Заветот на Мисирков

Бидејќи во овој месец во оваа година што привршува се навршуваат 120 години од историскиот паметник на и за Македонија – книгата „За македонцките работи“ на Крсте Петков Мисирков – и без оглед што атмосферата во државава е целосно спротивна на заветот на Мисирков до нас во таа книга, некои нешта запишани таму остануваат за навек, го сакале ние тоа или не. Поточно, исказите на Мисирков во таа книга би биле обврзувачки за секој нормален и умен народ, како што и ликот и делото на Конески, на пример, обврзува, но ние не сме ни нормален ниту пак умен народ. Со ретки исклучоци, се рабира.

Ние, за жал, не почитуваме ништо и никого ако немаме личен интерес. Ние сме историски корумпиран народ осуден на заборав!

Не верувам дека некој од оваа политикантска гарнитура на власт воопшто прочитал барем една реченица од книгата на Мисирков. Иако, да речеме, како „политичари“, барем за наши прилики, тие и не биле обврзани на тоа. Но како државјани на оваа држава и како самопрогласени претставници на народот – морале. Ако не повеќе тогаш барем неколку странички, или само предговорот на Мисирков, колку да знаат кои се, каде се и како треба да се однесуваат. Не разбирам зошто воопшто не читаат кога и така ништо не работат?

Ќе беше ли сѐ поинаку да го беа направиле тоа? Ќе беше ли државава поинаква да не е водена од луѓе кои веројатно бегале од часовите по историја, македонски јазик и литература и слични „будалаштини“ бидејќи мислеле дека нема да им требаат во животот? Ќе беше, но сега е, се чини, веќе доцна. Доцна е бидејќи не се само тие кои ја влечат земјата назад односно ја туркаат „напред“ во крајно непозната – да не речам сомнителна – иднина. Доцна е бидејќи нив ги следат лукративни орди „интелектуалци“ кои не даваат ни два гроша за Мисирков, но инкасираат многу сребреници и златници за „каузата“ на понављачине од власта како нивни господари!

Сите тие, заради некакви „виши интереси“ а всушност само заради голата борба за личната трансакциска сметка преку опстанокот како господари на државното азно, дозволија секој будала да нѐ нарекува како сака, да менуваат име на земјата а сега и на јазикот, да пропагираат налудничави и во основа неморални „тези“ за нашата иднина, за некаква можна изолација… итн., небаре сега, со нив, сме рамноправни граѓани на светот огреани од „демократското“ сонце на Западот.

Ама на Запад сонцето само заоѓа. На Исток изгрева! И тоа не е само моја „географска“ метафора, или флоскула, и нема ама баш никаква врска со Русија, ако оние полуписмени ботови посакаат така да го читаат ова. Но има врска со, на пример, еден Солженицин и неговата епохална „дијагноза“ дека континуираното слепило на Западот „го одржува верувањето дека и најдалечните региони насекаде на нашата планета треба да се развиваат и созреваат до рамништето на денешните западни системи“! Но, тоа е сепак друга тема.

Меѓутоа, да беа прочитале нешто во животот, па нека е и Мисирков, актуелниве „прогресивни“ властодршци не ќе го премолчуваа „легитимирањето на македонскиот народ“ на Ахмети, ниту новото крштевање на северномакедонскиот јазик од страна на нивните партнери во Унијата. И одамна ќе им се заблагодареа на „услугите“ на оние кои прогласуваа(т) „заедничка историја“ и ги бараат „темелите на македонскиот идентитет“ кај источниот сосед, оние кои едно време поставуваа граница кај Групчин ама сега им се коалициски партнер, оние кои јавно етикетираат наводни ксенофоби и националисти зашто барале „ексклузивно право на нација-држава“!

А што треба(ло) да бараат во еден ваков зовриен непријателски котел во којшто сите имаат право да грабаат што ќе посакаат? И треба ли навистина да ја раздаваат историјата на секој кому му се сонило дека има поголемо право на неа од нас?

