Лажги со опашки

Фактот што голем дел од владината „интелектуална“ клиентела и понатаму се занимава со „отворениот прозорец“ кон ЕУ, со пропуштената шанса (или „шанса“, како сакате) и слични нивни небулозни тез(г)и и тез(г)ички викани македонска евроинтеграција, значи дека нарачката од власта е гранитно цврста: мора да се форсира фронтот кон ЕУ! И овие кутриве – слушаат, иако и ЕУ одамна крена раце од нас. Но сепак, добро се платени за тоа, нека се испотат малку.

И се трудат, што е право. Кој колку може и умее да смисли, да не речам да излаже. Тие одработуваат со полно срце – и полн џеб, се разбира! – и се обидуваат да ги денфуваат сите лаги и измислици на фамозниот ни министер за надворешни и оној за евроинтеграции, ветуваат „брда и долини“ и конечно рај на земјава библиска. Патем, покрај сѐ друго, ЕУ стана и – лепак! Но всушност и не може поинаку: потребни се многу лаги од минхаузеновски формат, тешки измислици и „дебели“ приказни за граѓаните да поверуваат дека штом стапнеме во ЕУ сите наши проблеми завршуваат.

Иако, всушност, оваа тема одамна е депласирана. Зошто? Па македонската јавност никогаш не ја спорела ориентацијата кон ЕУ, уште помалку потенцијалните бенефити од тоа членство. Она што беше и остана спорно е начинот на којшто слепциве сакаат да нѐ протнат во тоа друштво и цената што треба да се плати. Оттука, нивниве вувузели реално тука немаат што ново да кажат. Освен, повторно – да измислуваат. Како што и прават.

Едновремено, не е никаква тајна дека симпатиите за ЕУ во Македонија одамна се на ниско ниво. Прво благодарејќи (особено) на оваа власт – пред сѐ на двајцана спомнати „министри“ – но во голем дел и на континуираната неморална „игра“ на Европската комисија последниве години. Иако и тие имаат свое објаснување: нереализирањето на прифатените обврски, особено на планот на реформите, борбата со криминалот и корупцијата, катастрофалното судство итн. „Играта“ на ЕУ делумно може да се објасни и како политика, но нашево – не. Никако, ни на сон!

Но сепак, нашиве „интелектуални“ абоненти си ги исполнуваат задачите пелтечејќи за нешта што се повеќе од очигледни, што уште посилно го разоткрива нивниот клиентелизам. Згора на тоа – лажат: буквално, отворено, безобразно… Небаре со денот на отворањето на преговорите низ земјава ќе потече мед и млеко, ќе се слеат толкави пари што сите ќе станеме богати, небото ќе се отвори и конечно ќе дојде живот! Па будалесто нѐ споредуваат со Хрватска, па ја галат Бугарија, па ги повикуваат на помош „стратешките партнери“… И овие доаѓаат, особено продавачон на коли, загрижен „младите да имаат поблиска интеграција со Европа“ (sic)!

Како и обично, и за жал, македонската приказна е сосема поинаква. И нема врска со таа розова реалност на слепциве.

Односно, ако ја оставиме на страна константата дека македонската јавност во принцип нема ништо против членството во ЕУ – но не по секоја цена, се разбира, особено не по оваа којашто слепциве се спремни да ја платат – и сосема добро ги знае предностите што со тоа одат во пакет, сепак знае и дека тоа членство нема да се случи така бргу, ниту пак на краток рок магично ќе донесе пресврт во државава. Тоа никогаш не го ветил ниту еден сериозен европски функционер! Дури ни оние несериозните од форматот на Борел, Мишел, фон дер Лајен и др.

Оттука, актуелната флоскула на некои кафеански аналитичари колку ЕУ може да ја промени Македонија е само вешт политикантски мамец за ловење сомови. Но мамецот е бајат, малку кој ќе се закачи на таа јадица.

