МОГЛИ НАВИСТИНА ПОСТОЕЛ Вистинската приказна за детето од џунглата е морничава и тажна

Сите знаеме за „Книгата за џунглата“ и приказната за момчето Могли кое порасна во животинското царство, но вистинската приказна зад оваа популарна бајка е морничава и тажна. Дино Саничар е диво дете воспитано од волци додека ловците не го пронашле во 1867 година во Индија.

Ловците во Индија се шокирале кога дознале дека меѓу глутницата волци е и шестгодишно момче, а тие се однесувале заштитно кон него. Успеале да го одделат Дино од глутницата и да го однесат во сиропиталиштето Сикандра, каде што се крстил и го добил името Дино Саничар, според хиндискиот збор за сабота – денот кога пристигнал.

Подоцна тој служел како инспирација за Радјард Киплинг за ликот на Могли во романот „Книга за џунглата“, кој ја раскажува приказната за Могли, момче кое било воспитано од волци откако неговите родители го напуштиле. Растејќи во животинското царство, тој никогаш не научи како да комуницира со други човечки суштества.

Познатата приказна на Киплинг, подоцна адаптирана во неколку филмови на Дизни, завршува со поучна порака за самооткривање и хармонија помеѓу човечката цивилизација и природата. Сепак, малкумина знаат дека се базира на трагичен вистински настан.

Индиецот од 19 век, по име Дино Саничар, бил воспитан од волци и ги поминал првите неколку години од својот живот мислејќи дека е еден од нив. Момчето одело по рацете и нозете, завивајќи како волк. Во 1867 година, во областа Буландшар, Индија, една ноќ, група ловци пробиле во џунглата и наишле на влезот во пештерата, за кој се верувало дека го чува осамен волк. Ловците подготвувале заседа за својот неочекуван плен, но застанале кога сфатиле дека ова животно воопшто не е животно.

Тоа било момче, не постаро од шест години. Тој не им пришол на мажите, ниту одговорил на нивните прашања.

Бидејќи не сакале да го остават момчето зад себе во непростливата дивина на џунглата, ловците го одвеле во сиропиталиштето Сикандра во градот Агра. Бидејќи немал име, мисионерите го нарекоа Дино Саничар, според хиндискиот збор за сабота – денот кога пристигна.

Годините на рехабилитација придонеле Дино малку да го разбира јазикот, но тој никогаш не научил да чита или пишува. Најмногу од сѐ, тој сакал да оди целосно гол и да јаде сурово месо, иако мисионерите во сиропиталиштето го охрабриле да готви храна и да се облекува убаво. Јазот помеѓу човечкото однесување и животинскиот инстинкт се покажал премногу голем за Дино Саничар да го премости. Приказната за вистинскиот Могли не завршила како што заврши верзијата на Дизни.

-Суштество кое управува со четири нозе (со тупаници и стапала), пред да јаде или да вкуси било каква храна, ја мириса, а кога не му се допаѓа мирисот, ја фрла -вели Ерхард Луис, раководител на сиропиталиштето.

Иако Саничар на крајот почнал да ги разбира мисионерите, тој никогаш не научил да го зборува нивниот јазик. Можеби затоа што звуците на човечкиот говор едноставно му биле премногу туѓи. Меѓутоа, колку подолго Саничар останал во сиропиталиштето, толку повеќе почнал да се однесува како маж. Научил како да стои исправено и според мисионерите, почнал да се облекува сам. Некои велат дека тој дури се стекнал со многу лоша навика: пушење цигари.

Интересно е што Саничар во тоа време не било единственото дете волк што живеело во ова сиропиталиште. Нему му се придружиле уште две момчиња и една девојка за кои исто така се мислело дека се воспитани од волци. Според еден географ, сиропиталиштето со години примало толку многу деца што повеќе не обрнувале посебно внимание кога друго дете било пронајдено во џунглата.

Всушност, приказните за деца што ги одгледуваат волци се прошириле низ Индија. Во повеќето случаи, мисионерите кои се грижеле за децата биле единствените извори, па се расправа дали тие навистина биле диви. Некои веруваат дека мисионерите можеби ги измислиле за медиумско внимание. Други претпоставуваат дека децата воопшто не биле одгледани од животни и дека тие всушност имале интелектуални или физички тешкотии. Во тој случај, приказните може да потекнуваат од луѓе кои дошле до сопствени заклучоци за нивното однесување.

Иако деталите за животната приказна на Дино Саничар не можат да се проверат, податоците на другите диви деца можат.

Оксана Малаја, Украинка родена во 90 години, била одгледана од кучиња скитници откако нејзините родители, алкохоличари ја оставиле надвор додека била уште бебе. Кога ја примиле социјалните работници, таа не можела да зборува. По долгогодишна терапија, Оксана научила да зборува руски. Сега има момче и работи на фарма која се грижи за животните.

Шамдео, момче од Индија, имало околу четири години кога било пронајдено како живее со волци во шума во Индија. Според ЛА Тајмс, тој имаше остри заби, долги закачени клинци и плускавци на дланките, лактите и колената. Тој починал млад исто како и Саничар, кој имаше само 35 години кога неговото тело подлегнало на туберкулоза во 1895 година.

Иако поголемиот дел од неговиот краток живот го поминал во друштво на луѓе, а не животните што го одгледале, тој никогаш не се прилагодил целосно на животот во сиропиталиште.

Приказната на Дино Саничар има неверојатна сличност со „Книга за џунглата“ на Рудјард Киплинг, а самата идеја дека некој е израснат во свет сосема поинаков од нашиот е фасцинантна.