(Политикантска) магла, секаде околу нас

Оние кои ја паметат Јосипа Лисац сигурно се сеќаваат и на нејзиниот хит „Магла“: магла, магла, секаде околу нас, од далечината одвај чујно допира твојот глас. И кога и да ја слушнам, ме асоцира на Македонија и нејзиниве три децении „демократски развој“, на „бранителите“ на таа „демократија“ и продавачите на таа демократска магла, на уставобранителите, евробранителите, бранителите на западните и нато „вредности“… и уште едно чудо такви будалаштини сервирани божем „одвај чујно“ но доволно гласно во јавноста како штит против секое поинакво мислење. И секогаш, по правило, на таа шведска маса на „вредности“ централно место завземаат „специјалитети“ од сад и еу (малите букви се… знаете веќе што), небаре подготвени од Гордон Ремзи или Џејми Оливер, спремни за инстант консумација.

Сега, како привремена замена за Путин, на менито е Трамп, во разни варијанти, но само како антитеза, како невкусно јадење – пресолено, прегорчливо или прелуто – и нездраво за организмот, зашто е „опасен, импулсивен, управуван од страв и бес…“. Згора на сѐ, кога ги читате како перверзно уживаат во фактот што меѓу првите номинирани луѓе на Трамп ги нема поддржувачите на дел од екс-ју земјите, просто не знаете што да мислите. Локалниве продавачи на магла како да се хранат од омразата, од зависта, од ниските страсти… Затоа, изгледа, и оној „мирнион“ излапен Бајден, или неговата потенцијална „мадам празноглава“ наследничка, според нив, беа совршени (не само) за американската демократија. Којашто де факто одамна ја нема, не постои, удавена во бирократизираната deep state токму заради такви ликови. Зашто, без оглед на глупостите што нашиве ликови ги пишуваат, овие избори најмалку беа Трамп контра Камала. Тука не можеше ни да стане збор за натпревар, туку само за – масакр.

Зошто? Затоа што ни Бајден, а уште помалку Камала, Обама и сета таа групација квази-демократи беа/се причината за тоталниот колапс на либерализмот. Тие го загубија основното – индивидуализмот! Па читајте малку подобро бе шутраци!

Ама сепак, токму таа непостоечка демократија морала да се – (од)брани (sic!)! Како што мора постојано да се брани и онаа нашана (да простите) посрана „кревка демократија“, онаа на Заев кој е десет будалаштини во едно – чиста есенција на автократија, неукост, неспособност, манипулативност, простотија и лажливост…, и сега оваа на Филипче, иста како претходната, пресликана. Како што мораа да ги одбранат и оние претходни празноглави кукли од форматот на „тенкистон“ или „госпожата нато“…, за да не се случи некој непосакуван (ала Трамп) да дојде на власт.

Зашто лицемерието и демагогиите треба да ги шират само едните, но и да ги берат плодовите на истите. Како што е последнава изјава на излапенион (за среќа на заминување во амазонските шуми!) „демократ“ дека соработката помеѓу Русија и Северна Кореја е опасна, ама нивната со, на пример, Јужна Кореја и Јапонија – не е. Не е ниту оваа со еу во потпалувањето на Украина контра Русија, нели. Таа е, демек, одбранбена?!

Истата демагошко-лицемерна школа функционира и кај нивниве локални ученичиња кои ни ја сервираат токму таквата „реалност“ пропагирајќи некаква лажна демократијата што ни ја посакуваат, онаа само нивна, лична и еднолична, еднострана и себична, докажано криминална и корумпирана, а ние мораме да ја прифатиме бидејќи тие така сакаат. И тој филм се врти веќе цели три децении. Продавачиве на демократска магла буквално нѐ трујат со нивните уличарски теории кој е добар а кој лош, кој е националист а кој прогресивец, кој е демократ а кој е „опасен, импулсивен, управуван од страв и бес…“, само затоа што овој вториов ќе им ја укине синекурата, ќе ги експедира таму кадешто им е местото, сосе сите семејни позиции во државните јасли. Затоа ние имаме две демократии: „добра демократија“ и онаа којашто треба да се плука, што ќе рече дека имаме само една опција и ништо повеќе, еден филм што ќе го вртиме и наредните три децении, сѐ додека нивните не ја погребат целата држава.

И тоа се случува на сите рамништа во државата, почнувајќи од локално до централно рамниште, во секој сегмент на државната ингеренција односно интервенција – економија, инвестиции, образование, здравство, култура, труд и социјала… – при што само нивните „кадри“ се тие компатибилни со локалните демократски играрии (иако од сите оценети како криминално-коруптивни малверзации), наводни прогресивни идеи (иако де факто ретроградни, како и личностите кои ги пласираат), евроинтегративни насоки што постојано нѐ враќаат во нашите провинциски сокаци итн.

Таа и таква квазидемократска магла е страотно политички канцерогена, демократски непробојна, општествено штетна и идејно нетолерантна бидејќи е закатанчена во сервилен круг на едни исти злонамерни и неспособни поединци. Затоа впрочем главните упоришта на локалниве продавачи на магловити претсказанија се демократијата и национализмот но во нивните искривени верзии. Тука тие пливаат како сомови во тиња, раскажуваат приказни во коишто ни самите не веруваат, измислуваат тези и теории не само за топлата вода туку и за марсовците од нашиот сокак, само за да ги исполнат нормите и зададените задачи.

Меѓу нив особено онаа дека ние немаме „доволно луѓе посветени на демократијата“, зашто нивните газди ги сотреа токму тие луѓе во изминативе седум години, за што и беа онака казнети. Сега тие „посветени“ луѓе се токму оваа платеничка клиентела која на увце им шепоти бајки ала Харис Џиновиќ стихозборки, им предат како мачиња ала Теа Таировиќ…, а капиталцине уживаат, се топат како единствени спасители на државата. Но едновремено, полека но повторно божем „одвај чујно“ но доволно гласно, пуштаат и опасни тези за нашата општа неспособност, за нас како луѓе без интегритет, а згора и со – „ориентален менталитет“!

Што ќе рече дека го заслужуваме ова што ни се случува овие три децении, дека сме малоумни и ретардирани заради што некој/и (сад, еу, нато, бугарија…?) мора да нѐ построи и доведе во ред? Во што, всушност, јас не се сомневам, но не како генерална констатација за македонскиот граѓанин туку токму за таа групација сервилни клиенти не (само) со „ориентален“ туку и со ропско-провинциски менталитет научен да служи, да се ведне, да се валка во прашината на својата простотија…!

Уште повеќе, таквите тези се насочени контра секое слободоумно мислење различно од нивното, а особено смислено се пласираат како параван за нивната неспособност и ретроградност, нивниот катастрофален тридецениски неуспех, нивната неукост, хипокризија и лицемерие. Затоа треба сите да бидеме такви, построени во нивните провинциски редови како војска со којашто командуваат дебилни команданти. Тоа е таа општествена и политичка магла, мимикрија што „нѐ јаде“ цели триесет години и нѐ прогласува за секакви, со цел сѐ да остане исто, наводно според барањето на „стратешките партнери“!

А сепак, таа бедна групација е помалиот дел од проблемот. Нашиот генерален проблем останува болеста викана јавен молк, којшто преминува преку сѐ, па дури и преку измислиците на вакви безобразни ликови. Но, за тоа во следната прилика.

Извор: Теодосиевски уметност