Поголема будалаштина, здравје!

Во колумна во неделникот Фокус, Ана Пановска прва дојде до генијално „откритие“. Напиша дека Бугарите треба да се внесат во Уставот бидејќи со тоа се потврдува дека Македонците се посебен народ, различен од бугарскиот! Напиша, и остана жива. На нејзините истомисленици, веројатно по партиска линија, им требаше доста време за да сфатат дека тоа е „совршено“ оправдување за овој срамен и катастрофален потег, којшто ни се наметнува на најсвиреп агресивен начин, и којшто директно води во бришење на македонскиот народ.

Деновиве (почеток на март, 2023), бројни врвни политичари на СДСМ одат со истото објаснување. Без никаков срам, масовно и немилосрдно лажат. Тргнаа во кампања за промена на Уставот и, како што изгледа, еден од главните „аргументи“ ќе биде токму тоа дека, со внесување на Бугарите, се докажувало дека се работи за два посебни народи!? Со други зборови, со тоа паѓа во вода бугарското историско игнорирање на Македонците!? Во Уставот, демек, заедно ќе имало и македонски и бугарски народ. Каква замена на тези! Мудреци, јасно ли ви е дека ние не го негираме бугарскиот народ, туку тие македонскиот?

Да слушаш, и да не веруваш. Поголема будалштина сигурно одамна не сте чуле. Останува само нејасно дали овие политички „умници“ тоа го прават свесно, во име и интерес на партијата, правејќи се себе недоветни и забегани, или сакаат сите да нѐ направат такви?

Замислете, преку нашиот Устав, треба да покажеме или докажеме дека македонскиот и бугарскиот народ се два одвоени народи! Каква бесмислица. Ако ние не ги признававме Бугарите, и сметавме дека се Македонци (што е поблиску до вистината!), нивното внесување во нашиот Устав, навистина ќе имаше  димензија на исправање на таквата бедотија. Проблемот со бугарско игнорирање на Македонците, меѓутоа, би се надминал единствено ако Бугарија ги внесе Македонците од Пирин, во нивниот Устав. А, колку е тоа можно, нека цени секој сам. Особено кога Македонија се срами да го отвори тоа прашање, на база на реципроцитет, којшто е клучен и основа во дипломатијата. А, згора на тоа, го игнорира и спроведувањето на 17 пресуди на Судот за човекови права, коишто се во корист на Македонците во Бугарија. Само така ќе се потврди дека сме два посебни народа или, поточно, дека  постоиме и ние, како вистински Македонци, и посебен народ.

Со нашиот Устав, ние можеме да правиме што сакаме (сега сме присилени и на – што нејќеме). Можеме да ги ставиме Бугарите и во сите наши закони, и ништо нема да промениме. Бугарија и понатаму ќе биде цврсто уверена дека ние сме Бугари. Ние можеме да ги промениме  нивните фантазмагории и историски синдроми дека ние не постоиме како народ, дека немаме свој јазик… само со целосна промена на нашите досегашни капитулантски политики кон Софија. Првиот потез мора да биде откажување на договорот за (не)пријателство и на двата поразителни протоколи.

Со погубно внесување на „македонските Бугари“ во Уставот, пак, ние ништо не докажуваме ама влегуваме во замката на Софија, којашто скапо ќе ја платиме.

Ако сакаат да разберат што се случува, нашиве „политичари“ треба барем да се запрашаат – зошто Софија нѐ блокира, уценува и ни поставува разни ултиматуми? Зошто, ЗАСЕГА, главно барање е да ги ставиме измислените и непостојни „МАКЕДОНСКИ БУГАРИ“, како тие сосема намерно ги нарекуваат, во нашиот Устав? Дали ќе следат нови уцени и какви? Што замислуваат нашиве таленти, дека Бугарија тоа го прави без прецизна стратегија?

Ако „нашите“ политичари не се вразумат додека не е предоцна, ако продолжат со вакви измами, алот ни е во калот. На народот му е веќе кристално јасно дека, со внесувањето на непостојните Бугари во нашиот Устав, не се анулира бугарскиот игнорантски однос кон македонскиот народ, туку се трасира патот за бугаризација на сите нас.

Логиката на Софија е многу проста и навистина е чудно ако нашиве генијалци од власта не ја разбираат или, поверојатно, така се прават. Значи, во Уставот треба да внесеме „македонски Бугари“, формално и да не се нарекуваат така, туку само како Бугари. Арно ама, со оглед дека Софија не признава дека постојат Македонци, дури тогаш за нив сите ние ќе бидеме „македонски Бугари“. Така ќе ја третираат и државата. Поточно – на „македонските Бугари“. Софија затоа инсистира Бугарите да бидат конститутивен народ, а не малцинство. Тоа е за нив клучно. Така, ги откриваат и скриените намери, коишто некој треба и да ги разбере.

