На децата им се потребни чоколади

РЕПРИНТ (Објавено во „Дневник“ на 8 април 1998 година)

На вре­ме­то, ко­га жи­ве­ев­ме во нај­до­бри­от од си­те мож­ни по­ре­до­ци на све­тов и ве­ков, имав теш­ки неп­ри­ли­ки со Единстве­на­та пар­ти­ја и со неј­зи­на­та држав­на без­бед­нос­т (при­чи­на: поврза­нос­та со над­во­реш­ни­от неп­ри­ја­тел!).

Нај­бе­нигна по­след­ица од ти­е не­вол­ји (опи­ша­ни во мо­ја­та со­ти­ја СТРУ­ЧЕН ТРУД, об­ја­ве­на десети­на го­ди­ни по­доц­на) бе­ше мо­е­то ек­ско­му­ни­ци­ра­ње од јав­нос­та: во Ма­ке­до­ни­ја ни­кој жи­в (ос­вен во мо­ја­та ма­тич­на ку­ќа, во ГО­ДИШ­НИК-от на Прав­ни­от фа­кул­тет во Скоп­је, ед­наш го­диш­но) не сме­е­ше да об­ја­ви ни­ту еден ред од ме­не. Ка­ко чо­век од на­у­ка­та пре­жи­ве­ав објаву­вај­ќи се­вер­но од Та­ба­нов­ци.

То­а тра­е­ше не­кол­ку го­ди­ни. Сè до де­нот ко­га ми се ја­ви г. Ни­ко­ла Мла­де­нов (то­гаш гла­вен и од­го­во­рен уред­ни­к на ед­но спи­са­ни­е со из­ра­зе­но соц-ре­а­лис­тич­ко име – МЛАД БО­РЕЦ) и пред­ло­жи да нап­ра­ви ин­тер­вју со ме­не. Пред­ло­жи и го нап­ра­ви. Се­га ве­ќе не се се­ќа­ва­м да­ли раз­го­во­рот го во­де­ше тој или не­кој друг од ку­ќа­та, но то­а не е ни важ­но.

Важ­но е, ме­ѓу­тоа, де­ка и по­доц­на, во муг­ри­те на плу­ра­лиз­мот, г. Ни­ко­ла Мла­де­нов бе­ше прв и единствен уред­ни­к што одо­бри на стра­ни­ци­те на не­го­во­то спи­са­ни­е (бес­плат­но!) да се об­ја­ви по­ли­тич­ка­та пла­т­фор­ма и прог­ра­ма­та на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја со прис­тап­ни­ца. За зна­че­ње­то на тој не­гов гес­т не­ка по­слу­жи ова­а спо­ред­ба: де­нес не­ко­и не­за­вис­ни вес­ни­ци (да не ре­ча­м кои) не са­ка­ат да об­ја­ву­ва­ат прис­тап­ни­ци ду­ри ни ко­га сте спрем­ни да им пла­ти­те (ос­вен ако не сте Ци­ле На­ци­о­на­ле, се раз­би­ра).

От­то­гаш од­гле­ду­ва­м при­ја­тел­ски чув­ства спре­ма овој млад џентл­мен, иа­ко го гле­да­м ед­наш во три-че­ти­ри го­ди­ни, на ми­ну­ва­ње, на не­кој кок­тел или пре­ку про­зо­ре­цот од не­ко­ја пи­це­ри­ја, ка­де што во­ди важ­ни по­ли­тич­ки раз­го­во­ри. Искре­но се на­де­ва­м де­ка и г. Мла­де­нов од­гле­ду­ва слич­ни чув­ства спре­ма ме­не, а уш­те по­ис­кре­но се на­де­ва­м де­ка та­ка ќе би­де и в ид­ни­на, без ог­лед на она што са­кам да го на­пи­ша­м во про­дол­же­ни­е­то на мо­јов на­пис.

Целата колумна прочитајте ја на следниот ЛИНК.

***

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок!
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга, како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, не се продаваат на „традиционален“ начин. туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од стратешките определби на Фондацијата.

Инструкции за нарачување За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај на следниот ЛИНК и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, а книгите заедно со автограм од авторот ќе Ви бидат доставени на Вашата домашна адреса. Забелешка: Можете да донирате износ по Ваш избор, но не помал од 1000 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, контактирајте ја Фондацијата претходно.