Зошто? Затоа, што ЕУ, прво, не може, и второ, веројатно и не сака, ништо битно да промени во оваа параспур држава. Неа, и на другиот „стратешки партнер“, им требаат вакви „држави“!

Но, овојпат само за првото, за она не може:

ЕУ никако не може да ја промени оваа криминално-коруптивна реалност во државава. Дури и да сме полноправна членка, а не пак земја со (не)отворени пристапни преговори, таа нема таква моќ. Ниту има такви ингеренции. Тоа полесно може да го направи сега отколку подоцна: треба само да ги затвори финансиските вентили кон Македонија! Зошто тоа не го прави? Тоа е прашање за милион долари!

ЕУ никако не може да ја смени негативната кадровска селекција во државава. Ни тука нема никакви ингеренции, уште помалку има моќ. Дури напротив, гледате како таа фино си работи со овие незрели, неспособни и некомпетентни луѓе на клучни позиции? А впрочем, и како тоа би го направила? Таа би ни избирала влада, министри, собрание…, нешто во стилот на оној „аналитичарон“ во куси панталони и неговиот фаворит кој ни продава половни автомобили? Или како ЕУ би го поништила вработувањето на оџа во Антикорупциската комисија? Можеби нашиве кафеански политиканти имаат рецепт (и) за тоа? Или, замислете, некој во таа ЕУ да реши да ги избрка од работа сите оние снашки, сестри, браќа, тетки, стрини… на власта од М-НАВ, МЕПСО, Агенција за електронски медиуми итн.? Како тоа би го извела?!?

ЕУ никако не може, дури и да сака, да ја исчисти оваа гасна комора на отворено што царува во Македонија. Ни сите нејзини, и наши, регулативи пишувани (божем) врз основа на нејзините директиви не можат да го сопрат ова аерозагадување што одзема животи. Бидејќи никој не ги спроведува во дело, „отров мафијата“ царува во Македонија. А ЕУ не може ниту да испрати свои инспектори кои би ги ефектуирале сите домашни закони бидејќи онаа „госпожа министерка“ тоа не го прави!

ЕУ не може, дури и да сака, да ни отпечати учебници за основните училишта. А не може ниту да испрати рецензенти бидејќи нашиве овде едноставно не сакаат да рецензираат ѓубре коешто некој го нарекува – учебник. Особено она ѓубре што пишува за историјата (или „историјата“, ако повеќе ви се допаѓа).

ЕУ не може да ни испрати лекари и медицински сестри, или барем да ни ги врати нашите отидени во европските држави низ годиниве, бидејќи тие нема да сакаат да се вратат. А и каде би се вратиле? ЕУ не може да дојде да ни проектира патишта, па дури и да ги изгради, бидејќи тоа не би го дозволиле нашиве кои треба да си го земат договорениот процент, нели. ЕУ не може да испрати свои стручњаци да инсталираат соодветни системи за брзо менување на личните документи бидејќи нашиве слепци ќе останат без основната забава – малтретирање на сопствениот народ. ЕУ не може да им ги отвори очите на директорите на националниот и градскиот завод за заштита кои спиеле кога им го уривале „Шар“ на само стотина метри од нив… итн., итн.

Следствено, ако сето ова, и многу други нешта витални за животот на македонскиот граѓанин денес, таа ЕУ не може да го поправи, што е тоа што магично би се случило кога веднаш би ги започнале пристапните преговори? Речиси ништо, само можеби би дошле во земјава повеќе пари за во џебовите на власта и нејзините подопашници!

Е па тоа ли е големата придобивка за којашто труби клиентелава?

П.С.

Но, сега се подготвува нова „формула“ за заташкување на целата неспособност на оваа власт: Исток и Запад! Сега Русија ќе биде виновна за сите криминали и корупција, за аерозагадувањето, за партократијата и непотизмот, за неспособните директори и администрација, за платите на функционерите коишто и по осум месеци остануваат непроменети…

Извор: Теодосиевски уметност