Морковот и стапот, по којзнае кој пат

Кога го гледате она малоумно инаетење на еден дементен лик, кој патем, повеќе и не е претседател, кога неразумното его и (веќе) очигледното старечко лудило надвладуваат над разумот и стремат да го вовлечат целиот свет во некаква „негова војна“, тогаш откривате од каде доаѓа и ова нашево пресликано меѓусебно локално кошкање, кочоперење и „надмудрување“. Контекстот е друг, се разбира, и размерите се многу, многу побезначајни, но, суштината е таа: тој што губи ќе направи сè да му сервира пеколна реалност на победникот, последните денови ќе разнебитува сè што му доаѓа под рака, ќе се здружи со сите ѓаволи, легални и нелегални, против новата власт.

Тоа е таа „школа“ – всушност уличарска „мудрост“ – што ја превзедовме уште во 1992 година и ја практикуваме до денес, тоа се вредностите што ни ги понуди Западната „либерална“ мисла и демократија: на политичкиот противник направи му го животот најтежок што можеш! И привидот на закон и ред одржувај го функционален, особено кога се вршат криминални дејствија, кога се шират лаги, корупција и неморал…

А и заборавивме, ако некогаш воопшто сме знаеле, дека Западот никогаш не дава нешто – за ништо. Сметките за добиените „подароци“ секогаш доаѓаат за наплата, кога-тогаш. И секогаш отплатата е многукратно поскапа од подарокот! Затоа, впрочем, уште од самата најава, а сега веќе и потврдена (ударна) вест за дефинитивното брзо назначување на „госпожа слаткоречива“ алиас „мадам нато“ на ветената функција во она нато (малите букви се… знаете што), виси поттекстот: што ќе треба Македонија да направи за возврат? И зошто? Зашто, сè ми се чини дека (и) ова е дел од измислената стратегија на „морковот и стапот“, попрво ова е морковот после којшто – многу бргу – ќе дојде стапот. Колкав ќе биде, каде ќе удри, по кого… и што ние ќе треба да направиме за тоа?!

А, од друга страна, како тоа кај нас израснува „вистински верник во НАТО“ (како што вели оној јастреб Руте), кој ги „полива“ тие и такви „растенија“ па така растат, но, и од кога тоа Македонија стана таква воинствена земја, погазувајќи ги сите традиционални, демократски вредности, заборавајќи што е ропство и окупација, но, игнорирајќи ја и историјата на неутралност, неврзаност, мирољубивост…? Во што се претвора земјава и зошто, по ѓаволите, како што вели „госпожата“, ние треба да ја направиме алијансата „посилна и побезбедна“? Зашто, никако не мислам дека Македонија треба да биде толку длабоко инволвирана во убиствените политики на една ваква силеџиска организација. Тоа нам, дури и вакви какви сме, едноставно – не ни личи. Недостојно е.

А впрочем, чии ставови ќе застапува „стручната и со искуство“ госпожа слаткоречива? На Македонија или на нато? Или прашањево е баш – глупаво? Да, знам дека е, ама го поставувам со цел, зашто тоа е вистинското прашање за целата досегашна македонска политика, внатрешна и надворешна. И на „госпожата“ како нејзин „проминентен“ лобист. На коешто никој не сака да даде одговор.

Меѓутоа, прашањето може да се постави и поинаку: сте ја слушнале „госпожата слаткоречива“ да кажем барем еден збор против она крвничко двомесечно бомбардирање на СРЈ од страна на нато? Или посвеж пример: да го осуди геноцидот во Палестина? Знае ли дотичната дека околу 140.000 луѓе, меѓу кои највеќе жени и деца, се убиени или ранети во Газа? А го знаат ли тоа и премиерот и претседателката кои званично ѝ честитаат? На што?

Па дајте, ве молам, оваа македонска фарса еднаш ќе мора да престане, кога-тогаш, секоја шушумига закитена со панделката на нато или еу „функционерите“ да си игра „човече не лути се“ со некакви „назначувања“ на неквалификувани хумористични ликови на сериозни функции (како награда за нешто, но никако за expertise and experience, како што го претставуваат), а ако ни оваа власт, сосе претседателката на државата, не го постави тоа прашање, тогаш кој?

Но, (и) овие и слични прашање – или особено таквите прашања!  нè водат до уште една фама што постојано ја врти онаа клиентела во јавноста цели три децении, а посебно откако ги развластија: дека меѓу општата неспособност на македонскиот граѓанин и неговиот „ориентален менталитет“, имало една повластена групичка – јас попрво ги нарекувам „шака јада“ – која себеси се смета за некакви надлуѓе, компетентни и „мерит“ способни за сè (па и за нато!), а во онаа друга збирштина без интегритет има само неспособни луѓе и „лојални кадри“. Оние, „меритоспособните“, токму како „слаткоречивата“ за во нато, сите до еден се „зрели“ за големи нешта што, впрочем, ги гледа(в)ме не само во изминативе седум туку цели триесет години: од онаа „софистицирана“ приватизација до Преспанскиот договор, до Договорот со Бугарија сосе протоколите, до двоецот Заев/Филипче (сосе „способните“ приколки Спасовски, Славјанка, Лукаревска, Макрадули, Николовски…), па шоуто во Дубаи итн. До последниот здив нивните мерит (не)компетентни незнајковци и криминалци упропастуваа сè што ќе допреа!

Најсвеж пример им е „кадарот“ во Општина Центар чијшто најголем дострел за цели четири години е што прв почнува да го украсува неговиот дел од градот. Или, ако баш сакате, замислете ги „мериторноста“, „компетентноста“ и „интегритетот“ на луѓе кои наспроти вољата на 70% од македонските граѓани насилно го менуваат вековното име на земјата!

Но, добро, сето ова, вака или онака, конечно малку ја расчистува политикантската мага во државава. Меѓутоа, сликите што извираат нималку не се во полза на граѓанинот. Зашто, како што (повторно) вели Јосипа во „Магла“: предоцна е, залудно е, јазот е сè подлабок! И го продлабочуваат до бескрај. Кому тоа му одговара? На сад, на еу, на онаа „шака јада“ настрвена, без оглед на цената, повторно да ја грабне власта? И тоа е изгледа реалната слика којашто ни ја прикажува во вистинска светлина нашава одглумена демократија, го објаснува нашево тридецениско пропаѓање во провинциското мочуриште.

И сето тоа нема ама баш никаква врска со некакви неизградени демократски институции, туку има само со неизградени луѓе, со цели (неизградени) семејства вечно залегнати на државни јасли, со доживотни подарени професури без два напишани компетентни збора, со целосно затворено наместо отворено општество, со фингирани независни интелектуалци распоредени во медиумските ровови, како фронт за заглупување на јавноста… Предоцна ли е, залудно ли е, навистина ли се непомирливите фронтови одамна полни со „топовско месо“, само за да се задоволат „стратешките партнери“…? И како тоа сите други успеваат да го најдат својот пат кон семејството на цивилизирани држави, само ние сме тие заостанати токмаци на кои им треба газда – дементен како Бајден, крволочен како Урсула и Руте, дволични како „госпожа Кос“, па сега и „нашава“ во тоа друштво?

П.С.

Наместо честитки на „мадам нато“, нели е попаметно премиерот и претседателката да дадат изјава слична на словенечкиот премиер за почитување на одлуката на МКС за налози за апсење за наводни воени злосторства и злосторства против човештвото на израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху, поранешниот израелски министер за одбрана Јоав Галант и воениот шеф на Хамас Мухамед Деиф?!

Извор: Теодосиевски уметност