Последниот соцреалистички куќен совет

Не можам, и не сакам, да кажам дека меѓу членството, па и некогашните видни функционери на сдсм (малите букви се…), сега нагалено викана сектата, немам пријатели кои (сѐ уште) ги почитувам. Иако повеќе не ги разбирам. Не ги разбирам како можат така мирно да го гледаат пропаѓањето на нивната партија, уривањето на нивниот углед и досегашни резултати (ако после сѐ нешто останало од таа „приказна“), глупирањето на раководството на чело со соцреалистички ликови како Филипче, Каранфилова-Пановска, Шукова и други. Или, поточно, како, и зошто, воопшто дозволија такви персони да им ја доуништуваат партијата?

Зашто ова политикантско „шоу“ што тие секојдневно го прават на јавната политичка сцена не е ништо друго туку провинциски маскенбал од типот на „Струмичкиот карневал“, но не во изведба на инвентивните струмичани туку по диктат на уште еден соцреалистички тип – оној муртински праматар – кому, исто така, му дозволија да им ја киднапира партијата. Толку ли се немоќни, успани, уплашени…, и – од што? Спомнативе се толку силни? Во што, во џебовите? Е па, наздравје нека им е!

Не дека нешто не можам да спијам заради нив, но изгледа ни тие не разбираат дека нивната трансформација во историски шутови односно заминувањето на маргините на црната политика – очигледно е – го дебалансира македонскиот политички простор. Во лоша насока!

А сепак, мислам дека нешто набргу (ќе) мора да се случи. Не дека тие се толку умни – ама сепак се барем градски деца! – туку заради срамот што го оставаат во нивните семејства. И во семејниот спомeнар, што не е за потценување. Зашто, како можат да го гледаат она политикантско пелтечење на Филипче и барањето „лидерска“ кога никој, ама баш никој на политичката сцена, буквално не го есапи за некаков фактор. Па ни неговиот колега Таравари! Всушност, тие веќе не се ни секта туку почнуваат да наликуваат на некаков провинциски куќен совет. Соцреалистички, се разбира, од оние во постземјотреснине згради расфрлани низ Скопјево! Така и се претставуваат: „ние сме вашите другари од маалото“!

Зашто, гледајте: ќе излезе докторот и ќе си каже што го мачи, па доаѓа „граѓанскана“ со нејзините мудрости за Македонија и Европа, па ПР службата ќе се резили со некакви „сакам кажам-не знам речам“ соопштенија до „другарите“ и станарите од маалото…, и потоа сите среќни и весели си одат дома. Одвреме навреме ќе се пројави, на пример, онаа Шукова која толку години се криеше како „сдсм крт“ во Министерството за животна средина, не мрдна со мал прст дури и кога ја направија министерка, не пак нешто да сработи, ама сега дели совети што треба(ло) да се направи! Па дури и прашува „Дали некој свесно ја штити Булмарк 2016“, но не прашува кој свесно ја штител истата од 2016 до 2024 година?

Загубени во некое „славно“ минато, упорно се чудат што тоа сакал да каже премиерот и зошто така често одел во САД, не гледаат дека светот радикално се менува зашто тие би сѐ да остане по старо, како во 1992 година со Бранко и компанија, со Шеќеринска и Ханџиски, со приватизацијата, со „чичко Киро“ и останатите…, и да тераат до сто-и-едно, и назад, ако може. Нив не ги интересира светот, Трамп уште помалку, па дури ни еу (малите букви се…), а Македонија воопшто. Тие би сѐ да биде „како некогаш“. Ама сепак би сакале „САД да ни помогнат во дијалогот со Софија“. А зошто? Па нели си имaат Договор со нив што им беше џокер за еу? И зошто Бугарите не им помогнат, особено оној Ангел Димитров?!

