Како да се (само)уништи една партија?

Всушност текстов требаше да биде за една македонска партија и нејзиниот самоуништувачки синдром во последниве 7-8 години. Но ако погледнете малку подобро, особено последниве примери во Алијанса, ДУИ и други, или пак ако се потсетите какво „корзо“ беше оваа коалициска Влада низ којашто прошетаа сите, буквално сите, албански партии што сега глумат опозиција, логично се наметнува прашањето имаме ли воопшто во Македонија вистинска политичка партија? Или сите се, помалку или повеќе, некакви „акционерски друштва“ или локални гемиџиски групи што самостојно оперираат во атарот на 84 административни единици, а здружено во државната власт (законодавна, извршна и судска).

Но и тоа е одраз на ниската политичка свест во земјава – па видете ја оваа збирштина од „претседателски“ кандидати! – односно на политиката како умешност, пракса, професија… Како што впрочем и сите „политичко-аналитички“ размени на „мислења“ во оние дебилни емисии низ електронските медуими се ништо повеќе од провинциски кафеански муабети со навивачки тонови. Па еден, без срам, кажува кој од кого би бил подобар претседател, друг раскажува теории на заговор за личните документи, трет постојано ни поттура под нос свои ретроградни тези за големите и малите риби итн. Оттука, ако таа „интелектуална“ јавност како потенцијален коректив на политиката најчесто е еднакво анахрона – или уште полоша – од политичарите, што тогаш?

Следствено, да имаше актуелниот т.н. сдсм (таканаречен бидејќи тие одамна немаат допирни точки со социјалдемократијата, а малите букви се реален одраз на нивниот политички и човечки морал денес!) во таа јавност сериозни критичари наместо инфантилна навивачка клиентела, ќе имаше ли барем некаков позитивен резултат во овие осум години? Можеби, што сепак е подобра варијанта од ова што денес го има. Односно – го нема. Зашто тие денес немаат ама баш ништо: ни образ, ни морал, ни ум, ни политика… Тие денес можат комотно да напишат прирачник како да се самоуништи една партија. И можат да почнат да го пишуваат уште денес, нечекајќи ги претстојните избори. Тие ништо нема да променат туку само ќе удрат конечен печат на фактичката состојба.

Се разбира, во меѓувреме оној (извинете ама…) веќе трагично смешен екс-премиер и нивен „претседател“ може да продолжи со „елоквентното“ објаснување како тој и по следните избори ќе биде премиер, дури уште цели десет години (sic!) и слични глупости.

А всушност, прирачникот треба да започне токму од него, со препорака дека една партија градена повеќе децении може да биде брзо испратена во историјата ако на нејзино чело се постави таква односно слична персона. Човек тотално непознат за јавноста но и за „неговата“ партија, политикант октроиран од некакви чудни „сили“ со специјални задачи, „премиер“ кој веќе на почетокот на мандатот – дотогаш никогаш проверен на избори! – се заплетка во сопствените приказни (да не речам лаги) за некаков Харвард, или Кембриџ… или Цетиње и Подгорица…? Па така и продолжи, до самиот крај и законот за функционерските плати што го подготвува веќе осум месеци. И на кој дури и Али Ахмети мораше да му дошепнува што да каже! А ние таков човек плаќавме безмалку три илјади евра, секој месец. И ќе продолжиме да го плаќаме уште цела година!

Но, таквиот „избор“, како впрочем и целиот партиско-државен мизансцен, мора претходно добро да биде подготвен за таквите неспособни персони, а за таа улога беше неопходен соодветен парти-мајстор, кој политиката ја разбира како пазар на големо и мало, а столбовите на партијата и државата ги гледа во вештините викани лажоманство, манипулантство, итроманство, политикантство…, итн. Тогаш теренот е соодветно обработен за големиот настап на алаш-вериш политикантството на македонската јавна сцена, тврдоглаво – или празноглаво, како сакате – туркано дури и во најсензитивни политичка прашања за државата.

