ПЕШКИ СЛЕГОЛ ОД 105-ТИОТ КАТ Преживеан од 11 септември вели дека секој ден ги слуша луѓето како врескаат (ВИДЕО)

Потсетувајќи се на терористичките напади од 11 септември 2001 година, Џозеф Дитмар малку се смее, малку плаче.

Тој се справува со траумата со тоа што често зборува за тоа како слегол по скалите од 105-от кат на Јужната кула на Светскиот трговски центар (СТЦ), непосредно пред да се сруши.

Неговото спуштање од 105-тиот кат, на кое фотографски се сеќава 20 години подоцна, е како трагична епопеја.

Таткото на четири деца, кој тогаш имал 44 години, бил на состанок во осигурителната компанија во просторија без прозорци во Јужната кула на СТЦ во тој кобен ден, а својот живот го должи на одлуките што ги донел во дел од секунда.

Кога првиот киднапиран авион се урна во Северната кула на СТЦ, светлата во просторијата каде што само трепкаше.

Зачудени од повикот за евакуација, тој со колегите стигнаа само до 90-тиот кат, до првиот прозорец и ја видоа драмата што се случуваше во Северната кула.

– Тоа беа 30, 40 најлоши секунди во мојот живот – рече Дитмар. Неговите колеги биле „хипнотизирани“, но тој веднаш одлучил да замине.

Во тоа време живеел во Чикаго, а роден е во Филаделфија, па со насмевка се сеќава како мислел: „Секој пат кога доаѓам во овој град, нешто се случува!“.

Се вратил на скалите, почнал да се спушта и таму сретнал еден колега, поранешниот американски фудбалер Лудвиг Пикард. Тој одлучил да „скокне“ во тоалетот, што го чинело живот.

Дитмар се сеќава како неговиот колега на 78 кат викал да се симне со лифтот долу на приземје.

Сепак, тој се сетил дека лифтот е забранет да се користи во случај на пожар. Продолжи по скалите, што била најдобрата одлука во неговиот живот.

Како можел да биде толку храбар?

И покрај стравот, Дитмар се сеќава дека луѓето си помагаа, што било неверојатно, како маж кој не се двоумел да носи жена со попреченост на грб.

Но, солзи му потекуваат во очите кога се сеќава на „вистинските херои“ од тие 50 минути за време на спуштањето.

Почнувајќи од пожарникарите и спасувачите со кои се разминал на 31 кат, кои се искачиле за да се обидат да спасат нечиј живот.

– Нивниот поглед велеше дека знаат дека сè е изгубено – рече тој.

– Како може да биде толку храбри? Како може да се биде толку силен? – се прашувал тој.

На 15-ти кат, стражарот ги евакуираше луѓето шегувајќи се и пеејќи на мегафонот „Бог да ја благослови Америка“.

– Пееше ужасно лошо, но сакаше да ги опушти луѓето. Како капетан на Титаник кој му рече на оркестарот да свири додека луѓето се качуваат на чамците за спасување – се сеќава тој.

Дитмар излегол надвор, одел неколку минути пешки од СТЦ и Јужната кула потоа се срушила. Илјадници луѓе врескаа ужасно во исто време, а тој сè уште го слуша тој крик секој ден.

Дитмар ја раскажал својата приказна многу пати, пред студентите од целата земја, и тој не се откажува.

– Тоа е моја терапија – рече тој. Споделувајќи ги своите спомени и емоции без двоумење, тој избегнал кошмари, посттрауматско стресно нарушување и вина за преживувањето.

Со тетоважа „911“, значка со кулите близначки на јаката и камен за медитација во џебот, 11 септември го следи насекаде како сенка, вели тој.

Тој склопил многу пријателства со други преживеани и роднини на исчезнатите.

– Прв пат не знаете што да им кажете. Но, кога ќе им кажете за тој краток момент кога го видовте нивниот близок на 90-тиот кат, оживејте го. (…) и станувате пријатели, пријатели доживотно – вели тој.

Дитмар, кој сè уште работи за осигурителната компанија, стана обожавател на њујорчани.

– Тие се изненадувачки отпорни, не се плашат од ништо … Научив да ги сакам – вели тој.

– Тоа беше град на духови, а сега многумина се надвор. Бидејќи градот рече: „Нема да дозволиме да не уништат“, посочи тој.

– Пандемијата, некако како 11 септември, ме промени … Си реков: морам да живеам подобро – заклучи тој.