Македонските копилиња на д-р Менгеле

Честитките од таканаречениот државен врв, кој де факто најчесто е репрезент на државното дно, и за овој 8 Септември мирисаат лошо, лажно, демагошки: сѐ розово и весело, уште да дојде онаа 2030 година… Или, за празник, ни требаат само ведри тонови?

Но онаа актуелна фашизоидна хорор „приказна“ од Клиниката за онкологија ќе остане и по празникот. Таа, за жал, е само најнов – но сигурно не и последен! – срам не само за македонското здравство туку за целата македонска држава. Држава којашто сѐ повеќе заличува на некои мрачни историски времиња каде човечкиот живот бил најефтин, каде човек на човека му бил Менгеле а власта се наоѓала во рацете на малоумни бездушни крвници. За жал, некогашното Зло како да се вкорени и расеа низ Европа свои наследници, идентични садистички копилиња со искривен поглед на светот.

Поточно, (и) тие времиња се европски времиња од коишто денес, очигледно е, веќе никој не се срами. Некои од денешните ЕУ методи во многу нешта наликуваат на тоа зло доба: на етнорасистичка идентификација на граѓани од прв, втор… и последен ред, на балкански жолти ѕвезди и на одвишни/истребливи народи, на експериментални клиники и сиви зони на европската карта како современи конц-логори…, сето тоа спакувано во шарена (квази)демократска обвивка на коекакви правила и процедури. Овие нови европски „надлуѓе“ определуваат кој и кога може да се нарече европеец, кој и кога станува достоен демократ за нивното друштво итн.

И кога ја гледате сегашната групировка на овие самопрогласени „надлуѓе“ кои ја вршат етнорасната селекција, но особено и нивните поданички „капои“ низ проскрибираните други земји, како да ги гледате наследниците на Менгеле и неговите „експерти“ за селекција, манипулација, за истребување и негација на сѐ што е различно од нивната самобендисана идеја за Европа.

Следствено, и никако не случајно, еден од клучните текстови на големиот Адорно бил насловен „Образованието по Аушвиц“, каде во првата реченица тој вели: „Првото барање за целото образование е дека Аушвиц нема да се повтори“! Звучи познато, нели?

Да, бидејќи, за жал, нѐ враќа не само во тие историски времиња туку и во нам блиската ситуација од 2016 година, кога низ македонските улици ечеше „Да не се повтори“. Како на чело на поворката да застанал самиот Адорно, згрозен од „заробената држава“. Ама не, ние го немаме и не можеме да го имаме Адорно дури ни во локална варијанта. Се покажа дека наместо него тоа биле провинцискиве „прогресивци“, муртински и битпазарски праматари и препродавачи, доматовидни политиканти зрели само за на скопскиот Кванташки!

Нивниот восклик траеше само до мигот кога „прогресивниве“ крвници седнаа во властелинските фотелји, а нивните „невладини“ приколки на столчињата зад нив. И – сѐ се повтори: со иста (некои велат и посилна) антидемократска жестина, со идентична демагогија, со ист (некои велат и поголем) дијапазон на криминал и корупција, со истата ароганција и безобразие, со истата (некои велат и поголема) крв на рацете…

Тоа што не смееше да се повтори сега се репризира секојдневно, до бесвест, и во апсолутен формат: веќе не знаете кој лаже а кој краде, кој манипулира а кој уценува, кој за што е одговорен или не е, кој убива свесно а кој од незнаење и неспособност… Да, убива, зашто „прогресивнава“ власт го легализираше и убиството: масовното – преку свесното и неказнето енормно загадување, и поединечното – преку безмилосните криминални „процедури“ во одделни болници, клиники, или, ако баш сакате, во целокупното македонско здравство. Но и општество, односно „опШество“.

Онаа некогашна Европа произведе „најрафиниран“ систем на тортура врз Човекот – оној со, нели, претпоставена помала вредност! – а оваа Европа само го усовршува истиот со нови, (велат) „демократски“ методи. А ние, ние станавме расадник на некакви извитоперени умови, на психопати и социопати, на копилиња на онаа тројка од Аушвиц (Менгеле, Клауберг и Шуман) и нивните „методи“ коишто нашиве криминални умови само ги доусовршуваат. Тие смислуваат како на човекот да му ја украдат и последната надеж, како да ја заменат со физиолошки раствор а неа да ја продадат на црниот пазар, тие имаат списоци на подобни и неподобни пациенти, тие се типичната мафија во бели мантили и тегет костуми. Или всушност – не: мафијата за нив е детска играчка, овие се вистинскиот филмски ешалон на смртта!

Иако, ако размислите подобро, ќе видите дека оние некогашни „фабрики на смртта“ денес се само трансформирани во држави на смртта, рамномерно распоредени низ светот. Во нив сите злосторства се легални, по закон и Устав – како кај нас – а власта е неказнива и недопирлива и особено иновативна во методологијата на понижувањето, тормозењето, обезличувањето…, па и убивањето на сопствениот граѓанин. На овие копилиња на Менгеле би им позавиделе и главните доктори на Аушвиц!

А нивниот одговор на јавните протести и прозивки е сличен на оној некогашниот за Аушвиц: па ние не знаевме што се случува! Нивните подопашни приколки вешто ги минимизираат сите криминали како некаква ефемерна, „бесконечна серија на мали, сами по себе не многу значајни, порази“, а нас нѐ прогласуваат за нерационални хистерици. Дури, сме биле и нестрпливи да ги причекаме промените! Цели шест години оваа мафија лаже, краде, манипулира, корумпира… убива, ама граѓаните требало да бидат трпеливи бидејќи промените – ќе дојдат. Кога? Мало сутра?!

Во една комплетно малигна земја, за нив сѐ е – бенигно. Дури и хоророт на Онкологија! Што ли уште треба да се случи?

Драмата на оваа заслепена земја како да ја доживува својата кулминација. Со години пресираниот ум на послушниот македонски граѓанин – оној кој не прави проблеми, кој е мирен и послушен и ги прифаќа сите мерки на власта, па и овој хорор на Онкологија или измените на Кривичниот закон со помош на европското знаменце – деновиве како да ги чекори последните погребни стапки. Сѐ, и буквално сѐ ѝ погодува на власта во нејзиниот поход против граѓанинот со различно мислење, против „неизлечиво болниот“ поединец (како оној на Шуман од Аушвиц) прогласен за непријател, за кочничар на прогресот. „Ангелот на смртта“ будно демне над сите непослушни додека ЕУ какофонијата на самопрогласени демократи и неолиберали мафта со прстето заканувајќи се со санкции и исклучување. Со нив во хор македонските селски геополитички демагози продаваат рог за свеќа односно слон за горила сеејќи катастрофален дефетизам и малодушност, прогласувајќи нѐ веќе за логичен – и потребен! – лесен плен на големите сили.

Децата кај нас не мораат да поминуваат низ стравотиите на бараката бр. 30 во Аушвиц и суровите методи на стерилизација на Клауберг – нив подготвено ги чека македонскиот образовен систем стерилизирајќи им го умот со лоши или без никакви учебници, подметнувајќи им полуписмени министри и неук партиски наставен „кадар“ не само во училиштата туку и во државната и локалната администрација, во здравството, во науката, културата итн.

Граѓанинот, како што потенцира Адорно, е само дел од анонимната толпа која му служи на системот, кој не разликува цитостатик од физиолошки раствор, какистократија од демократија, мафија од политичари…

Оттука, подготвени ли сме за оваа и ваква Европа? Се разбира.