Држ’те го крадецот

Не така одамна (и) македонските медиуми споделија една случка со претседателот на Република Српска Милорад Додик, кога тој, при посета на детска градинка, од едно дете беше почестен со поздравот: „кај си крадецу“. Не сакам да кажам дека (само) децата – неоптоварени од можните реперкусии за кажаното – се најчесто посмели од возрасните во јавниот збор, но тоа вообичаено е така. Додека животот односно средината не ги научи дека лагата, барем кај нас, е на висока цена!

Но примерот со Додик е наша иднина. Ако не веќе утре, тогаш ден потоа бидејќи вакви криминалци нема да можат да се спасат од гневот на граѓанинот. Особено по последниве хаотични случувања со личните документи. Не сум сигурен дека некои од главните актери во овој најнов скандалозен пример на неспособноста на оваа власт утре нема да бидат пресретнувани на улица и „честени“ со изблици на граѓанскиот гнев. Не сакам да прејудицирам во каква форма ќе бидат демонстрирани тие изблици, но реченицата со којашто бил почестен Додик сигурно ќе биде меѓу најчестите.

Зошто? Затоа што димензиите на ова лудило и епохална неспособност на овие слепци се немерливи. Безмалу се незамисливи стотиците поединечни драми и трауми предизвикани од ваквиот хаос во државава, особено со патните исправи. Дел од нив можеби ќе станат јавни по тужбите што се подготвуваат за Стразбур, но тоа нема да биде соодветна сатисфакција. И наместо некој, барем еден од овие некадарни шушумиги да станеше и јавно да се извинеше на граѓаните, тие и понатаму се опседнати со тендери, со деструктивни „политики“, со кадровски играрии…

Но оваа веќе опасно деструктивна и срамно неука власт заборави – ако воопшто го знаела – на основното правило во македонското општество, па следствено и во политиката: македонскиот граѓанин е сѐ уште на почетокот на демократската патека, границата помеѓу јавното и приватното е сѐ уште многу цврста, неговите реакции на сите понижувања и катастрофи на општ односно државен план не се така остри и/или убоити… Меѓутоа кога станува збор за личните права и слободи, а особено за ваквото нехумано малтретирање и ограничување на можноста за движење заради нечија глупост и неспособност, тогаш нормалниот гнев се мултиплицира и може да поприми и несакани димензии!

Затоа, ако утре поминат како Додик – лесно поминале, но се плашам дека кога врз личното незадоволство ќе се пресликаат и другите состојби, особено оние со дивеењето на цените и сѐ поголемата сиромаштија во државата наспроти безобразното богатење на политичките врхушки, тоталната неодговорност на функционерите за состојбите во државава, обидите да се протнат милионски тендери дури и во времето на техничка влада итн., тогаш не е чудно ако нештата излезат од контрола. Некој наивен може да помисли дека заради тоа криминалциве, од срам, сепак ќе се трудат да бидат невидливи. Се сомневам, да имаа овие срам и морал, зарем ќе го правеа ова што го прават?

А сепак, според некои последни реакции во коишто се очитува не само нелагодност туку богами и страв, актуелниве властодршци ја започнуваат познатата тактика „држ’те го крадецот“ со цел да амортизираат барем дел од потенцијалниот граѓански гнев. Повторно забораваат дека граѓанинот тоа го слуша веќе три децении и дека таквите обиди денес се однапред осудени на пропаст.

Што е, инаку, онаа недугава изјава на веројатно најголемиот виновник за ваквата катастрофа со личните документи, кој се обидува да манипулира со флоскулата „Менаџирањето на замената на документите е прашање на институции, а не на поединец.“ Односно, сега ќе се обидува(ат) по којзнае кој пат да ни ја продава(ат) позната социјалистичка стапица за општата одговорност небаре институциите дејствуваат сами а не по наредба и под контрола на премиер, министри, директори и др. Или онаа перфидна ступидарија на еден пратеник дека „Проблемот кој што настана со возачките дозволи мислам дека беше намерно исцениран од партијата која како опозиција влезе во техничката влада“ (sic). Замислете ја таа гадост да ја обвинувате опозицијата за проблемот што го направила – неговата власт!

