Знаци на тивка смрт

Единствениот „аргумент“ со којшто оваа политикантска гарнитура го оправдува целиот овој де-еволутивен процес во македонската надворешна политика, е оној за историската можност Македонија да стане членка на ЕУ, шанса што не смее да се пропушти. И секој кој ќе опстојува на овој „аргумент“, ќе биде делумно во право! Како што тоа го вели и она министерчено кое сака да патува на туѓа сметка: покажуваме „знаци на живот“! После цели три децении?! Иако, де факто, многумина тие „знаци“ ги гледаат како најава на – тивка смрт.

Токму заради тоа и аргументот е ставен во наводници. Затоа што и не е вистински аргумент бидејќи никаде не ги нотира условите, или границите, па и „цената“, или пак оние веќе одамна изветвени црвени линии…, коишто го определуваат прагот што државата не смее(ла) да го преминува во овој процес. Ние, тој претпоставен, или замислен, како сакате, праг, одамна го пречекоривме. И продолжуваме кон тој ќорсокак, цврсто, стамено, речиси налудничаво…!

Но, замислете сиот овој денешен циркус со Бугарија, во пакет со „Преспанскиот договор“, да се реализираше уште во онаа 1998-9 година, кога премиер беше оној со „б“ во името, „бизнисменон“?

Ќе „летаа“ глави, нели? Ќе се прогласуваа велепредавници, токму од страна на истите овие кои сега, после цели 77 години, вијат оро за „чист македонски јазик“, нели? Како што играа и во тунелон на „Актор“.

Ама сега, после три децении „маки по Матеј“, (ќе) голтаме сѐ? Сакате да кажете дека е тоа – политика? Или можеби прогрес? Да ве потсетам на едно неодамнешно „предвидување“ на актуелниот ни „претседател“ на „народот што живее таму“: „Ако дојде до промена на името, душата ќе му ја извадат на тој што го потпишал тоа“! И, чија душа извадивме? Освен својата, се разбира?

Да, звучи пресилно ако кажете дека само провинциска политикантска номенклатура може вака поданички, да не речам вулгарно, да спроведува ЕУ интегративен процес во својата држава, со тотално магловити, нелогични и макијавелистичка агенди. И буквално да лаже за сѐ: од лажни ветувања до лажни реформи, од неменување на името до „цементираниот“ идентитет, од започнување преговори веднаш по влезот во НАТО до бугарско вето, од цел пакет лаги за билатералниот проблем во „француската рамка“ до отворањето на фашистичките клубови… итн.

Или, понатаму: има(ше) ли воопшто земјава некаква стратегија за справување со „источниот проблем“, а особено со одделни прашања од типот „Бугари во Уставот“, администратори наместо окупатори, туристи наместо фашисти, за навестената пиши-бриши „политика“ за меморијалните споменици итн.?

Ако има(ла), зошто не ја објавува, дури и по цена да ги „покрие“ чувствителните делови коишто би откривале државни тајни или нивни идни чекори? Зарем јавноста, граѓаните, па и политичката опозиција, немаат право да кажат свое мислење по тие прашања? Или навистина мислат како и Османи дека стратегија е граѓаните да ги убедуваат дека „со преговорите со ЕУ се добива безбедност, стандард, заштитени идентитетски атрибути“? Па ние малоумни ли сме па тие тоа треба да ни го кажат? Или пак мислат дека веруваме дека Пендаровски (правник), Ковачевски (економист), Џафери (офицер), Османи (хирург), Маричиќ (правник)… се едновремено и експерти по историја, политика, меѓународни односи, култура/јазик…? Па дајте ве молам, тие до вчера не беа ни чираци во политиката!

Впрочем, на пример, добивме ли ние, нивните гласачи, убедливо објаснување од кој и да е македонски политичар зошто Бугарите мораат да бидат вклучени во македонскиот Устав, и тоа како прв и основен услов за нашето започнување на пристапните преговори со ЕУ? Зарем никому тоа не му е (барем) малку сомнително, имајќи ги предвид сите историски и современи подметнувања од источниот ни сосед? Кои и какви се мотивите на ова инсистирање, што подразбира исполнувањето на тоа барање за оваа држава (идни историски „толкувања“, користење за непријатни – да не речам непријателски – цели, петта колона и др.)? Зарем навистина тоа никого од оваа номенклатура не го интересира?

Следствено, веќе тука, на самиот старт, нема некаков измислен, или потенцијален, „заобиколен пат“ на којшто некои упатуваат. Нашиот пат кон ЕУ води директно низ бараните измени во Уставот, а потоа и низ сите други налудничави инсистирања на источниот сосед! Тука нема што да заобиколувате туку влегувате директно во устата на злото. Повторно!

Инаку, зарем „госпожата“ од Брисел би доаѓала овде двапати во рок од два-три месеци, носејќи дарови? И, да ги потсетам политикантиве на онаа стара балканска за Данајците?

Затоа, прво, лажни се, дури перфидно подли се подметнувањата односно замената на тезите дека некој овде измислува непријатели, дека сака да ја „жртвува“ европската иднина на земјата, дека (не дај боже) бара отворен судир со соседот… и слични будалаштини. Тоа се малициозни искривувања на малите умови кои мислат дека ќе нѐ убедат дека светот е таков – лош, неправичен, недемократски – и ние, кутрите, немаме друг избор освен да ја наведнеме главата. Токму таквите подметнувања ја „жртвуваат“ земјата и ја продолжуваат несреќната трпе-трајчевистичка македонска традиција!

И зошто, впрочем барањата за претпазливост, за научен пристап, за одмереност, за евентуален реципроцитет во односите со источниот сосед би биле некакво предавство на европската иднина на земјата? Што, ве молам, ќе се случи ако ние – веднаш, сега и овде – не потпишеме капитулација? Нема да имаме втора шанса за ЕУ? Ама луѓе божји, има ли поголема лага од таа, има ли поевтин блеф, сличен на оној на министерчено кое вели дека оние куртоазни формулации во ЕУ извештајот биле „знаци на живот“?! На кој и каков црн живот?

Па ние, во крајна линија, тој „живот“ можевме да го имаме и во 1941 година, заедно во дружба со „администраторите“. И што ќе ни недостасуваше? Денес не ќе ги имавме овие проблеми и одамна ќе бевме членки на Европската Унија. Ама дали тоа навистина ќе беше баш оваа држава, со овој народ? И дали тоа ќе се викаше живот? Или попрво ќе беше – тивка смрт?

Ниту една нормална земја не трча кон сопствената смрт. Токму тоа е де-еволуција, токму тоа не е нормално, не е разумно, противречи на сѐ што досега е постигнато од 1941 година до денес. Ако економските експерти предвидуваат голема економска рецесија, не ќе беше ли поумно изминативе година-две да се потрошеа на економска и енергетска стабилизација на земјата? Наместо евтино политикантство што ги исцрпува и последните преостанати атоми од државата, не можеше ли да се работи во таа насока?

Или и понатаму ќе просјачиме низ регионов?

Или ние навистина мислиме дека ЕУ ќе ни избега? А каде ќе оди, да простите? Или некој навистина мисли дека ние сме во ваква катастрофална состојба бидејќи не сме членка на ЕУ а не поради неспособните криминално-коруптивни власти последниве петнаесет години? Баш би сакал да го видам тој „стручњак“!

Извор: Теодосиевски уметност