На Денот на народното востание Али Ахмети покажа дека помила му е Бугарија одошто земјата во која неговиот внук се наполни ко брод!

Замислете, на 28 ноември, на Денот на албанското знаме, националниот празник на Албанците, делегација на ВМРО-ДПМНЕ на чело со лидерот Христијан Мицкоски, да се сретне со српскиот амбасадор во Македонија. А потоа, oд средбата да биде издадено официјално соопштение, во кое ќе се каже дека владејачката партија изразила ставови идентични со позициите на Белград во спорот со Приштина.

Како би го доживеале тоа Албанците во Македонија?

Како тешка провокација што ги загрозува меѓуетничките односи во Македонија. А како поинаку?

Секој Албанец би рекол – погледнете, Мицкоски нè предаде!

Не го сакам тој тежок збор, но да – во случајот, тоа би било рамно на предавство.

Како би реагирала коалицијата Вреди, која е партнер во Владата?

Како би реагирала опозициската ДУИ?

Најостро. Во најблагата форма, би барале повлекување на изјавата и јавно извинување од Мицкоски. Но, не би било неочекувано еден таков непромислен гест да доведе и до сериозна политичка криза, па и до распад на владејачката коалиција.

Она што Мицкоски нема да го стори на 28 ноември, го стори Али Ахмети на 11 октомври, на Денот на народното востание.

11 октомври е важен датум во поновата историја на Македонија, бидејќи го означува почетокот на народното востание против фашистичката окупација во Втората светска војна. Тоа што некои луѓе во Бугарија сега велат дека 11 Октомври бил „антибугарски празник“, тоа само покажува дека тие се самоидентификуваат со марионетската фашистичка влада на Бугарија, која ја предводела окупацијата на Македонија, од 1941 година до капитулацијата на таа влада во 1944 година.

Што направи Али Ахмети?

Ден по 11 Октомври, во текот на празничниот викенд, во седиштето на Демократската унија за интеграција, претседателот на ДУИ остварил средба со новиот амбасадор на Бугарија во Скопје, Жељазко Радуков. Од партиското соопштение издадено по средбата, јасни се гледа дека во однос на спорот меѓу Македонија и Бугарија, Али Ахмети целосно застанал на страната на Софија.

Не велам дека ДУИ и нејзиниот лидер немаат легитимно право да имаат ставови различни, па дури и спротивни, од ставовите кои добија поддршка од огромното мнозинство Македонци на последните избори. Слободата на изразување и на политичко мислење е гарантирана со Уставот.

И секако не велам дека политичките лидери во Македонија не треба да се среќаваат со бугарските дипломати, на официјални и на неофицијални средби. Напротив, секој разговор придонесува за подобро разбирање на позициите на двете страни и само со жив и отворен дијалог може да се дојде до взаемно прифатливо решение на спорот.

Но, има тука едно огромно „но“…

Ова што го прави Ахмети нема врска ни со слободата на изразување – која никогаш не му била ускратена, дури ни кога се „изразуваше“ со калашникови – а ни со елементарните политички слободи.

Ова што го прави Ахмети не е дијалог, туку мешетарење.

Средбата на 12 октомври во Мала Речица беше намерна провокација кон мнозинско население во оваа земја, кон етничките Македонци, но и кон сите други народи, на кои им значи и го чуваат споменот на народното востание и на антифашистичката борба, чиј резултат е создавањето на македонската држава во 1944 година.

Меѓу нив се и Албанците, се надевам дека Ахмети го знае тоа.

Средбата во Мала Речица беше уште една порака упатена до јавноста дека во спорот меѓу Скопје и Софија, Али Ахмети е на страната на своите софиски пријатели.

Симболичното значење на таа средба е отворено и грдо предавство на македонските национални интереси.

„Репликата“ на Мицкоски на овој чин и на коминикето издадено од таа средба, за мојот вкус, е зачудувачки умерена и блага. Очигледно е дека пред своите значајни средби во Берлин, македонскиот премиер не сакал да се оптоварува со коментари кои би го дефокусирале од разговорите за иднината на пристапниот процес кон ЕУ.

Но, тоа не е причина непријателскиот гест на Ахмети кон Македонците да остане незабележан.

Најмалку што очекува македонската јавност е јавно извинување од него и од ДУИ за празничната провокација.

Ахмети треба да има предвид дека во Македонија има многу потомци на сите оние храбри луѓе кои учествувале во народното востание од 1941 до 1945 година и кои се заслужни што утре и нашите потомци во учебниците по историја ќе ја учат вистината – дека Македонците во текот на Втората светска војна немале свој фашистички марионетски режим, туку кренале востание против фашистичката окупација и биле дел од светската антифашистичка коалиција од самиот почеток на најголемата војна во историјата на човештвото.

Според соопштението на ДУИ, ни Ахмети ни Радуков не нашле ни причина ни повод, на средбата ден по 11 октомври,на граѓаните на Македонија да им го честитаат Денот на народното востание.

Невиден простаклук!

Но, од Ахмети не очекувам ништо друго.  Напротив.

Следната средба на Али Ахмети со амбасадорот Жељазко Радуков се очекува на 3 март. Тоа е денот на потпишувањето на Санстефанскиот договор, кој Бугарија го празнува како свој национален празник.

Ете идеална прилика Ахмети и другите асови на ДУИ уште еднаш да ја покажат својата приврзаност кон Бугарија, но и својот анимозитет кон Македонија – земјата во која живеат боговски, во која со години беа на власт и во која внукот на Али Ахмети се наполни ко брод.