Од Германија чекаме тапија за идентитетот? Ај сега да скокаме од радост и да викаме Данке Дојчланд!

Сигурен сум дека никој овде не е толку глуп и неук да не знае кој е и што е. Освен власта, се разбира, и (делумно) опозицијата. Уште посигурен сум дека никој во државава не се сомнева во својот личен идентитет, уште помалку во карактерот на јазикот што го говори. Освен власта, се разбира, и (делумно) опозицијата. И никој во државава не е таков идиот да не знае кои и какви предности за земјата носи членството во ЕУ. Освен власта, нормално, и (повторно само делумно) опозицијата, кои „евросемејството“ единствено го перцепираат како крава музара!

Следствено, кому тоа, и зошто, му треба некаква тапија – од соседна држава, или дури и од ЕУ(?!) – за нашиот јазик, идентитет, култура…? И дали таа тапија, па нека е и во форма на „гаранција“, потоа ќе ни служи да мафтаме пред светот и по којзнае кој пат да докажуваме кои сме и што сме?

Веројатно, инаку зошто, и кому, би му требала некаква нова „потврда“ за којашто од неодамна труби т.н вицепремиер за евроинтеграции а со него и целата сурија владини „аналитичари“, кои уште малку па тој ден ќе го прогласат за празник на којшто ние ќе треба да скокаме од радост и да викаме Danke Deutschland. Или таквиот тип „декларација за реафирмација на нашиот јазик и идентитет во контекст на интеграциите во Европа“ односно некаков „политички гест на најголемата држава членка во Европската Унија“ треба на оваа власт да ѝ послужи детергент за перење на сите ординерни глупости што по ова (и други) прашања ги направи? Веројатно, иако, за волја на вистината, барем Deutschland ја сметавме за малку поумна!

Но што ќе се случи по тој „гест“, ќе станеме вистински Македонци, со вистински македонски јазик и уште повистински македонски идентитет од ова што сме сега? И зарем навистина во цивилизираниот свет постои начин со декларација, со „политички гест“ да се признаваат народи, јазици, култури…? Извинете, но ако на власта во оваа држава сериозно се радува на оваа будалаштина, па дури тоа го очекува и од нас, тогаш јасно ли ни е зошто толку долго во мрак талкаме по европските беспаќа?

Во нормални држави вакви небулозно неодговорни политикантски потези би предизвикале лавина од остри реакции од граѓаните, опозицијата, невладиниот сектор, стручните организации…, а некој од власта итно би бил повикан да си поднесе оставка за да не предизвикува нови скандали и поларизации во општеството. Но ова не е прв пат, а не е и единствената глупост што овие ја прават. Но Владата мора јавно, јасно и гласно да се образложи дали навистина мисли дека на македонскиот јазик му недостасува уште еден таков глупав – или налудничав, како сакате – самоубиствен експеримент. Независно што и една Германија се впушта во таква глупост. Или можеби тие сега очекуваат нашето Собрание да усвои декларација за нивниот јазик и идентитет?

Но ако ова навистина така се случи, а ќе се случи, нема ли ние себеси да почнеме да се гледаме како идиоти, како толпа без корен и етногенеза, како малоумници на кои некој однадвор мора да им потврди кои се и што се? И зошто ни се тогаш онаа МАНУ, оние универзитети, оние институти…, па и зошто ни е меморијата за еден Конески, Тошев, Видоевски… или Пенушлиски, или Јаневски…, не пак за Светите браќа и нивните ученици како вистински историски автори на проектот за македонскиот јазик, идентитет, култура?

Понатаму, зарем оваа власт, вклучувајќи го тука пред сѐ двоецот без кормилар Маричиќ и Ковачевски, е толку неспособна да разбере дека таквите „меѓународни“ потези и „признанија“ претставуваат светогрдие, бласфемија, криминално спуштање на едно суштински цивилизациско прашања на некакво недостојно, пазарџиско рамниште? И зарем таа „најголема држава членка на ЕУ“ што така ги импресионира кутрите мали Маричиќ и Ковачевски подобро знае од нас кои сме, што сме и од каде сме? Зарем малку ни беше сиот овој срам низ изминативе години, па уште и ова ли ни треба?

