Мајката на Довичинска рекла „Немаа кислород од сабалје, па ми имаа уклучено две инфузии“

Потоа… НЕ МОЖАМ да останам глува и нема за изјавата на директорот на штипската болница, доктор Ален Георгијев, дека „Кога на некој пациент ќе му биде потребна медицинска сестра, тој врти на телефонот и потоа сестрата се облекува во скафандер и оди во собата, за да му помогне ако има болки или некоја потреба“.

Значи, прво ме интересира и мене, а видовме дека ги интересира и сите други КАКО ЗА ВАС Е НОРМАЛНО пациент ДА ВРТИ НА ТЕЛЕФОНОТ ЗА ДА ДОБИЕ ПОМОШ? Што правиме, не со мајка ми, туку СО СИТЕ ПАЦИЕНТИ кои СЕ БЕСПОМОШНИ ДА ВРТАТ НА ТЕЛЕФОН? Второ, КАДЕ ВИЕ ДИРЕКТОРЕ ВО ПОВИЦИТЕ НА МАЈКА МИ ВО СРЕДАТА ОД 02:45 – 02:59 ГЛЕДАТЕ ДЕКА „сестрата се облекува во скафандер и оди во собата, за да му помогне на пациентот“. КОГА? После 4-5 обиди во текот на 15 минути?? Срамно и жално.

А ќе се надоврзам и со уште некои од моја страна испуштени ФАКТИ во мојот претходен пост. Колку за вас почитуван директоре и почитуван министере, е нормално што пациентката што била во соба со мојата мајка првиот ден од нејзиното сместување таму (6.11.2020) ГО ВИКАЛА Вашиот ДЕЖУРЕН ПЕРСОНАЛ да оди да ѝ смени боца кислород на мајка ми?? ЗОШТО кога ја прашав мајка ми „Доаѓаат ли на време кога треба?“ Нејзиниот одговор беше „Па доаѓаат да, женава што е со мене не може да стане ама има глас, таа ги вика“. Треба пациентка која е на болничко лекување ДА ГИ ВИКА за да ја сменат боцата со кислород на жената што е со неа во соба?? Не сакам ни да слушнам за начинот на кој мајка ми барала помош од Вашиот персонал во деновите од кога била испишана првата пациентка, до донесување на друга и до НЕУСПЕШНИТЕ ПОВИЦИ на телефон. Ќе продолжам со фактот дека во петокот вечер, пред да си замине мајка ми значи на 13.11.2020 ЈАС ги барав Вашите дежурни лекари, медицински сестри на бројот на кој ги барала и мајка ми, но знаете до колку часот? До 23:25. Знаете зошто? Затоа што после тоа и овој број и другиот број на кој се обидував да добијам информација за мајка ми БЕА ИСКЛУЧЕНИ, НЕДОСТАПНИ. НА КОЈ БРОЈ И НА КОЈ НАЧИН МОЖЕЛА МАЈКА МИ ДА ГИ ДОБИЕ НИВ ТАА ВЕЧЕР ПРЕД НЕЈЗИНАТА СМРТ? И мајка ми и сите други, затоа што очигледно мајка ми немала ни сила уште да ги бара, но некој од другите пациенти ВЕРУВАМ дека имале.

Друго, КАКО според Вас е нормално дури и во вонредна ситуација дури и под ваков притисок ДА ДОЗВОЛИТЕ ДА НЕМА БОЦА СО КИСЛОРОД ЗА НЕКОЈ ПАЦИЕНТ? И не, не пишувам само за да напишам статус и не зборувам само вака. Зборувам за работи кои ги имам слушнато од мојата мајка. Едно од утрата кога уште можеше да ни се јавува, не се јави во часот во кој обично ни се јавуваше околу 7 наутро и ние ја побаравме малку покасно и знаете кој беше нејзиниот одговор? „Не ве побарав затоа што НЕМАА кислород од сабалје па ми имаа уклучено две инфузии, не ми беше баш добро ама сега подобра сум, донесоа, за брзо ќе ми биде во ред“. НЕМААТ КИСЛОРОД? НЕМААТ БОЦИ СО КИСЛОРОД И ПАЦИЕНТИТЕ ЧЕКААТ ДА ИМ ПРИСТИГНАТ БОЦИТЕ ТАКА? Колку е ова нормално?? Колку животи висат на конец во моментите во кои Вие чекате да Ви достават кислород? Да, јас знам дека сме во вонредна состојба, знам дека никој не го очекувал ова, но таа неспремност со колку човечки животи треба да се плати? Со колку мајки? Со колку татковци? Со колку баби и дедовци? Со која бројка на починати?

Јас знам дека сите се преморени, најмногу медицинскиот персонал и затоа и не барам ничија одговорност САМО БАРАМ МАЛКУ ПОВЕЌЕ ПОСВЕТЕНОСТ. Зарем една плус линија за контакт за пациентите беше толку претешко да се сетите дека е потребна и толку претешко за да се овозможи и добие таа ПОСЕБНА телефонска линија? Знам дека медицинскиот персонал не е должен да размислува за ова, но толку никој не се сети? Секоја чест за сите исклучоци, повторно ќе кажам. СЕКОЈА ЧЕСТ за сите посветени на својата должност, бидејќи знам дека ги има, го слушнав тоа и од мојата мајка.

И за крај. Јас знам дека мојата мајка може била во претешка состојба, дека не можеле ништо повеќе да направат за да ја задржат со нас. Знам и разбирам. Но најмалку што сте можеле да направите е да ѝ дадете шанса да си замине од нас додека била на кислород, без да се мачи во последните два дена од нејзиниот живот таа да Ве бара на број за да отидете да ѝ овозможите да вдише. Барем толку можеле, барем толку сте можеле да направите. Барем само толку.“