ДА ЈАДЕТЕ И ДА ПЛАЧЕТЕ ОД УБАВОСТ Лутеница по рецептот на тетка Вера и маестро Јане Бунтески
Да живеете цел живот куќа спроти куќа и да не влезете за да видите како ја прават или барем за да ја пробате нивната чудесна лутеница, е навистина голем пропуст. Ама ете, требаше да дојде Спасиа (Динковски) за да надокнадивме за сите пропуштени години, а гостинката од Лондон пролеа и неколку солзи од убавост уште на првиот залак!
Иако секоја година чадот и миризбата на печени пиперки која доаѓа од нивниот двор се предвесници на сезоната за правење зимници, а тие како последни Мохиканци во нашата улица не се откажуваат од семејното правење ајвар и лутеница, никогаш не сум влегла таму додека трае „акцијата“. Можеби затоа што чадот кој се крева оттаму ме потсетува на мојата траума од детството, кога нивната куќа гореше, а татко ми се втурна во огнот за да ја исклучи струјата. Иако тогаш бев многу мала, ја паметам сликата и се сеќавам дека многу плачев и викав по татко ми гледајќи низ прозорецот. Мојата сосетка Вера Бунтеска вели дека сум имала околу 3-4 години.
Таа е една од оние кои ги познавам целиот мој живот. Вера, или како што си ја викаме сите во маало, Верче, се сеќава на сѐ од моето детство, а до крајот, дури и тогаш кога веќе немаше многу муабет со мајка ми која боледуваше од Алцхајмер, ѝ остана пријателка и нејзиниот дом беше нејзино омилено сврталиште, место на кое со задоволство одеше да се напие филџан кафе или шолја чај.
Но темата е лутеницата, а не пожарот, мајка ми или комшиските релации. А да живеете цел живот куќа спроти куќа и да не влезете да видите како Бунтески ја спремаат зимницата, што понекогаш трае и неколку викенди со ред, е голем пропуст.
Целиот текст прочитајте го на порталот „Арт кујна“.