И конечно: нема ли овој шалабајзерски шаблон на „разрешување“ на некакви „дилеми“ во закостените евро-македонски умови да премине во манир и за други прашања? На пример: за историјата, за етногенезата, за образованието, за културата (во најшироката смисла на зборот)? И за сите овие прашања да чекаме – од „голема држава членка на ЕУ“ – некакви декларации, политички гестови, можеби дури и дипломи или само обични сметко-потврди дека сме положиле за ЕУ членка?

Извинете, но се срами ли некој заради ова? Или (и) срамот ќе го оставиме на идните генерации? И зарем и во сегашнава СДСМ навистина нема доволно (само)критични поединци кои вицепремиерот, во пакет со премиерот, би ги депортирале на буништето на политиката. Или (и) тоа така се прави само во цивилизирани држави?!

Но, во целава оваа простачка политикантска ујдурма незибежно сами никнуваат уште редица други важни прашања. Меѓу нив и следново: ако сѐ беше/е како што треба односно како што тврдеа – заокружено и забетонирано, особено јазикот и идентитетот, плус армирано со вонвременската „француска рамка“ – зошто одново декларации и реафирмации, зошто смешни „политички“ гестикулации? И зошто сега во играта влегува „најголема држава членка во Европската Унија“? Големината на членките треба да е гаранција за големината на тапијата што ќе ја добиеме за јазикот и идентитетот? И дали досегашната поддршка на некоја помала „држава членка“ во оваа насока, на пример Чешка, Холандија, Хрватска…, не значи ништо? И зарем навистина мислат дека оваа лакрдија со некакви најголеми држави членки и слични будалаштини ќе му ја врата вербата на „глупавиот“ македонски народ во магијата викана ЕУ?

А впрочем, не случајно минатиот пат го спомнав г-дин Бејли како добро упатен човек во овие „македонцки работи“, кој верно ни ја наслика „гаранцијата“ на нашиот „стратешки партнер“ при евентуалното повторување на бугарското вето: разочарување! Тој наш партнер „ќе биде разочаран ако има друго вето“ од страна на источниот сосед. Дали (God forbid) во таков случај ќе влеземе во процес на мерење на степенот и силината на разочараноста на македонскиот народ и стратешкиот партнер и која полза од тоа? А источниот сосед ќе добие уплав од тоа разочарување и ќе избега во глувчешка дупка? А ако е така, зошто никој сега не ги мавне со една доза разочарување, колку да се примират, а можеби да го повлечат и ова вето?

И бидејќи веќе го спомнав „глупавиот“ македонски народ кој не знае кој е и што е, така и ќе завршам. Но не со глупавиот народ туку со глупавата власт како историски пример за неспособност, слабоумност, неукост… Зашто, очигледно е, а многумина тоа отворено го кажуваат (на пример австрискиот министер Шеленберг), на ЕУ веќе ѝ гори под нозе заради неспособноста да го интегрира Западен Балкан. Но само нас успева да нѐ уценува на најкриминален начин.

А во овој контекст, ќе го спомнам и укажувањето на Роберт Менендез, претседател на Комитетот за надворешни работи во Сенатот на САД, на фамозната седница (18 мај) за проценка на американската политика на Западен Балкан: „секако, како што работиме со нашите партнери (Балканските земји, м.з.) да ги оддалечиме од Русија, не сакаме низ тој процес тие да отидат кон Кина“. И само нашиве слепци не можат да го согледаат мигот, или „поголемата слика“?!

И впрочем, што значеше она признавање на државата под уставното име од страна на САД, Русија и Кина ако не и автоматско признавање на нацијата, јазикот, идентитетот…? Ама ние и тоа успеавме да го прокоцкаме, нели, па сега трчаме како слепци низ Европа по некакви „идентитетски тапии“?

(Насловот на колумната е редакциски)