Лицемерие во прво лице
Проследете го само лицемерието во прво лице односно „објаснувањето“ на сектана викана сдсм за бегството на првиот вицепремиер во нивната неодамнешна влада и на нивните „интелектуални“ приколки, така „стамено“ закачени за запрежната кола на сектата, кои уште полицемерно си ги билдаат своите „заслуги“ за жртвите што ги поднела државава заради нивната неспособност и кои бесрамно – мислејќи дека така ќе ја надмудрат идната оценка на историјата! – се самопрогласуваат за некакви креатори на политики, не отстапувајќи од својата мизерна теза дека сите кои не мислат како нив се – македонски националисти!
Ако не е спорно дека лицемерието е неизоставен дел од секоја дефиниција за политиката, тогаш веројатно тоа е составен или неизбежен дел и на самото занимавање со политиката како професија. Оттука веројатно не треба да нè чуди што тоа лицемерие кај нас стана персонификација, односно заштитен знак на политичарите, иако тие, очигледно, со тоа немаат никаков проблем. Зашто, проследете го само лицемерието во прво лице односно „објаснувањето“ на сектана викана сдсм (малите букви се… знаете веќе што) за бегството на првиот вицепремиер во нивната неодамнешна влада: како пред очи да ви се одвива филмот за бегството на Груевски во Унгарија во времето на нивната „прогресивна“ власт. Знаат луѓето како се вршат тие работи!
А впрочем, таквото лицемерие континуирано се пласира низ сите нивни досегашни „соопштенија“ и „коментари“ за состојбите во државава по нивното катастрофално заминување од македонската политичка сцена. Поточно, целата нивна седумгодишна неспособност, неукост, криминално-коруптивни дејствија и тоталната партизација на државата сега ги пресликуваат и на новата власт. Какошто е впрочем и последново за РЕК Битола, кадешто нивните претходни директори се под кривичен прогон! Секако, тоа безобразно лицемерие највеќе говори за нив самите и за состојбите во нивната секта, отколку што прави некаков позитивен впечаток во јавноста.
Нивните пак „интелектуални“ приколки, така „стамено“ закачени за запрежната кола на сектата, уште полицемерно си ги билдаат своите „заслуги“ за жртвите што ги поднела државава заради нивната неспособност. Па уште бесрамно – мислејќи дека така ќе ја надмудрат идната оценка на историјата! – се самопрогласуваат за некакви креатори на политики, не отстапувајќи од својата мизерна теза дека сите кои не мислат како нив се – македонски националисти!
А спомнувајќи го токму национализмот, уште поексплозивен е квантумот на етничкото лицемерие на нивните некогашни коалициски партнери, особено последниве месеци, а поврзано со поголемата воздржаност на новата власт кон нивното слепо – и во основа лицемерно – инсистирање на некакви стекнати права или, уште поостро, одземање на истите, што пак најчесто води кон бесплодни анахрони расправи за непостоечки проблеми.
Тоа не само што дополнително ги тормози и онака „заспаните“ демократски процеси во државата, туку уште повеќе го усложнува не само дијалогот помеѓу власта и опозицијата туку и помеѓу етничките заедници. Јавноста постојано е бомбардирана од одделни политичари од моноетнички политички субјекти (кои континуирано се саморекламираат за гласноговорници на целата „етничка заедница“) за некакви стекнати „права“, притоа често со наредбодавен тон и закани, но лицемерно заборавајќи на правата на мнозинскиот народ во државата. Или, дури, отворено опструирајќи ги! Во таа насока се и најновите – иако веќе одамна стари – повикувања на „правата“ на јазик, знаме, симболи, иконографија…, небаре некој некаде ги негира или им ги ускратува тие права. А во тој контекст и Законот за бранителите, паралелно со веќе фамозниот т.н. Закон за употреба на јазиците! На сето тоа се надоврзуваат и редица други барања, меѓу нив и она за божемна „правична“ но, всушност инсистирање на процентуална застапеност во јавната администрација и слично, независно од формалното образование, стручност, компетентност и др. Сето тоа, повторно, е (моноетничко) лицемерие во прво лице, присатно само кај една етничка заедница, „заборавајќи“ ги притоа и другите (помали) етнички заедници во државата и нивните права!
Од друга страна, повторно крајно лицемерно се заборава на начинот како одделни „права“ биле стекнати односно, дека голем дел од тој „пакет“ на тие и такви права е резултат само на некаков ефтин политикантски меѓупартиски договор, со нескриен мирис на политичка уцена и повторно на штета на другите етнички заедници.
И, секако, секогаш кога тие прашања се покренуваат во јавноста, повторно лицемерно, се заборава на европската ориентација, на стандардите на еу (малите букви се…) по тоа прашање – очебиен пример: Закон за употреба на јазиците – и слично. Никако не сакам да се добие впечаток дека не се согласувам со можноста тие и такви европски стандарди, па и оние на еу, да ги надминуваме, кога можеме и како можеме. И кога тие наши евентуални меѓуетнички „извишувања“ би биле резултат на стручно/компетентно елаборирани и општоприфатени цели. Но тоа, досега, па и денес, не е така. Лицемерната политизација на овие процеси значително и дополнително ги обременува одамна тензичните меѓуетнички односи и не нуди аргументиран дијалог туку (повторно) нови политизации и драматизации на нештата.
Од друга страна, а што е најинтересно, тие ги премолчуваа(т), или се правеа дека не ги препознаваат, дури и отворените понижувања од поединци од нивниот коалициски партнер, како што беше она дека со донесувањето на т.н. Закон за јазиците од нив „се очекува поголема лојалност кон државата“ (sic!). Како може такво лицемерие да е прифатливо за цела една етничка заедница? Но, и за јавниот дискурс во целина? Или, во случајов, и лицемерието на мнозинската заедница во однос на тој „закон“ го покажа вистинското лице?
Како што впрочем се покажува во уште една „цртичка“ во актуелниот „случај Груби“ односно во барањето на Вреди тој да се повлече од Универзитетот во Тетово, затоа што е „лош пример за студентите“. Интересно како речиси сите македонски медиуми го потенцираат ова барање, но никој не прашува дали македонски професори, инаку високи партиски функционери, па и претседатели на партии, се добар пример за студентите? И како воопшто се споиви – морално и етички – овие јавни ангажмани?
Но, сето ова се само бегли актуелни примери од секојдневието, врвот на лицемерниот „леден брег“ закотвен врз македонското општество. Поточно, лицемерието веќе не е свесна маска својствена само на македонската политика со цел да се измами јавноста и добие некаков политички бенефит. Тоа е вгнездено и во сите клучни пори на општествениот живот – во медиумите (најновото соопштение на Комисијата за жалби при Советот за етика во медиумите на Македонија), во наводно независните тела (судски совет, совет на јавни обвинители – малите букви се… знаете веќе што! – и др.), во фамозните невладини организации (безмалку сите финансирани од странски влади!), во образованието, културата итн.
Се претвораме во лажливо, лицемерно општество во коешто привидот е поважен од реалноста, манипулацијата од чесноста, позерството од искреноста… Особено во јавниот дискурс тоа страотно лицемерие станува доминантен општествен „перформанс“, некритички прифаќан – дури поттикнуван – од политикантските и академските „елити“. Врвот на политикантското лицемерие премачкано со сите бои го живеевме во периодот 2017-2024 година, а на интелектуалното сведочиме секојдневно како настојчива поддршка токму на таквите веќе мртви „политики“.