МИРА ФУРЛАН БИЛА ЖРТВА НА СИЛУВАЊЕ Ми ја покри устата со рака за да не врескам!

Во постхумно објавената книга „Сакај ме повеќе од сѐ на светот“, која во февруари ќе ја објави „Бука“, актерката Мира Фурлан опишала травматичен настан во нејзиниот живот.

„…Една зимска ноќ се туширам во Цитеовата заедничката бања. Пуштам водата да паѓа врз мене по цел ден одење по улиците и размислување за мојот осамен, живот без пристаниште. Очите ми се затворени. Уживам во топлата вода на мојата кожа.

Одеднаш некој ме фаќа за раменици. Ги отворам очите, до мене под туш е голем, гол маж. Врескам и го туркам надвор. Се обидува да ме совлада, но мојот плач го избрка и тој ме пушти. Бегам од тушот. Трчам на улица обидувајќи се да го покријам моето голо, влажно тело со малата крпа што успеав да ја грабнам во последен момент во тушот. Слушам како мажот вика по мене: „Tu es une raciste! – реченица идентична со онаа што некој црнец ја извикуваше по мене во Амиенс, на едно од моите соло патувања низ Европа. Исто така, како и досега, имам силен нагон да потрчам по мажот, да го запрам и да му објаснам дека моето бегство не е резултат на мојот расизам, туку на недостатокот на интерес за секс со сосема непознат тип под туш во заедничката бања на универзитетскиот дом.

Доста интересно, но овој инцидент особено не ме повреди, скрши или понижи. Наместо тоа, го сметав за уште една авантура, уште една опасна ситуација која многу паметно успеав да ја избегнам.

Повеќе ме загрижуваше можноста дека злоставувачот погрешно ќе го сфати моето бегство како израз на мојот расизам. Тоа обвинување изгледаше потешко да се поднесе од самиот напад. Можеби затоа што никогаш не сум мислела дека сум во вистинска опасност. Се чувствував непобедливо. Сите овие опасни ситуации беа само интересни приказни, претстави или филмови покрај кои поминував.

Веќе сум се сретнала со (можно) сексуално насилство и претходно. Кога имав 16 години, среде бел ден одев по една загрепска улица. Две големи раце наеднаш ѕирнаа низ вратата, ме зграпчија со зачудувачка сила каква што никогаш порано не сум сретнала и ме повлекоа во темна зграда. Невидлива личност цврсто ме држеше во мрачниот премин. Двајца момци разговараа за тоа што ќе направат следно, спомнувајќи празен стан на катот. Моќта на стисокот беше сосема ново искуство за мене. Јасно разбрав дека бегството не е можно.

Тогаш се исклучив и се издигнав над сцената, гледајќи ја рамнодушно. Момците стануваа нервозни. Тие не можеа да разберат зошто не се карав и не врескав. „Погледни ја“, рече едниот. „Чудна е“, „Премногу е чудна“, рече другиот. „Ајде да одиме. Воопшто не е забавна“. И така ме ослободија. Варијација на таа сцена се случи две години подоцна, кога јас со мојата пријателка Катја се враќавме дома по една ноќна проба во Академијата. Наеднаш се појавија двајца момци и почнаа да нѐ малтретираат. Катја вресна и удри еден, пцуејќи ги. Но, јас, навистина чудно се однесував, му пријдов на едниот од нив, љубезно се насмевнав и пристојно го замолив да престане. Катја се колне дека мојот избор на зборови бил вака (јас на тоа не се сеќавам): „Ве молам, оставете нѐ на мир. Ветуваме дека ќе бидеме добри девојки. Никогаш повеќе тоа нема да го направиме тоа“. (Што да правиме повторно? Да одиме по улица?) И повторно реакцијата беше чист шок затоа што бев „чудна“. Злоставувачите изгубија интерес, а ние се ослободивме од нив.

Тоа што бев „чудна“ не ми помогна многу години подоцна, додека муабетев и пиев во нечиј стан по театарска претстава. Одеднаш завршив сама со човек кој едвај го познавав, човек од друг град, многу позната јавна личност. Каде се сите други? Каде исчезнаа? Ме зграпчи со сила која беше застрашувачка. Ме стисна со коленото додека двете раце ми ги држеше над  главата. Се чувствував целосно беспомошно. Со неговата рака ми ја покри устата за да не врескам. Сексуалниот однос беше готов за неколку секунди. Можеби токму неговата брзина ме спаси од преплашеноста од нападот. Мојот ум тоа не можеше да го следи. Сѐ беше готово пред да можам воопшто да сфатам што се случило. Бев шокирана и без текст. Тој исчезна следната секунда. Јас, пак, трчав низ загрепските улици до дома, повеќе шокирана од дрскоста отколку длабоко погодена од насилството. Во еден миг помислив да одам во полиција, но решив да не одам. Знаев дека полицајците еден на друг значително ќе си намигнуваат, мислејќи: „Курва. Го доби она што го заслужи““.

Дел од книгата „Ме сака повеќе од сѐ на светот“ пренесуваме од порталот javniservis.net.

Харизматичната и талентирана актерка Мира Фурлан почина на 20 јануари 2021 година.

ФОТО: Фејсбук