Ќе биде ли проектот „калиф наместо калифот“ најважна приказна во кампањата на мудрецот од Мала Речица?

Али Ахмети изгледа се обидува да се промовира во неисцрпен извор на политичко творештво и во категоријата „село гори, баба се чешла“. Така јас го доживеав неговиот настап при промоцијата на Бујар Османи за претседателски кандидат на ДУИ.

Сега, кога се соочуваме со сериозна општествена и политичка криза, во едно нестабилно регионално и глобално опкружување, во време кога илјадници граѓани на Македонија буквално се евакуираат од својата татковина и бегаат во белиот свет во потрага по каква-таква иднина, Ахмети смислува нови институционални решенија кои ќе ѝ овозможат на ДУИ да продолжи да газдува во Македонија.

Најновиот хит на Ахмети е предлогот парламентот со двотретинско мнозинство да избира и претседател на Македонија и заменик претседател.

Интересно е дека идејата шефот на државата да се избира во парламентот, а не на општи и непосредни избори, прв ја промовираше Арбен Таравари, претседателскиот кандидат на албанската опозиција. Дали Ахмети се „закачи“ на предлогот на Таравари и го надгради и прошири за да ги анимира албанските избирачи, или планот на Мала Речица има и друга димензија?

Има, има…

Како што знаеме, ДУИ веќе подолго време го негува култот на личноста на Али Ахмети, ширејќи го наративот за креативноста на некогашниот командат на ОНА и за неговата мудрост што просто кипе, а од која наводно се импресионирани и западните амбасади во Скопје и сите дипломати кои се занимаваат со „случајот Македонија“.

Можно е сето тоа да е и така, не велам не. Но, да се помисли дека вештината и мудроста на Ахмети се тајната на успехот на ДУИ во последниве две години практично целосно да завладее во извршната власт и да ги наметнува клучните владини одлуки, сепак е погрешно. Имаат за тоа заслуги и Ахмети и Артан Груби, не спорам, но најголема „заслуга“ имаат СДСМ и претседателот Димитар Ковачевски. Свесни дека за некои од политичките одлуки што ги донесоа спротивно на волјата на македонските граѓани ќе бидат казнети на првите претстојни избори (сега, во април и мај), другарчињата од Бихаќка едноставно кренаа раце и им го предадоа кормилото на Ахмети, на Груби, на Бујар Османи и на Талат Џафери.

Како и да е, Ахмети изгледа се убедил дека ако Груби, од позицијата на „прв вицепремиер“, можел да ведри и да облачи на Илинденска бб, истото ќе може да го прави и идниот заменик претседател на државата, Албанец, ако е избран од парламентот – тој да шефува наместо избраниот шеф Македонец, тој да биде калиф наместо калифот.

Псе? Што од тоа, дури и да биде така? Помалку Албанци ќе ги напуштаат родните огништа?

Проблемот на планот на Ахмети е во тоа што тој има и навидум странични, а всушност главни цели. Имено, за изведбата на овој план, лидерот на ДУИ смета само на СДСМ и на речиси пропаднатиот самонаречен „фронт за Европа“. Првакот од Мала Речица јавно даде беса дека ДУИ нема да биде дел од влада која нема да го промени Уставот, за да ги внесе Бугарите во него. Така, на еден необичен начин, со една чудна емпатија, Ахмети врз себе го презеде очајот на лузерите од Бихаќка, обидувајќи се извесниот пораз на социјалдемократите да го маскира во некаква маченичка поза на луѓе кои овде, во малата натовска Македонија, водат некаква си нерамна битка „за Европа“, а „против Русија“.

Не ми е јасно, се пали ли некој на вакви евтини приказни? Прашувам, бидејќи јас не познавам таков…

Просто не можам да поверувам дека ова го слушам од човек со кој сум водел многу сериозни разговори за политичките процеси и кој никогаш не ми оставил впечаток на некој што не умее да собере два и два.

Зарем толку ли страста за власт може да ја измести перцепцијата на луѓето дури и за она што е очигледно?

Замислете, мудриот и вешт Али Ахмети не може да се помири со извесниот тежок пораз на СДСМ на овие избори. Пораз кој нема да биде последица ни на „рускиот свет“, ни на „српскиот свет“, ни на „хибридните закани“ и слично, туку, едноставно, на лошото владеење, на корупцијата, на фактот дека оваа влада зад себе нема да остави ни 1 (и со букви: еден) метар асфалтиран автопат!

