ЗОШТО СЕ ОБИДУВАМЕ ДА ГИ ИМПРЕСИОНИРАМЕ ДРУГИТЕ? Нашето однесување кон друите кажува многу за нас

Кога запознаваме нова личност (особено ако ни е важно да ја импресионираме другата страна, како што е потенцијалниот партнер на првиот состанок или ако разговараме со „важна“ личност), честопати чувствуваме „порив“ да се докажеме.

Така се случува кога ќе се претставиме, да ја кажеме и нашата титула, па звучи вака: „Јас сум… доктор, професор““

Како што продолжува разговорот, почнуваме да се фалиме со нашите достигнувања (иако можеби не сме прашани за тоа).

Ако, пак, не мислиме дека имаме нешто доволно „важно“ и „големо“ да кажеме за себе, тогаш се обидуваме да споменеме дека некој „наш“ е успешен, голем или посебен. Или, пак, откриваме дека се дружиме со некој познат, тогаш тоа е „предмет за пофалба“ на секој чекор.

Самопофалувањето е неопходно и пожелно во професионалната работа, кога треба да ја покажеме нашата компетентност и стручност на потенцијалниот работодавач, клиент или соработник, за да стекнеме кредибилитет.

Исто така, убаво е да зборувате за вашите достигнувања и успеси со личност која пројавила интерес за нашата работа и нè прашала за тоа и да ги споделите со луѓе кои нè сакаат, нè охрабруваат и сакаат да ја споделат нашата среќа.

Но, ако ги користиме нашите професионални достигнувања и познанства со „важни“ или „познати“ луѓе како средство за да ги импресионираме другите, бидејќи веруваме дека без нив не би биле доволно вредни како луѓе, тогаш тоа е знак дека треба да „работиме“ на нашето его.

Ние сме многу повеќе од нашата титула и професија, како и од станот, автомобилот, викендицата и банкарската сметка што ги поседуваме.

Треба да се запрашаме кои сме и што би биле и од што би извлекле чувство за лична вредност ако денес или утре ја загубиме работата, ако бидеме принудени да оставиме сè што поседуваме и да заминеме во друга земја и каде што не би можеле да понесеме ништо со нас. Или ако изгорела викендицата со која сме толку горди или кога некој би ни ја украл „луксузната“ кола?

Треба да се стремиме да извлечеме чувство за вредност од вистинскиот извор, нашата внатрешност, личност, нашите вредности кои не прават посебно човечко суштество и да ги изградиме овие трајни квалитети во себе (интелигенција, креативен талент, вештини, хуманост, етика, работа навики, почит кон другите итн).

Нашите достигнувања и она што го добиваме во текот на нашите животи (било да е тоа слава, титули, пари, материјални добра, научно признание или нешто друго) треба да ја одразуваат нашата личност (симболично да ја отсликаат нашата храброст да преземеме ризици, самодисциплина и решителност да работиме напорно со цел, да постигнеме и постигнеме нешто, нашата желба да им помогнеме на другите и да ги подобриме нивните животи, да придонесеме со нашата работа да го направиме светот околу нас поубав и да направиме разлика).

Токму овие квалитети можеме да ги понесеме со себе во кој било агол на светот и благодарение на нив можеме да ја обновиме својата куќа и кариера, дури и ако еден ден го изгубиме сето тоа.

Личноста во длабочините на нашата внатрешност е достојна за почит и восхит, а не нашиот автомобил, викендица или титулата што ја носиме.

Наместо „да се украсуваме со туѓи пердуви“ (да се идентификуваме со достигнувањата на нашите родители, пријатели или „славни“ познаници), нашите животи би биле многу побогати и поубави ако секој ден се трудиме да бидеме подобра личност и стручњак од самите нас што бевме вчера и кога ќе работиме на себе.

Не од причина што можеме да се пофалиме утре, туку од причина што сме горди на личноста која секое утро ја гледаме во огледалото пред нас.