Мисирков, цели 120 години порано, пишувал (парафразирам) дека: секој човек како член на некоја заедница има извесен долг и извесни права кон неа; народот не е ништо друго освен една голема заедница основана на „крвно родство“, заедничко минато и интерес“; врз основа на тоа „крвно родство“ и заеднички интерес секој член на тој народ се одрекува од некои свои права и интгереси за да „посвети чест од своите сили на општото добро“… Од кои свои права и интереси се откажа оваа власт за општото добро? Кои и какви беа нивните ветувања во онаа 2016 и 2017 година токму за тоа „општо добро“ и што од тоа реално остварија?

Тоа ќе бидат горливите прашања на наредните избори на коишто оваа криминално коруптивна банда нема одговор! Затоа Мисирков вели дека „долгот кон народот е тесно поврзан со долгот кон татковината“. Да, Мисирков вели и тоа дека долгот кон народот и татковината зависи од историските прилики, но не може власта да гледа едни „историски прилики“ а народот други. И од каде бугарската окупација 1941-1944 е „историска прилика“ а не – неприлика?! Или, ако баш сакате, една полуписмена власт составена од анонимуси и некомпетентни политиканти не може да ни објаснува ништо, не пак коекакви наметнати историските прилики кои секој нормален човек не само во Македонија ги гледа поинаку.

Мисирков не бил неук човек како овие денес. И тогаш тој говорел за историските (не)прилики, за Русија, Австро-Унгарија, Бугарија, Србија, Грција…, како што и денес говориме за САД, ЕУ и Русија. Говори и за тогашните пропаганди од трите соседни држави, исто како и денес (во нешто „проширен“ опфат), но говори и за „борба за слобода, борба со мрачните сили“ за остварување на националните интереси. Како тоа, денес, внесувањето на Бугарите во Уставот, менувањето на името на државата а последователно и на јазикот, менувањето на историјата (не само) во учебниците и спомениците и спомен обележјата – што ќе рече токму „мрачните сили“ – станаа национален интерес?

Тој пишува и за „Организацијата (…) завиена во тајна така да долните нејзини членови се слепи орудија за исполнување само на работи диктирани од горни соображенија и интерес“ на „неколкумина, туку речи, самозванци“. И што е, во таа насока, разликата од тогашната „Организација“ до сегашните партии? И од овие „самозванци“, „државотворци“ и „прогресивци“?

Ние денес, за жал, сѐ уште не можеме да се вратиме на идеите/исказите на Мисирков. Македонија го беше направила тоа во она историско прекршување по 1941-та година, но по 1991-та континуирано назадува во темното минато пред тој датум. Ние денес, за жал, почнавме да се откажуваме и од сопствената национална историја и култура заради некакви мрачни умови и нивните небулозни стратешки цели зацртани во некоја 1991 година. Па колку пати до сега се смени геополитичката ситуација во светот и т.н. „голема слика“, а нашите „цели“ тврдоглаво остануваат – исти? И што тоа говори за нас?!

Дали оној таканаречен „Апел од Македонија“ е некаков чекор во позитивна насока? Веројатно, иако прозвучува релативно задоцнето, а некои „умови“ од потписничката листа беа длабоко зацапани во ова што како состојба го имаме денес. Но, сеедно, тоа е национален глас на разум и повик до народот којшто, верувам, и Мисирков би го потпишал. И, за жал, тоа е единствен глас што на некој начин денес му оддава почит на овој голем човек.

П.С.

Монструозен е фактот што онаа провинциска персона заседната на градоначалничкото столче во Скопје не се сети да побара споменик за Мисирков туку го враќа на јавната сцена крвожедниот Ќосе. Но, ќе објасни ли некој од оваа власт зошто, и за што, беше до сега така грижливо складиран тој грозоморен „споменик“? За ваква прилика?