ДОЈДОА МАКЕДОНЦИТЕ, ГИ ИСПРАЗНИЈА РАФТОВИТЕ Тепачки за зејтин во Врање, а на граница темелни претреси (ГАЛЕРИЈА)

Откако го објавивме текстот „ВО ВРАЊЕ НА КУПОВАЊЕ Македонци возат по 200 километри за да набават поевтин зејтин“, а во кој пренесовме сведоштва на скопјани кои редовно, најмалку двапати во месецот, одат во соседна Србија и ги набавуваат основните намирници за половична цена од овдешната, екипата на Плусинфо се упати во Врање за да ги овековечи ценовните разлики со фотографии.

Од Скопје тргнавме околу 16 часот, а никој не ни очекуваше дека на граничниот премин „Табановце“ ќе заглавиме во голема гужва од возила со македонски регистарски ознаки, кои, верувале или не, најголемиот дел од нив беа упатени токму на шопинг во Врање (голем дел од автомобилите ги забележавме паркирани на паркингот пред „Лидл“).

Уште понеобично беше тоа што цариниците го претресуваа секој автомобил што ја минуваше границата. Претресот беше прилично темелен. Од отворање на задните врати и проверка на багажникот, па сѐ до проверка на тапацирите во вратите, фиоките и на просторите под седиштата.

Нејсе, поминавме без никакви проблеми. Ни кажаа дека тоа е рутинска контрола и дека не е ништо страшно. Но, страшното е за назад, товарени до кров со производи купени од Србија, нели?

По пристигнувањето во „Лидл“, следуваше нов шок. Празни рафтови кај скоро сите основни производи. На прашањето каде исчезнаа производите, работените во маркетот, тивко, смешкајќи се, ни велат: „Па дошли су Македонци, узели су све шта су могли“.

А цените, таму, навистина се преполовени од нашите. А ќе речеш – исти производи. На пример, едно литро зејтин чини 184 динари, односно 92 денари. Истиот тој зејтин, кај нас, чини 156 денари. Еден килограм шеќер таму изнесува 89 динари, односно 45 денари, а кај нас, еден килограм шеќер чини 60 денари. Еден леб во Врање чини 48 динари, односно 24 денари.

Кај нас, нема леб под 40 денари. Средство за бришење стакло таму чини 98 динари или 49 денари, а тука е над 140 денари. Еден килограм брашно тип 400 во Врање изнесува 70 динари или 35 денари, а кај нас чини 60 денари.

Во неформален разговор со тамошните мештани, дознавме и една финта. Имено, кога нѐ видоа како се „влечкаме“ до автомобилот со поприлично голема количина зејтин, пријателски нѐ предупредија дека многу Македонци деновиве се пожалиле оти цариниците на граница им го заплениле купениот зејтин и дека можно е истата несреќа да нѐ снајде и нас. Па со оглед на тоа што веќе часовникот отчука 21 часот, тие нѐ посоветуваа: „сада можете иќи на роштиљ и око поноќи кренути за Македонију. Цариници ретко врше претрес ноќу“.

Искрено, тоа ќе го направевме и без да ни кажат. Оти, да појдеш во Врање, а да не пробаш плескавица со кајмак, исто како да не си бил.

И навистина, за назад, убаво најадени и расположени, воопшто не ни забележавме кога ја поминавме границата. Цариниците изгледаа поспано и уморно, па само одмавнаа со раката и воопшто не ни погледнаа во автомобилот.