И со малку ак’л, мора да се сфати дека целта е, преку „македонските Бугари“ во Уставот, постепено, преку преговорите за членство со ЕУ, сите да станеме – такви. Поточно, втора бугарска држава. Така, Софија ќе ги заокружи своите историски синдроми, стари барем 150 години, дека ние сме Бугари, а денес изигруваме – Македонци, благодарејќи на Тито. Иако е тоа крајно бесмислено и тешка ментална девијација, Софија цврсто верува во тоа. Сакаат да ја сменат историјата и да не вратат во 19 век или, барем, во 1944. Слично како што го игнорираат и нивниот фашизам.

Во овие итроштини на Софија, своја нагласена улога имаат и бугарските пасоши. Иако досега се манипулираше дека 60 до 80 илјади Македонци ги земале, речиси сите од чисто економски причини, бугарскиот национално шовинистички претседател, Румен Радев, тврди дека биле 120 илјади. Тој би требало и најдобро да знае, иако воопшто не е исклучено дека намерно – лаже. Тоа е, пак, солидна основа, со која ќе мавтаат во нашите преговори со ЕУ. Може да се очекува дека Софија за нив, ултимативно ќе бара – настава на бугарски јазик во училиштата, користење на бугарски учебници, свои обвинители и судии, правична застапеност во администрацијата… до гарантирани пратеници во Собранието, министри во Владата… Исто како што е на Косово со Србите. Во меѓувреме ќе мобилизира и ќе купува Бугари, коишто ќе се „самоосвестуваат“ како такви во земјава. Не, ова не е никаква шега туку елементарна и реална прогноза. Што сѐ ќе нѐ чека, ако капитулираме со Уставот, тешко е да се предвиди.

Од другата страна, воопшто не случајно, се спомнува и Заедницата на албански општини.

По катастрофалниот и безумен договор Ковачевски – Петков, којшто беше камуфлиран како божемен „француски предлог“ на ЕУ, Македонија е присилена да го менува Уставот. Тоа не го бараат ракатката (шака) Бугари во земјава (според пописот ги има 3.504), што би имало и некаква логика, туку тоа е уцена, којашто доаѓа од Бугарија. Една држава да бара промена на уставот на друга е нешто незамисливо во меѓународните односи. Тоа е можно само врз победен агресор. За нас, меѓутоа, тоа е нормално, бидејќи веќе го направивме по налог на Грција. Ова барање го постави Радев, а Македонија молчеше, додека Софија го ангажира и Брисел на помош.

За жал е, ама и за неверување, дека таквата фашизоидна политика е поддржана и од сите бугарски политички партии, и од преку 80 проценти од народот. Факт е дека Софија има постигнато невиден консензус за „Македонското прашање“. За разлика од кај нас, каде власта е спремна да го жртвува македонскиот народ, со некаква фикс идеја дека му ги отвора перспективите! Чиста катастрофа.

Додека Бугарите се дипломатски и политички мајстори, нашите наликуваат на заскитани и неписмени политиканти. Додека Софија ни подметнува извонредно смислена бугарска замка, нашите аматери или не можат, или не сакаат да ја согледаат. Резултатот е познат и поразителен.

Ова што и се случува или, поточно, што и се прави на Македонија, е невиден срам и за Унијата. Брисел ги погази сите свои вредности, ги негираше сите свои принципи. Тоа е преседан којшто скапо ќе ја чини Унијата.

Не смееме да забораваме дека ова, сепак, не се политики само на Бугарија, исто како што пред тоа не беа ниту само на Грција. Тоа е поширок меѓународен интерес, диктиран од еден центар. Тоа значи дека мораме да се подготвуваме за одлучувачки соочувања со реалноста, којашто е креирана од политики, во коишто нема место за македонските универзални права. Немаме избор – или ќе се бориме за тоа што ни припаѓа, или ќе не разнебитат како народ. Предизвикот е огромен, а нас нѐ водат „политичари“ коишто спроведуваат туѓи диктати, на штета на нашите фундаментални аспирации.

Пред кусо време, на социјалните мрежи, некој мудро напиша: тоа што Турците не успеаја да уништат во Македонија за 500 години, СДСМ успеа за 5 години. Секоја му чест на авторот. Дефинирал голема вистина.

Последна вест е изјавата на Ескобар, главниот Американец за Балканот, дека во земјава живеат Албанци и православно население. Претходно, тој беше меѓу првите којшто не нарече Северномакедонци. Ни треба ли уште некој доказ, што ни прават?