Северна Македонија е мртва, да живее Македонија!

Македонија веќе се доживува како разнебитена, опустошена, доведена до дното на сите дна држава, додека, пак, македонските владејачки елити немо ги поддржуваат катадневните зулуми, се плашат и да го изустат зборот „Македонија“ – тоа го прават нечујно, на приватни забави, порачуваат дека младите се малцинство и не прават разлика меѓу мултиетничко општество и мултиетничка држава – пишува Љупчо Коцарев, претседател на МАНУ, во колумна за Нова Македонија.

Денешниов текст ќе го почнам, парафразирајќи го Џим Морисон: „Ова е крајот“ Македонци, „Ова е крајот, мој единствен пријателе, крајот / На нашите разработени планови, крајот / На сѐ што исправено стои…“ – почетни стихови од песната „Крајот“ (The End), но и од почетната сцена на филмот „Апокалипса денес“ (Apocalypse Now). Соочени со сегашната македонска апокалипса и со фактот дека Македонија не можеше да стигне подолу од таму каде што денес се наоѓа: бескрупулозно дивеење и грандиозен башибозук, мислам дека не ни преостанува ништо друго освен да извикаме: „Северна Македонија е мртва, да живее Македонија!“, а притоа да се потсетиме на веќе антологиските стихови: „Негде ќе те премолчат / негде ќе те сокријат / гроб со гроба ќе покријат / Само ти си бесмртна, жива вода подземна / Кај што тонеш ти извираш“.

Како понатаму? Пред 140 години почина Карл Маркс – еден од авторите на: „Пролетери од сите земји, обединете се“. Иако можеби звучи излитено, сепак се чини дека зборовите: „Македонци од сите политички провениенции: леви, десни или во центарот, од сите земји, обединете се!“, денес, нам ни се насушно потребни повеќе од кога било: обединувањето ни е потребно за да опстои Македонија, за да се крене од пепелта на беззаконието и за да оживее. Македонија веќе се доживува како разнебитена, опустошена, доведена до дното на сите дна држава, додека, пак, македонските владејачки елити немо ги поддржуваат катадневните зулуми, се плашат и да го изустат зборот „Македонија“ – тоа го прават нечујно, на приватни забави, порачуваат дека младите се малцинство и не прават разлика меѓу мултиетничко општество и мултиетничка држава. Граѓаните на Македонија си заминуваат не толку од економски причини, туку повеќе поради недостигот oд владеење на правото и продукцијата на изобилство од лукративни владејачки подлизурковци. Ние треба самите да ја доведеме Македонија во ред – никој однадвор нема да ни помогне ниту денес ниту утре, дури ниту тогаш, кога во некоја, најверојатно, далечна иднина, Македонија ќе стане (!?) полноправна ЕУ-членка.

Целата колумна на овој линк.