Самит во селото без кучиња

РЕПРИНТ (Објавено во „Дневник“ на 11 февруари 1998 година)

За чу­до, Прет­се­да­те­лот на ре­пуб­ли­ка­та не ја по­ка­ни на прет­стој­ни­от са­ми­т Ли­га­та за демократи­ја (не­ко­гаш не­го­ва­та оми­ле­на пар­ти­ја). Лу­ѓе­то од та­а ма­ла, но (спо­ред ор­га­нот на ССР­НМ) елит­на пар­ти­ја (чиј­што по­че­сен прет­се­да­тел сум јас) се мош­не не­за­до­вол­ни од тој неоче­ку­ван гес­т на ше­фот на држа­ва­та.

Од ед­на стра­на, Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја е нор­мал­на, ле­гал­на (ре­гис­три­ра­на!) пар­ти­ја со иде­и што ни­ко­го не го ос­та­ва­ат рам­но­ду­шен (единстве­на­та пар­ти­ја во зем­ја­ва што ја по­чи­ту­ва­ат и неј­зи­ни­те по­ли­тич­ки про­тив­ни­ци). Од дру­га стра­на, на лу­ѓе­то им про­пад­на прек­рас­на при­ли­ка и ти­е да од­би­ја­т да се по­ја­ва­т на са­ми­тот. При­тоа, нив­ни­те ар­гу­мен­ти за то­а про­пад­на­то неодзи­ва­ње се со­се­ма по­и­нак­ви од они­е на го­ле­ми­те опо­зи­ци­о­ни пар­тии.

Спо­ред нив (и ме­не!), име­но, има неш­то анал­фа­бет­ско во са­ма­та за­мис­ла за тој са­мит: на ис­та ма­са тре­ба да сед­на­т и да раз­го­ва­ра­ат за се­гаш­ни­на­та и за ид­ни­на­та на зем­ја­та ма­ке­дон­ски­те гра­ѓан­ски пар­ти­и и пар­ти­и­те што ода­т во Ти­ра­на и на Ко­со­во по сво­јот став за ма­ке­дон­ски­те ра­бо­ти.

Ка­ков на­ци­о­на­лен кон­сен­зус мо­же да се нап­ра­ви со пар­ти­и што има­ат са­мо ед­на единстве­на цел: де­нес или ут­ре, со ар­но или со си­ла, си­те прет­став­ни­ци на нив­ни­от на­род да жи­ве­а­т во една држа­ва? Раз­ли­ки­те по­ме­ѓу ра­ди­ка­ли­те и уме­ре­ни­те се са­мо во бр­зи­на­та по ко­ја ќе се одви­ва то­а сце­на­рио: спо­ред први­те, то­а тре­ба да ста­не уш­те де­нес (или во мно­гу блис­ка идни­на), спо­ред вто­ри­те, тре­ба да се има трпе­ни­е и да се при­че­ка до­де­ка ази­јат­ски­от наталитет на нив­ни­от на­род не ги нап­ра­ви Ма­ке­донци­те мал­цинство во нив­на­та соп­стве­на зем­ја.

Целата колумна прочитајте ја на следниот ЛИНК.

***

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок!
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга, како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, не се продаваат на „традиционален“ начин. туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од стратешките определби на Фондацијата.

Инструкции за нарачување За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај на следниот ЛИНК и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, а книгите заедно со автограм од авторот ќе Ви бидат доставени на Вашата домашна адреса. Забелешка: Можете да донирате износ по Ваш избор, но не помал од 1000 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, контактирајте ја Фондацијата претходно.