КОГА НАМЕСТО НА АКВАРЕЛИ, МИРИСА НА ТАЗЕ ПЕЧЕНИ КИФЛИ Празнично кај сликарката Симонида Филипова Китановска
Влегуваме во нивната финска барака со сосема личен и уметнички печат поради кој таа не личи на ниту една друга постземјотресна скопска барака, дури ни на мојата која е токму од истата серија, онаа – со љубов од Финска за разрушениот град. Се слуша лаењето на Џени, музиката на Тони, тропкањето на тепсиите, мирисот и звуците на една убава дома
Сликањето со акварел е како алхемија, но истото може да се каже и за кулинарството, па можеби затоа и нашата уметница, сликарката Симонида Филипова Китановска, следејќи го инстинктот и зачинувајќи со љубов, создава вистински празнични кулинарски залчиња со вкусот и мирисот на дома.
Токму она за што е желна Луна (ќерката на Симонида и на Тони Китановски), која за празниците е дојдена од Ница кадешто магистрирала Environmental Hazards and Risks Management (Управување со опасностите и ризиците во животната средина). Патем, иако од уметничка фамилија, младата Луна тргнала во сосема друга насока, но својата вродена уметничка креативност сепак ја вложува во своите фотографии, оние кои ги направила како официјална фотографка на филмскиот фестивал во Кан, но и оние кои ги прави во кујната на Симонида, кадешто наместо славните филмски ѕвезди, во фокусот се кифлите на мајка ѝ. Превкусните крцкави и наросени со крупна морска сол, оние помалите од кои ѕиркаат кренвишли, а и оние експресионистичките, наполнети со сладок чоколаден крем и наросени со шеќер.
Целиот текст прочитајте го на „Арт кујна“.