Иако и тоа не ѝ е непознато на македонската јавност, особено од овој „пратеник“ кој не гледаше никаква вина кај раководството на Онкологија за скандалот на таа клиника! Што пак нѐ враќа и поназад во времето, на пример на тетовската трагедија со модуларната болница каде целата сдсм (малите букви се реален одраз на нивниот политички и човечки морал денес!) заечки скокна во одбрана на миленикот на Заев во чиешто министерство беа целосно „менаџирани“ тие „болници“, или пак на катастрофалната бројка на смртни случаи во Македонија, повторно под стручното раководство“ на истиот им фаворит итн.

И кога би можеле тука да застанеме во набројувањето на случаите со неуспешно одиграната нивна тактика „држ’те го крадецот“, којашто ја глумат веќе осма година постојано навраќајки се на сличните им „политики“ на претходната власт, коишто овие слепци така беневолентно ги покрија со „рузмарин, снегови и шаш“, криминално лажејќи ја целата држава дека се дојдени за реформи, за прогон на криминалците од претходната власт, за демократија, за…! А не беа, очигледно, дојдени за ништо друго туку за продолжување на дрското пљачкосување на државата и народот, за полнење на личните сметки дома и во странство, за сместување на поблиското и подалечното семејство и партиските пајташи во државната администрација итн.

Останува да видиме дали македонскиот гласач повторно ќе наседне на онаквите простачки „оправдувања“, на проѕирните замени на тезите за очебијната нивна вина и обидите за манипулација со сопствената одговорност. Ако се цени според минатите локални избори, овие слепци ќе завршат на опашката на историјата. Долготрајно. Иако, не дека ним – на оваа сдсм гарнитура – тоа им е особено важно. Тие одамна ги товарија своите магариња, ги заменија „неудобните“ за нив „Boss“ костуми со соодветните им селски шакшири и подготвено го чекаат денот за – смена. Но така беше и со претходните. И – што се промени? Ништо.

Ако оваа опозиција, после сите најави/изјави за криминалите на оваа власт и законското справување со истите влезе во истите шеми на купи-продај политика, тогаш и тие бргу ќе бидат збришани од политичката сцена. Ако познатата македонска политичка приказна повторно заврши со дилот „ала Љубчо-Бранко“, барем гласачите дефинитивно ќе знаат на што се. Ако веќе одамна тоа не им било јасно или имале некакви дилеми, се разбира.

И нормално, целата предизборна атмосфера викана „држ’те го крадецот“ сосема солидно ја дополнуваат и познатите вувузели на оваа власт кои по правило крадците ги бараат на спротивната страна, небаре тие се власт а не опозиција. Како сето ова тотално безредие и општо пљачкосување да е резултат на активностите на опозицијата и нејзините наводни „историски грешки“, нејзиниот „национализам“ и антиреформаторство. Како божем тие да им ги спречуваа(т) реформите на слепциве, неразумно и без соодветни гаранции го менуваа името на државата, склучуваа идиотски меѓудржавни договори, ги донесоа фамозните (и сѐ уште таинствени!) „Бехтел и Енка“, ги издигнаа криминалот и корупцијата на ниво на државна политика… итн.!

А фактот дека вувузелите на оваа криминална власт секој проклет ден сѐ погласно ја дуваат истата приказна за нечии историски грешки, за нечиј национализам и „судир“ со ова или она, амнестирајќи ги локалниве „јакузи“…, сето тоа, повторно, е во согласие со популарната „држ’те го крадецот“ наместо „кај си бе крадецу“, коешто ќе спласне веднаш по изборите. Зошто? Па ќе нема кој да ги плаќа онака широкорако, ќе мора нешто и да сработат… иако мислам дека таквите интелектуални паразити се генерално огромни штетници за оваа земја!

 

извор: Теодосиевски уметност