Децата умираат поради „предизвици“

Предизвиците на социјалните мрежи одамна станаа секојдневна појава, а во нив најчесто учествуваат тинејџерите и учениците од основните училишта. Сепак, овие „игри“ стануваат сè полоши и се чини дека целта е да се направи нешто брутално и што е можно поопасно.

Така, неодамна во Хрватска, една наставничка раскажала дека во Риека се појавил предизвикот „ножички“, што се состои во тоа детето да претрча преку двонасочна улица кога автомобилите доаѓаат од двата правци. Таа додала дека порано било предизвик да се претрча пругата кога по неа поминува воз, но дека повеќе не е „популарен“, па затоа последниот предизвик е „да се стои што е можно поблиску до пругата со раширени раце и да се чека за да помине возот“.

И во соседна Србија има вакви бизарни предизвици, па во болниците има се повеќе деца кои биле тешко повредени поради „предизвици“ со прескокнување на тераси на згради, а има и случај на момче кое си ги запалило претходно намачканите усни со масло во желба да покаже дека тој е голтач на оган.

Сe сечеле по рацете и извршувале самоубиства

Еден од најбизарните предизвици што се ширел низ мрежите како епидемија бил пред неколку години, кога била позната играта „Син кит“, поради што децата се сечеле по рацете „цртајќи“ кит, а последниот предизвик бил да се изврши самоубиство.

Една од мрежите што скоро воопшто не цензурира такви работи е Тик-Ток, каде неодамна стана „тренд предизвик“ децата да исчезнат на 48 часа за да проверат „колку хистерија ќе предизвикаат“.

Неодамна, се појави еден од екстремните предизвици наречен „предизвик на изолир лента“, во кој едно лице ќе залепи друго на ѕид или столица, а потоа го снима додека тој се обидува да се „одлепи“. Можеби еден од најопасните предизвици на Тик-Ток е кога детето става метална пара помеѓу полначот и штекерот, така што штекерот почнува да искри.

Друг екстремен предизвик е „кршење на череп“, каде целта е да му се подметне нога на лице кое скока за да падне и да си ја удри главата.

Има и поблаги, но сепак опасни предизвици 

Некои од „поблагите предизвици“ се подеднакво екстремни, иако во нив децата не ги загрозуваат своите животи, но можат да го загрозат здравјето. Така, еден од најпопуларните предизвици е оној во кој децата возат со велосипеди кон паркирани автомобили со цел да направат што поголемо вдлабнување на нив. Постоеше и предизвик децата од 10 до 15 години да украдат што е можно поголемо и повредно нешто од продавница, како што е најголемиот пакет чипс или чоколадо од 300 грама.

Сепак, еден од најлошите случаи во нашето соседство е кога деветгодишно момче беше пронајдено мртво во Раковица затоа што наводно случајно се обесило додека го играло предизвикот „Blackout“, во кој целта е да се стави јамка или појас околу сопствениот врат и да се затегате додека не се онесвестите.

Ваквите трагични приказни не се реткост во целиот свет, но се поставува прашањето зошто децата прибегнуваат кон „предизвици“ во кои можат да го загрозат своето здравје или дури и да умрат.

Родителите се премногу попустливи

Според психолозите, младоста со себе носи чувство дека сте „семоќен“ и дека лоши работи им се случуваат на другите, но и родителите се многу одговорни за оваа приказна.

Децата кои живеат во согласност со правилата и кои ги знаат границите до каде можат да одат, се зрели за да ги проценат последиците од своите постапки и тие нема да влезат во вакви предизвици. Но, другите, оние кои ги прифаќаат предизвиците, немаат вистинско искуство со опасностите. Ова се обично деца чии родители им дозволуваат скоро сè. Денес имате се повеќе родители кои веруваат дека на децата треба да им се дозволи „автентично“ да се развиваат. И тие деца, во потрага по граници, прават вакви работи. Кога немаат други предизвици, ним им е здодевно. Тие исто така имаат потреба да се докажуваат пред своите врсници, а исто така покажуваат и доза на незрелост. А, незрелите деца се неодговорни, како кон другите, така и кон самите себе. Еден дел од нив знае дека нешто лошо може да им се случи, но сепак се неодговорни кон себе.

Детските психолози сметаат дека некои предизвици на социјалните мрежи изгледаат застрашувачки, но дека мал број деца ги прават. Повеќето деца сепак знаат да се заштитат и не се толку импулсивни и поводливи.

Психолозите велат дека во пракса ова се нарекува „релаксирачки стил на воспитување“, а неговата одлика е што родителските побарувања за детето се исклучително ниски. Всушност, на овие деца им е дозволено толку многу што тие немаат мерка, но во суштина се многу несигурни. Ако некое дете се обиде да стори нешто, тогаш неговите родители му велат: остави, мама ќе или тато ќе го сторат тоа. Им испраќаат порака дека родителите можат подобро, а уште полесно е некој да направи нешто за вас. Но, таа порака не делува добро на самодовербата кај децата, па потоа тие преземаат такви предизвици за да докажат дека се моќни и дека можат да бидат успешни. И секако, за да ги воодушеват нивните врсници.

Не треба да паничите, туку разговарајте со нив

Родителите треба да се справат со проблемот ако забележат и откријат зошто детето влегува во вакви приказни и од каде кај нив таква автодеструктивност.

Психолозите советуваат дека ако родителите откријат такво нешто, да не паничат, колку и да се исплашени, туку смирено да разговараат со детето, без да го напаѓаат, во смисла „дали знаеш што можеше да се случи“ …

Значи, разговарајте со него што е можно посмирено, обидувајќи се да откриете што се случува, што детето мислело дека ќе добие со тоа, дали размислувало дека е опасно и така натаму. И тогаш, за време на разговорот, можете да дојдете до приказната што можело да се случи. И дури потоа може да се побара и стручна помош.

Фото: Freepik