Демократија или партикратија?
Господо партиски деспоти, немојте да се залажувате. Немојте да ја продолжувате агонијата. Вака, со партикратија, место демократија, може уште година или две. Демократијата е еволутивен процес кој може да се забави, но не и да се запре.
Триесет години независна Република Македонија. Триесет години, место демократија, на највулгарен и најбескруполозен начин се практикува партикратија во која СДСМ, ВМРО-ДПМНЕ, ДУИ и ДПА се менуваат на власт, а граѓаните на Македонија се убедливо најсиромашни во Европа. Триесет години целокупниот политички процес е подреден на такавиканите „големи“ партии, а граѓаните, тие кои се носители на суверенитетот, тие се за лепење плакати, за полнење автобуси, за одење од врата на врата и за понизно молење за вработување за парче леб.
Иако добро знаат дека партикратијата е главниот извор на системската корупција, непотизмот, криминалот, сиромаштијата, ерозијата на институциите и демократското уредување, тие, без око да им трепне, продолжуваат своите партиски интереси да ги ставаат над општествените.
Сиве овие триесет години малку им беше, па сакаат, со својата гнасна партикратија да продолжат барем уште толку. Место да направат барем еден мал исчекор кон демократизација на заробеното македонско општество, тие го прават спротивното.
Сите политички писмени и сите со добра волја и желби за прогрес на Република Македонија се надеваа дека, конечно, со измени на Изборниот законик ќе се направи барем еден мал чекор кон демократизација, а не два кон „бетонизација“ на партикратијата.
Замислете, политичка партија може да се регистрира со илјада потписи, а со најавените измени на Изборниот законик, во општина како Охрид, со околу педесет илјади избирачи, исто така, се потребни илјада потписи (2% од бројот на запишани избирачи) за група избирачи да може да поднесе независна листa на кандидати за советници (А, замислете или, подобро, пресметајте колку потписи се потребни за независна листа на кандидати за советници за град Скопје).
Господо партиски деспоти, немојте да се залажувате. Немојте да ја продолжувате агонијата. Вака, со партикратија, место демократија, може уште година или две. Демократијата е еволутивен процес кој може да се забави, но не и да се запре. Триесет години беа сосема доволно долг период. Народот, без сомнение, ќе си дојде по своето.
Не илјада, не две, не пет, на народот му е пукнат филмот и ќе најде начин како да ја порази партикратијата. Демократијата е надојдена вода која, недвојбено, мора да го најде својот вистински тек.
За демократија, за не за партикратија!