Еден друг вид ороспии

РЕПРИНТ (Објавено во „Дневник“ на 29.07.1998 година)

Не­о­дам­на про­чи­тав неш­то што не сум го зна­ел: де­ка “ду­хот на по­е­тот са­ка(л) пуб­ли­ка, па ма­кар то­а да се и би­во­ли” (I). Јас не сум по­ет и ни­ко­гаш не сум имал пот­ре­ба од пуб­ли­ка. За би­во­ли и да не збо­ру­ва­ме.

Нап­ро­тив, от­ка­ко па­ме­та­м за се­бе по­ве­ќе са­кав да би­да­м са­м одош­то во глу­па­во и здо­дев­но друш­тво. Ова­а мак­си­ма (за ко­ја от­по­сле от­крив де­ка ја фор­му­ли­рал Мон­те­њ пред по­ве­ќе сто­ти­ци го­ди­ни) ме ра­ко­во­де­ше и во мо­и­те од­но­си со лу­ѓе­то, а по­доц­на, ко­га фа­тив да се ме­ша­м во по­ли­ти­ка­та, и во ти­е мо­и од­но­си со по­ли­тич­ки­те суб­јек­ти. Ова е при­чи­на­та што ни­ко­гаш не нас­то­ју­ва­м да ос­тва­ра­м не­ка­ков од­нос со лу­ѓе­то што ми се ин­те­рес­ни. Оста­ва­м или то­а да ста­не по иг­ра на слу­ча­јот или, евен­ту­ал­но, ти­е да ме по­ба­ра­ат ме­не. А ако не­кој са­ка да се ви­ди со ме­не, тре­ба да дој­де и да ме по­се­ти. Обрат­но­то рет­ко се слу­чу­ва. Мо­же да пој­да­м и да по­се­та­м са­мо не­кој стар, из­не­мош­тен или бо­лен чо­век кој из­ра­зил жел­ба да ме ви­ди.

На вре­ме­то, до­де­ка сè уш­те жи­ве­ев­ме во ста­ра­та за­ед­нич­ка тат­ко­ви­на, еден ден по­са­ка да се ви­ди со ме­не (ка­ко прет­се­да­тел на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја) аме­ри­кан­ски­от ам­ба­са­дор во Бел­град, г. Зи­мер­ман (ко­му што јас пре­зи­ме­то по­стоја­но му го из­го­ва­рав на гер­ман­ски: Ци­мер­ман). И, со ог­лед на то­а што мо­ја­та пар­ти­ја то­гаш не­ма­ше соп­стве­ни прос­то­рии, го по­ка­нив и го при­мив во мо­јот ра­бо­тен ка­би­нет на Прав­ни­от фа­кул­тет во Скоп­је. Чо­ве­кот дој­де (со двајца со­вет­ни­ци) и си нап­ра­вив­ме дол­г и исцрпен му­а­бет.

Де­но­ви­ве, од при­чи­ни што ми бе­а на­пол­но непоз­на­ти, по­са­ка да се ви­ди со ме­не ед­на до­маш­на по­ли­тич­ка “ѕвез­да”, бо­га­т чо­век (соп­стве­ни­к на цел еден вес­ник), не­ко­га­шен прет­се­да­тел­ски кан­ди­да­т итн. итн. Со ог­лед на то­а што “ин­те­ре­сен­тот” не де­фи­ни­ра­ше од ко­и при­чи­ни (и во ко­е свој­ство) са­ка да ме срет­не, јас по­ста­пив на ис­т на­чин ка­ко и во слу­ча­јот со г. Зи­мер­ман: го по­ка­нив во мо­јот ра­бо­тен ка­би­нет на фа­кул­те­тот.

Целата колумна прочитајте ја на следниот ЛИНК.

***

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок!
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга, како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, не се продаваат на „традиционален“ начин. туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од стратешките определби на Фондацијата.

Инструкции за нарачување За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај на следниот ЛИНК и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, а книгите заедно со автограм од авторот ќе Ви бидат доставени на Вашата домашна адреса. Забелешка: Можете да донирате износ по Ваш избор, но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, контактирајте ја Фондацијата претходно.