А бре Путин лично да дојде во Македонија и да им се предаде на Таче и на Славјанка, СДСМ пак ќе ги изгуби изборите!

Не сфаќам, како тоа Ахмети не може да види дека единствениот начин евентуално да се оствари неговиот план во иднина претседателот и заменик претседателот на државата да се избираат во парламентот со двотретинско мнозинство, е да постигне политички договор со сите релевантни политички партии коишто ќе освојат пратенички мандати на 8 мај.

Па толку ли не може човекот да пресмета дека нема да има двотретинско мнозинство за овој предлог без гласовите на пратениците на победничката ВМРО-ДПМНЕ, како и без гласовите на пратениците на Левица и на ЗНАМ?

Па дали не му е јасно дека и во сегашниот мандат на парламентот, не постоеше практична можност СДСМ и сите албански политички партии заедно да усвојуваат одлуки со двотретинско мнозинтсво? Да можеа, уставните измени за Бугарите веќе ќе беа усвоени. Нема што не сторија Таче и Ахмети за да стокмат такво мнозинство – историјата ќе покаже какви дилови се правени, што и кому е нудено и на чија поддршка се сметало. И пак ништо!

Не може ли вештиот Ахмети уште сега да пресмета дека после претстојните избори ќе пропадне и шансата СДСМ, здружен со сите албански партии заедно, да стаса до мнозинство од 61 пратеник, што би му овозможило да остане на власт? Настрана фактот што албанските партии не се единствени и дека не се сите спремни да се стават под команда на Ахмети. Настрана и тоа што СДСМ во една таква малцинска влада би бил само измеќар и генератор на политичка и безбедносна криза во земјата. Едноставно, таа комбинација ќе пропадне по силата на постизборната аритметика.

И како тогаш ќе се изгласа едно темелно преуредување на Уставот, какво што заговараат Ахмети и Таравари?

Кој ќе гласа за уставно преуредена Македонија без шеф на држава со мандат од народот, со двајца октроирани и контролирани партиски послушници што ќе глумат „англиски кралици“?

Кој ќе гласа за Бугари во Уставот кои не признаваат македонска нација и македонски јазик пред 1945 година, за Бугари влезени во уставната преамбула во која извори на државноста на Македонија се двата Илиндена што тие не ги признаваат како македонски, со Бугари со амбиции да ни ја преуредат целата македонска историја и за тоа да нѐ уценуваат во Брисел во следните десет години?

Кои се тие пратеници Македонци што ќе изгласаат такво нешто? Мислам, освен лузерите од СДСМ…

И дали Ахмети се надева дека еден ден, ако навистина се отвори Уставот, само Албанците ќе имаат свои барања? А Македонците? Тие не смеат да имаат барања? Од нив се очекуваат само давања?

Би сакал да бидам до крај јасен и прецизен – јас не го оспорувам правото на Али Ахмети и на Арбен Таравари да бараат промени во Уставот. Ова се однесува и на идејата шефот на државата и неговиот заменик во иднина да се избираат во парламентот. Да потсетам. Првиот претседател на Македонија, Киро Глигоров, беше избран од пратениците, по многу мачни сцени во парламентот. Во рамките на операцијата на „превеслување“ на ВМРО-ДПМНЕ, за Љубчо Георгиевски беше измислена функцијата потпретседател на претседателот. Да се радујев дете. Кога пред изборите во 1994 година, на инсистирање на Глигоров, се одлучи шефот на државата да се избира на општи и непосредни избори, јас бев против тоа решение. Сакам да кажам, не сум бил и не сум против една легитимна дебата за уставната позиција и за начинот на избор на шефот на државата.

Но, начинот на одлучување за тоа прашање е прецизиран во Уставот. Се знае како се менува конститутивниот акт. Ништо без двотретинско мнозинство во парламентот. А тоа значи дека за ова прашање, но и за сите други прашања за кои се одлучува со двотретинско мнозинство, Ахмети и Таравари ќе мора да се договорат со Христијан Мицкоски, но и со Димитар Апасиев и со Максим Димитриевски. Ако биде Таче уште шеф на Бихаќка, може и тој да се викне на кафе, доколку не претерал со кафиња во меѓувреме…

А пред било каков разговор на оваа тема, јас со Ахмети прво би расчистил едно друго важно прашање – дали ДУИ бара позиција на заменик претседател на државата за Албанците, или можеби за Бугарите.

