НАПИШАЛА СОСТАВ ЗА ЕДНИОТ МАСАКР, ЈА УБИЛЕ ВО ДРУГИОТ „Сите се криви“, забележала Кристина од гимназијата во Младеновац

Средношколка напишала состав за жртвите од масакрот кој го изврши момчето Коста Кецмановиќ во училиштето „Владислав Рибникар“ во Белград, а била убиена во масакрот кој го изврши Урош Б. само ден подоцна во градот Младеновац.

Српските медиуми успеале да дојдат до школската писмена задача на Кристина Пантиќ(19) на тема „Во какво општество живееме?“. Кристина го напишала текстот утрото по масакрот на 3 мај, а била убиена вечерта на 4 мај.

Вежбанката во која Кристина Паниќ го напишала своето видување на општеството во кое живее, нејзината соученичка Александра пред само два дена им ја донела на родителите Зорица и Саша Паниќ во Дубон.

Еве го нејзиниот напис:

„Кога си сам, го оставаш телефонот, го исклучуваш телевизорот и сè друго што ти го одвлекува вниманието од страна, дали некогаш си се запрашал во какво општество живееш? На кои луѓе се угледуваш? Кој е човекот кој ти го одвлекува вниманието? Дали сè што ти е смешно и интересно е навистина така?

Имам уште многу прашања, но на сите мои прашања, твојот одговор веројатно е: „Не знам“, или имаш празен поглед како да не гледаш ништо лошо во тоа. И на сите ни е така додека не се случи нешто лошо. Тогаш сите ја гледаме грешката и знаеме да покажеме со прст кон некого, а всушност сите сме виновни. Кога нешто ќе се акумулира отповеќе, мора некаде да се скрши, едноставно кажано, некоја капка мораше да се прелее преку чашата. Денес родителите ги запоставуваат децата поради нивните кариери, поважно им е да имаат куќа на три ката и луксузен живот наместо добро воспитано дете. А изговорот постојано се појавува: „Морам да обезбедам сè за детето“. Не, на детето му требаат татко и мајка кои ќе му зборуваат за сè. Не му треба скап телефон и гардероба за да има убав живот. Децата во Африка живеат среќно без сето тоа. Денешните деца немаат кој да им го исклучи телевизорот или телефонот кога гледаат филмови и серии кои промовираат алкохолизам, зависност од дрога, криминал и неморал.

Затоа и пропаѓаме како општество, бидејќи децата нè гледаат нас како пример во сето ова. До вчера го гледавме училиштето како најбезбедна институција за едно дете, а денес веќе се плашиме да испратиме дете во него. Некој вчера планирал семеен ручек после училиште, некој да учи географија за да си ја подобри оценката, некој да игра игра со другарите… А некој сакал да го чека своето дете пред училиштето, да го гушне и да го бакне, но не го направил тоа никогаш повеќе. Секој момент со нив стана само спомен на тие деца.

Верувам дека тагата и болката на семејствата на починатите студенти се огромни и никогаш во животот не би сакал да ја почувствувам таа болка. Треба да се разговара со децата! Ниту една казна нема да може да им ги врати овие кутри деца на нивните родители кои, ниту виновни, ниту одговорни, настрадаа. Коста К. е пример за запоставено дете. Родителите, интернетот, социјалните мрежи, учениците на училиште… Сите се криви. Сите имале влијание врз ова дете кое го извршило ова монструозно злосторство. Ова е знак дека треба да се разбудиме, бидејќи ова е само почеток на катастрофа ако нешто не се направи. Србија денеска плаче, осум ангели нè напуштија затоа што не се разбудивме на време“.