КОГА ВО ГРАДОТ ЌЕ СТАНЕ ТЕСНО, НЕКОЈ МОРА ДА ОТСТАПИ МЕСТО Скопјаните Стефан и Ана го заменија градскиот асфалт со живот на село

На почетокот на корона кризата, кога имаше краток прекин во синџирот на снабдување со храна, се постави прашањето за прехранбената сувереност и самодостатност во производството на храна.
Заспани поради достапноста на сите производи на полиците на продавниците, со текот на годините кај нас се создаде атмосфера дека ништо не вреди да се произведува бидејќи сè е достапно и евтино, без оглед дали е од увоз.

Затоа нашите ниви и нашите села се запустеа, а селаните почнаа да ги продаваат нивите и да купуваат станови, кој во Скопје, кој подалеку, отаде граница.
Уште пред почетокот на војната во Украина, имаше огромно глобално нарушување на пазарот на храна, што доведе до драстично зголемување на цените, па се постави прашањето, можеме ли да имаме доволно храна во случај на катастрофа од големи размери и како да ја преживееме оваа заканувачка ситуација кога и сега, со сегашната куповна моќ, поголемиот дел ни оди само за храна?

Како може да се заштитиме во случај на прекин на синџирот на снабдување или на драстично зголемување на цените што веќе се случува?

Дали оваа сегашна закана е добар мотив да започне бранот на враќање во селата?
Очигледно е дека тоа веќе се случува иако не би го нарекле враќање бидејќи повеќето од луѓето од селата веќе се вгнездени во градовите и на новите работни места, а во селата почнаа да одат луѓето од градовите, кои никогаш претходно не живееле на село, ниту пак имаат свои ниви и имоти.
Тие почнаа да си ги продаваат градските „кокошарници“ и да се селат по селата за да си го најдат изгубениот мир и да си ја произведуваат својата храна.

Едни од нив се и скопјаните Ана и Стефан. И не, не се пензионери и немаат време на претек. Имаат само желба, елан и работливост.

Целиот текст прочитајте го на „Арт кујна“.