Хрватската писателка Ведрана Рудан се вакцинирала во Србија – самата опишува зошто и како!

Затворенa со месеци и овие малку денови што ми остануваат ги трошам на чекање вакцина. Внук ми не можам да го бакнам ниту преку маска. Чекав, чекав, и чекав.

Се јави нашата белградска пријателка Тања. Таа ми рече дека како „уметник“ чија претстава се игра во Белград и автор на многу книги објавени во Србија, имам право на вакцина против коронавирус. „Кога доаѓате?“ Во животов не сум слушнала полуд предлог. Сепак ѝ се заблагодарив на Тања како да е жената нормална.

Како може да ѝ падне на памет да им понуди на Европејците вакцина на Балканот? Во земја што еден од нашите најпознати колумнисти ја нарекува „пословично добро организирана“ со акцент на наводници? Еј, Тања? Хрватска е Европа, ние не сме „пословично добро организирани“, ние сме пословично, добро организирани. Ја сакам Тања иако, сиротата е слепа покрај здрави очи.
Кога… Нема вакцина за Европа. Нејзините водачи открија нешто неверојатно. Вакцината е стока што значи живот, ќе ја добие тој што ќе ја плати повеќе. На пример Израел. На пример САД. И Унгарија. А Унгарија е во ЕУ?!

Сватив. Ќе можам да бирам помеѓу смртта од корона и доживотен затвор. „Љубов“, му реков на маж ми, малку срамежливо и неспокојно, „ а да ѝ се јавиме на Тања….“

Отидовме на тестирање, добивме потврда дека не сме болни, седнавме во автомобилот и тргнавме во авантура. Влеговме во хотелот со маска на лицето, сите околу нас ја носеа. Ноќта беше ноќна мора. Дали навистина ќе добиеме вакцина? Ја повикав пријателката, родум од Риека, кој со години живее во Белград. Ни објасни дека таа и сите околу неа биле вакцинирани. Секој може да се вакцинира, луѓето се известуваат преку мобилен телефон за датумот и местото на вакцинирање.

Следното утро, во придружба на дамата која не придружуваше на вакцинацијата, дознавме дека во Србија имаат приоритет:  постарите луѓе, лекарите, армијата, полицијата, новинарите и уметниците. Зошто уметници? Затоа што уметноста е храна за душата или нешто слично. Сепак, ни рече попатно, 400.000 луѓе веќе се вакцинирани, а вакцината може да се бира. Кинеска, руска, Фајзер и некоја друга, го заборавив нејзиното име.

Ние молчевме. Што е ова? Во Србија, „шведска маса“ со вакцини?

Се одлучивме за Синофарм, кинеската вакцина. Светскиот генетичар Мирослав Радман неодамна изјави дека верува во „стари“ вакцини и дека би се одлучил за тоа. Тие ставаат мртов вирус во вашето тело. Шишето не треба да се чува во фрижидер на минус седумдесет или осумдесет.

Се вакциниравме кај Сајмиште. Видовме стотици маскирани луѓе кои чекаа на ред. Имав впечаток дека сите сметаа дека тоа е нормално. Откријте го рамото, прими ја иглата во телото, почекајте петнаесет минути, за секој случај, не дај Боже, и одете дома. Лекарите и лекарките љубезни, а медицинските сестри трпеливи. Убодот едвај го почувствував. На враќање кон хотелот, направивме тест за корона без кој влегувањето во Хрватска не било лесно. Резултатот го добивме на нашиот мобилен телефон во рок од два часа.

Не е доволно да се каже дека луди од среќа се прошетавме низ Књез Михајлова. Што е ова? Кафулиња? Кафулиња! Отворени кафулиња?! Влеговме во едно. Пиевме кафе како луѓе после којзнае колку време. Какво чувство! Да се биде со луѓе. Во Србија веќе нема мртви затоа што кафето се пие таму каде што треба да се пие.

Орди луѓе се движеа по Књез Михајлова. Повеќето носеа маски. Го видовме хрватското име на прекрасната фасада. Изложба на Влахо Буковац, „Слика на безбремената убавина“. Влеговме по третиот обид, поради короната, бројот на посетители е ограничен. Влезот е бесплатен, искуството е уникатно. Изложбата веќе ја посетиле неколку илјади луѓе.

Среќа, среќа, среќа, среќа. И тогаш те обзема некоја тага. Ќе се вратиме во заклучениот град, во заклучената земја, меѓу луѓе кои очекуваат спас од своите политичари и Европа и добија…

Овде, во Хрватска, за Србија се вели дека „седи на неколку столици“, „шурува“, зборувам за вакцината, со Кинезите, Русите и сите од кои можам да ја купи вакцината. За разлика од Хрватска, која не „шурува“ со никого. Хрватска не седи ниту на една столица, Хрватска седи на задник и вкочането гледа во милоста на своите господари. Зачудувачки е јасно овие денови, залудно.

За три недели ќе одиме на втора доза. Пак слободно ќе пиеме кафе, меѓу странци или со пријатели. Да беше жив Влахо Буковац, ќе се вакцинираше во Белград.

Дали се лигавам? Не ми е грижа. Ако ја добијам и втората доза од вакцината, ќе ја тргнам маската, ќе го бакнам внук и ќе му кажам, ова е белградскиот бакнеж на Нона.

(Извор: Блогот на Ведрана Рудан. Насловот е редакциски)