Се разбира, сето тоа мора да биде пропратено со онаа чаршиска „византиска мудрост“ (отсекогаш омилена кај раководството на оваа партија, уште од времето на Глигоров!), но упростена до провинциски степен којшто наложува елиминација на секој кој со знаењето и способноста „штрчи“ над „лидеро“, што ќе рече дека тој мора да се опкружи со полуписмен партиски свет и експерти за исправање влакна, кои ќе му бидат неопходни за доследно спроведување на партиските и државните „политики“! Но, познатата чаршиска „византиска мудрост“ знае дека во таквата простодушна партиска збирштина мора да протне и неколкумина кои сепак знаат колку се два и два, па дури – ако е баш неопходно – и два-три познати но лесно купливи стручњаци во неколку области, кои потоа ќе бидат промовирани како „интелектуалното“ сидро на партијата.

Тоа „сидро“, се разбира, по логиката на физиката, никако не (ќе) може да ја насочи партијата напред туку (ќе) ја држи закотвена во провинциската кал на „лидеро“ и неговите „скапоцени“ поданици. А по логиката на нештата и според законите на политиката, токму тие партиски поданици се најкриминогениот и најкоруптивниот дел од секоја партија па и оваа, бидејќи тие се тие кои ракоплескаат на секој, па и најглупавиот изблик на простотијата на „лидеро“ од типот „Мало сутра“ или „Стани Цаци да те види сала“. Без нив и нивното среброљубиво подаништво и подготвеност да го трампаат личното достоинство и интегритет за функција и/или тендер, македонските партии – па и оваа – сепак, можеби барем малку, би наликувале на нормални политички партии. Без нив и нивната безрбетност не би биле можни ни оној Кривичен законик и Законот за рестриктивни мерки, ни „Бехтел и Енка“ и овие функционерски плати, ни овој хаос со документите, ни случаите со тетовската болница, со Онкологија, со ковид-кризата, со Ласкарци, ни распадот на целиот здравствен, образовен, научен и културен систем…, ниту пак овој антидемократски и антиреформски амбиент во државава.

Таа и таква партиска збирштина, тие полуписмени партиски орди – особено во оваа партија којашто, сепак, во едно време, умееше да собере виден интелектуален потенцијал – се главната потпора на ретроградноста и анахрониот авторитарен начин на водењето на партијата и политиката во државава.

Нормално за наши прилики, „лидеро“ ќе си обезбеди и соодветно медиумско и нво опкружување, како и неколкумина т.н. интелектуалци кои секојдневно ќе пласираат „колумни“, статуси, изјави, интервјуа… за „мудроста“ на водачот, за неговата видовитост и познавање на геополитичката ситуација, за безвременоста на неговите политички потези во однос на соседите итн. Така дополнително ќе се опструира вистината и реалноста во земјата и во партијата, ќе се наметнуваат кратковидите „визии“ на „лидерот“, ќе се изнаоѓаат оправдувања за неговите глупави изјави, потези, договори, закони, стратегии… И ќе го оговараат Путин и неговата „страст“ за автократија!

Секако, самата суштина на ваквиот партиски „лидершип“ и неговото опкружување никако не се државата и нејзините актуелни проблеми, уште помалку демократијата, владеењето на правото, културата односно политичката култура како основа на политиката, развојот на економија, социјалата, образованието… итн. Таквите партиски ветувања, дури и по онаа скандалозно продадена „Шарена револуција“ и киднапирањето на нејзините придобивки, се само приказни за мали деца. А малите деца се – македонските граѓани, го сакале ние тоа или не! И, за да немаме недоразбирања, се вклучувам и себеси во тоа „трло“!

Оттука, за што ние денес говориме, за каква власт, за каква партија што планира дури и (повторно) да се кандидира на претстојните избори – па дури да го кандидира и истиот „претседател“ на државата, оној со континуиран повеќегодишен рејтинг од само 2-3%! – за какви „политичари“ во Македонија може да стане збор? И дали токму заради тоа во Македонија кружат оние тези за октроирани политичари од типот на овие персони од 2016 година наваму? Зашто, повторно: зарем некој сериозно би го избрал Ковачевски за премиер и претседател на сдсм, или Пендаровски за претседател на државата, па и со повторна кандидатура? И зарем тоа не е несериозна, да не речам налудничава, варијанта на „избор“ на крајно неуко, неспособно и неодговорно партиско и државно раководство коешто, очигледно е веќе, одведе во историски амбис не само една релативно (во минатото) прогресивна партија туку со неа и целата држава?