Партиската припадност и антивредносниот систем

Политиката во нашата земја долго време боледува од ракот на кабајдалук, наречен политичкото силеџиство кој метастазира во коскената срцевина и полека но сигурно им го одзема здивот на граѓаните.

Во нашата потсвест, не по наша вина, највисоката форма на владеење е авторитаризмот на лидерот иако сето тоа од задушувачката доминација на сè поцентрализираните и нималку либерални или демократски политички структури. Овој тип на владеење носи само политичка пропаст, дефакторизација на граѓаните кои ги избрале тие политичари за да ги претставуваат и исчезнување на моралните и етичките вредности на општеството, како што и покажа историјата во многу други подемократски земји од нашата.

Нашите политички партии се тешки психолошки патеки, во нив влегуваш како ентузијаст и оптимист, а завршуваш како пациент, се претвораш во она што на почеток си сакал да го смени. Има и такви кои завршуваат како жртви, а потоа од виктимизирани се претвораат во агресори со халуцинации за врвното жртвување што го дале во успехот (падот) на партијата, величајќи се хиперболизирано, со патологија и густин на реторика која останала без мастило. Да се биде избран не те прави експерт, особено што критериумите за избор треба да се прегледаат и проучуваат од соодветни антрополози бидејќи политичкото членство овозможува избор на погрешни „експерти“!

Долговечноста на партијата ја покрива секоја аномалија, секоја грешка, а следниот скандал е посериозен од претходниот. Ова стана услов: колку повеќе го надминувате ѓаволот во тоа што го правите, толку подолго останувате во таа избрана или именувана „експертска“ позиција. Најдобрата интелектуална вежба што политичките партии некогаш ја направиле е партитократијата, која постојано го троши кислородот на граѓанинот со слободни убедувања (ако таквите се уште постојат), институциите, конституционализмот и демократијата. Од овој тип на припадност, луѓето изгубија допир со индивидуалноста и нивните умови се целосно колонизирани од тоталитарниот лидер. Секогаш ориентирана кон курсот на вредностите и меритократскиот систем, мислам дека конкуренцијата мора да биде дел од партискиот систем затоа што е поттик за реформи и подобрување, но пред се размислување.

Како никогаш досега, на нашите политички партии, надминувајќи ги сите логички размери, им е потребен универзален закон кој ќе донесе промена и подобрување во функционирањето на самите партии и целокупниот политички систем, за хируршка реформа која алармира за отсуство на нови кадри и функционална внатрешна демократија, реконструкција на политичката свест, бидејќи јасно е дека нивниот опстанок зависи од способноста да се обноват себеси и од потребата да се разликуваат себеси од другите по тоа што не трчаат по апсолутна моќ.

Природните антитела против овој феномен несомнено се наоѓаат кај професионалците, кај младите, кај оние кои имаат храброст да ги отстранат пипалата на партиско-кратскиот октопод од вратот, кај интелектуалците кои не можат да го спојат својот потенцијал во рововите за одлучување, кои, кога ќе бидат откриени како такви од клановите со интереси и нивната алчност, добиваат одговор на каков било вид на „НЕ“ за секоја иницијатива или прашање.

Досегашниот политички модел ја задушува мотивацијата, креативноста и натпреварувачкиот дух. Ова не е Европски модел, тоа е модел во кој хиперреалистичните преокупации на политичките актери ја уништуваат и онака малку преостанатото чувство за човечност и достоинство, поради што илјадници наши сограѓани секојдневно ја напуштаат државата. Можноста за развој треба да им се даде на сите, пред се на оние вистински експерти,без криминално и било какво сомнително минато, време е овие оформени индивидуи да се интегрираат повеќе политички во процесите.

Досегашната пракса со која политичките партии успеаа да ги држат настрана сите креативни и просперитетни индивидуи, само ја извади на виделина карикатурата на партиската демократија која никогаш не се самосанира од отстапувањата и недостатоците што ги поседува.

Ниту една политичка партија не се погрижи да создаде вистински политичари, да формира менторски систем и политички школи во своите структури, да обучи достојни идни политичари, да ги третира младите како составен дел од интегративните процеси и како такви да го зголеми чувството на припадност во систем во кој изборот се врши врз основа на систем на вредности во кој се истакнуваат квалитетите на секој човек.

Идеолошки осакатени, узурпирани од секаква искреност, вака изгледаат денешните млади луѓе, кои поради наметнатите околности се чувствуваат како неуспешни и немаат ниту храброст да направат нешто за да ја променат таквата состојба на очај.

Во политичкиот подиум, помина некое време откако многу политички профили го започнаа својот слободен пад! Се претворија во политички патетични суштества! Да, токму тоа се политичарите кои наликуваат на автомобили со излупена боја, нишани тркала и сомнеж дали нивните мотори сè уште работат.

Токму тие политички ветерани со многу скандали, кои остареа политички полошо од млекото од топлотниот бран, но кои сè уште ги имаат јаките на власта кои се печат на нивната „младешка негрижа“ во политиката! Сепак, нивна замена не треба да биде само со наоѓање на некој што знае политика – туку човек кој достојно ќе ги застапува интересите на народот.

Оттука, јасно е дека односот помеѓу сопартиецот и интелектуалецот отсекогаш бил тензичен, еден вид на судир на вредности во систем на антивредности и тенденција кон инфериорност, но апелирам до сите политички партии да го ресетираат своето однесување и да допрат до чувствата и потребите на народот. Да се прифати злото и да се прифати промената, значи да се уништи секоја стилска тенденција што ја попречува иднината во името на старото лошо функционирање!