Нека ми биде простено на малициозноста, но јас не ја разбирам уцената на Ахмети, кога вели дека неговата партија ќе заминела во опозиција, ако не се усвоеле уставните измени за Бугари во Уставот.

Молам?

А што е толку страшно ако ДУИ одлучи да замине во опозиција? Та нема во планина да заминат. Или?

Како и да е, на Али Ахмети мора да му стане јасно дека ниту една македонска партија, освен губитничкиот СДСМ, нема да го поддржи сегашниот предлог за внесување на Бугарите во македонскиот Устав, бидејќи тој предлог е лош. Од друга страна, јас тврдам дека никој во Македонија нема ништо против Бугарите да си најдат место во Уставот, но само ако се подготви предлог кој ќе ги гарантира историскиот континуитет и самобитноста на македонската нација и ако добиеме гаранции дека со тој потфат конечно ќе заврши софиската политика на вета и уцени кон Македонија на нејзиниот пат кон ЕУ.

Затоа, ова е, всушност, прашањето за кое треба да се изјасни мудриот Ахмети – постои ли спремност на ДУИ и на другите албански партии, заедно со македонските партии, да подготват нов предлог за уставни промени и нова стратегија за остварување вистински добрососедски односи со Бугарија?

Мојот впечаток е дека Таравари и лидерите на албанската опозиција се спремни за еден таков потфат. Ако не се лажам, веќе слушнав една разумна изјава во таа насока.

И ова – спремен ли е Али Ахмети за овие прашања да разговара со Христијан Мицкоски?

Или мудрецот од Мала Речица решил да нѐ плаши со Русија и да ја уценува Македонија со неговата „генијална“ идеја, која патем речено, не е ни нова, а ни суперрелевантна за иднината на земјата.

Ако решил Ахмети во оваа кампања да го форсира наративот што го соопшти јавно при промоцијата на претседателскиот кандидат на ДУИ, мене искрено ќе ми биде многу жал за Бујар Османи. Бидејќи ќе сфатам дека Ахмети одлучил да ја киднапира кампањата на својот навистина добар претседателски кандидат и наумил да ѝ даде еден грд тон на ненужна конфликтност.

Отворено ќе кажам дека Бујар Османи и Арбен Таравари се добри претседателски кандидати и последното нешто што јас би им го посакал е да ги видам како епизодни актери во еден таков лош филм, во шовинстички и автошовинистички наративи од некои одамна минати времиња.

Ако кампањата тргне во таа насока, да нема дилеми дека тоа ќе ги убеди Македонците дека СДСМ е партија која колаборира со албанските „јастреби“ и со нивните максималистички барања и дека затоа треба и тие (Македонците) да се мобилизираат, за да гласаат за ВМРО-ДПМНЕ и за сите други македонски партии, освен за партијата на нервозниот Ковачевски, кој уште малку ќе ја скрши говорницита од чукање и врескање „победа, победа“.

Уф, се стресувам од помислата во каква жива песок би зацапале сите заедно, ако не дај боже тргнеме натаму!

Одбивам да поверувам дека во Македонија денес би можеле да оживеат идеите за такви мобилизации и хомогенизации на избирачите во етнички трла!

Оптимист сум дека сепак нема да се вратиме три децении назад, во она време на меѓуетнички тензии, во она несреќно време кога наместо инклузивни решенија за општественото уредување на независна и граѓанска Македонија, партиите водеа битки за национална ексклузивност.

Сега сме повозрасни, доволно напатени, помудри и се надевам, многу поодговорни. Сега знаеме дека разгорените меѓуетнички страсти сепак се превисока цена за било чиј опстанок на власт и за било чиј обид да го зграби кромилото. Тој филм веќе ни е одгледан.

Затоа, на сите што ги уценуваат мирот и спокојството во оваа земја, чиј напатен народ сака конечно да види економски и цивилизациски напредок, а не отворени или затскриени игри со оган, на 24 април и на 8 мај мора да им се каже едно громко – no pasaran!