Првиот мртовец што го видов беше мојата соученичка Виолета. Имав 9 години…
Кога ќе почине некој близок член на семејството или пријател, родителите се често во дилема дали нивното дете треба да оди на погреб или не. Јас никогаш нема да ја заборавам сликата на мојата соученичка во четврто одделение која лежеше во отворен ковчег облечена во бел невестински фустан.
Кога бев мала не можев да се начудам на старите фотографии што ги чуваше баба ми, а на кои имаше умрени луѓе во отворен ковчег околу кои беше и расплаканата родбина. Незнам зошто толку многу сакав да ги гледам тие фотографии иако истовремено и се плашев од нив. Никогаш не ми било јасно ниту зошто луѓето ги правеле воопшто овие фотографии! Ја прашував баба ми: „Бабо, кој бил овој човек“? А таа ми велеше: „Ова е мојот братучед, млад умре, ова е мајка му, ова е жена му, остави и две мали дечиња“. И почнуваше да плаче.
Подоцна, кога баба ми почина веќе бев прва година средно. Но таа не беше првиот мртовец што го видов ‘во живо’.
Можеби ќе ве интересира
Целиот текст прочитајте го на порталот „Мајка и дете“.
Фото: Pixabey