УЧЕНИ ДА НЕ ЗНААТ ЗА СТРАВ За да станат Спартанци, младите момчиња морале да ги исполнат овие бизарни услови! (ВИДЕО)

Спартанците биле бестрашен, силен, физички подготвен народ кој уште од мали нозе научил да биде таков да им се спротивставува на непријателите со кои војувале. Немало место за оние кои биле слаби. Поточно, уште од самото раѓање имало сурови обичаи. Недоразвиените и болни новороденчиња биле напуштени, убивани или фрлани на ѕверови.

Дури и ако момчињата биле здрави и ведри, тоа не било гаранција дека ќе го преживеат детството. Веќе во петтата година од животот поминале низ тешки тренинзи. Потоа биле оттргнати од нивните родители и однесени во т.н Агоге – места како интернати каде што тренирале секој ден.

Животот во ова место било сè само не лесен. Задолжениот за нивното воспитување бил спој на учител и командант, носел камшик со себе и безмилосно ги тепал момчињата доколку погрешиле или не почитувале наредби. Момчињата често биле охрабрувани да се караат меѓу себе за основни работи, како што се оброците.

Веќе на возраст од 11 или 12 години, момчињата главно биле воведени во воениот живот. Тие биле принудени да научат како да преживеат. Морале да одат боси и да им ја дадат на управителите потоплата облека, за да се зајакнат и да се навикнат на сите временски услови. Одвреме-навреме тоа значело и дека тие спиеле сосема голи и на сите временски услови носеле само тенка туника.

Тие биле воспитани да бидат слепо послушни во извршувањето на сите задачи, храбри во битките, сурови и лукави. Непослушните биле најстрого казнети, а физички најотпорните се славеле како херои.

За да се провери нивната физичка подготвеност се организирале натпревари и свечени игри под името гимнопедија.

И девојчињата се воспитувале строго

Воспитувањето на девојчињата исто така било строго и напорно. И тие биле должни да изведуваат гимнастика и да се запознаат со сите вештините на војната, па доколку било потребно да ја бранат Спарта. Сепак, за разлика од момчињата, тие не останувале во камповите туку дома. Девојките подоцна не одеа во војска, додека сите мажи по осумнаесетгодишна возраст, откако станаа ефеби, беа обврзани да извршуваат воени должности: да продолжат со гимнастика, особено петобој (трчање, скокање, борење, диск и копје) и усовршување на боречки вештини. Дури на 30 години станувале полноправни граѓани и можеле да основаат семејство.

Ниту еден Спартанец не смеел да биде дебел. Таквите луѓе биле протерувани од градот и исмејувани. За да се спречи тоа, спартанските воини секогаш биле на посебна диета, бидејќи во тоа време се верувало дека тоа ќе ги направи високи и слаби.

Она што било еден од највознемирувачките настани во јавниот живот на Спарта е т.н „Натпревар во издржливост“. Младите Спартанци потоа би биле наредени пред светилиштето на Артемида Ортиј и би биле камшикувани за време на натпреварот во име на духовен ритуал на посветеност.

Ако сакале да јадат, морале да крадат. Кога спартанските воини не тренирале или биле камшикувани, тие најчесто се занимавале со кражба на храна. Училиштето ќе добие минимални порции доволни само за опстанок.

Меѓутоа, доколку ги фатат, би биле брутално претепани и лишени од следните неколку оброци што ги добивале на училиште, не поради кражба, туку затоа што биле фатени. Оние кои успешно би извршиле кражба би биле наградени и би добиле дополнителни порции храна.

Дури и кога ја добивале својата дневна храна, спартанската воена храна била повеќе од одвратна. Еден од најчестите „специјалитети“ била „црната супа“ – мешавина од месо, крв, сол и оцет. Иако изгледа крајно непривлечно, повеќето Спартанци всушност уживале во ова јадење.

Убивањето луѓе бил нивниот спорт и нивна главна задача. Кога воинот ќе наполнил 18 години, тој би можел да биде избран од други Спартанци за „специјална задача“ – да ги фати и убива робовите.

Чуварите често им давале на младите луѓе лажни информации за тоа како робовите планирале бунт за дополнително да ги мотивираат да убиваат. Со ками во рацете талкале надвор од градот, во делови населени со робови, барајќи ја својата прва жртва.

На крајот, најголемата слава за Спартанците била смртта во битка. Од нив се очекувало да се грижат за својата физичка кондиција и да се борат до 60 години. Единствениот начин да се добие надгробна плоча по смртта било да се умре за време на борба.

Она што е исто така многу страшно е тоа што жените не би можеле да добијат споменик, освен ако не умреле за време на породувањето, раѓајќи нов Спартанец.

Нивното име „спартанско“ останало трајно во јазикот, во изразот Спартанско воспитување, кој и денес се користи како знак за „строго, аскетско воспитување во воен дух“.