Не знам како толку ограничени луѓе мислат дека можат да водат партија, а згора на тоа и држава. Нивниот куќен совет не се снаоѓа ни во нивното маало, не пак во Скопје или Македонија. Ама затоа безмалку секојдневно трубат дека сме целосно „усогласени со заедничката надворешна и безбедносна политика на Европската Унија“. Со која тоа унија (малите букви се…), онаа што се подготвува за војна со Русија? Па и они ли ќе војуваат? Како, куќниот совет ќе се пријави за на фронт? И во што друго се усогласени, со книгата на Димитров, со перверзните „политики“ на унијата кон Македонија…, со што? Згора, се нудат да работат „на тоа Соединетите Американски Држави и Европската Унија колку може поскоро повторно да ги усогласат или да додржат на идентичните ставови кога станува збор за безбедносната политика во светот и глобално“ (sic!). Тие дома се губат низ сокаците, ама ќе работеле на медијаторство помеѓу САД и унијата.

Но, никако не забораваат упорно да трубат дека тие се некаква државотворна партија за којашто е важно граѓаните апсолутно да се залагаат демократијата и слободите. Па се разбира, граѓаните се залагаат, но токму тие со децении ги кочат!

И затоа кај нас веќе сѐ е можно, па и куќен совет да биде дел од политичката сцена во државава. Но кога внатре во сектата – пардон, во советот – секојдневно станарите ви ракоплескаат, ве тупкаат по рамо и ве нарекуваат лидери… Тие се тотално загубени дури и во македонскиот политички простор, не пак пошироко. А тука се веќе три децении! Зошто, со која цел и агенда? Да го продолжат социјализмот со капиталистички лик, да урлаат „Либерали од сите земји обединете се“? Впрочем, ние одамна престанавме да (се) прашуваме како онакви нивни соцреалистички ликови станале нивни „кадри“, биле некакви министри во власта, дури и амбасадорувале тук-таму, како оној Жерновски, кого и денес ни го поттураат како „политичар со сериозно искуство кој поминал во повеќе фази од посовремениот развој на нашата земја (sic!)“. Па кога стаса и Жерновски да биде амбасадор „со сериозно искуство“…

Впрочем, целата опозиција, не само куќнион совет, но тој пред сите други, е окупирана од такви политикантски марионети по волја на политичките врхушки, во заштита на партиите и ликот и делото на лидерите, кои и да се. И ништо друго! Исто како во социјализмот, поточно во најмрачното доба на соцреализмот. „Другар“ до „другар“ – колони неодговорни неработници и некадарници! А нивните квазилиберални „шарени“ одреди уште ги окупираат грото важни институции и невладини организации ширејќи мрачни прогнози и сценарија, сеејќи смут во внатрешната и надворешната политика и секојдневието на граѓаните.

Државата одамна има проблем со интелектуалниот потенцијал, но ваквите секти како македонската опозиција – особено. Затоа што токму интелектуалецот е критичното јазиче на вагата викана држава, коешто ќе превагне на едната или, како кај нас, на – другата страна од вистината: онаа срамната, непосакуваната од нормалниот свет, онаа криминалната, коруптивната, клиентелистичката и поданичката „вистина“. Кога интелектуалецот станува прислужник на политиката, на политикантските секти и куќни совети во држави од ваков јужноамерикански тип како Македонија, реалноста добива монструозни димензии. Ние сме живи сведоци на тој процес!

Кај нас „интелектуалното“ јазиче на вагата одамна – да не речам уште од 1991 година – се стави во служба на партиските пропаганди, сервирајќи ѝ на јавноста еднонасочни видувања на политичките процеси во државата, оние видени исклучиво низ партиската призма. И тоа трае до денес, речиси без прекин. Ако кон тоа ги придодадете и оние квази-интелектуалци кои се стекнале со секакви лукративни привилегии благодарејќи токму на папагалштината и реинтерпретирањето на „ставовите“ на политичките партии во „филозофски“ формат, ја добивате сликата за Македонија денес.

Извор: Теодосиевски уметност