Алиса во земјата на чудата

РЕПРИНТ (Објавено во „Дневник“ на 30.12.1999 година)

Неш­то пред рас­па­дот на СФРЈ во Ма­ке­до­ни­ја бе­ше мош­не ак­ту­ел­на афе­ра­та со осум­те сус­пен­ди­ра­ни мла­ди по­ли­цајци (“осум­те­ми­на ве­ли­чен­стве­ни”, ка­ко што ги на­ре­ку­ва­а во пе­ча­тот). Ме­не по­ли­ци­ја­та от­се­ко­гаш ме ин­те­ре­си­ра­ла ис­то кол­ку и лан­ски­от снег, та­ка што на­вис­ти­на не зна­м што бе­ше гре­вот на ови­е мла­ди лу­ѓе, по­ра­ди кој ги бе­ше сус­пен­ди­рал то­гаш­ни­от ми­нис­тер за внат­реш­ни ра­бо­ти.

По­ве­ќе­то од нив бе­а мо­и сту­ден­ти и тоа, пред сѐ, бе­ше при­чи­на­та што го по­слу­шав мо­јот то­га­шен при­ја­тел Ди­ми­тар Ди­мит­ров и, еден ден, пој­дов да по­раз­го­ва­ра­м за нив­ни­от слу­чај со ми­нис­те­рот Јо­ван Трпе­носки.

Со г. Трпе­нов­ски, ина­ку, од­ржу­вав ср­деч­ни (ду­ри при­ја­тел­ски) од­но­си уш­те пред да ста­не ми­нис­тер – бе­ше мој ко­ле­га и пост­дип­ло­ме­ц на кур­сот по кри­вич­но пра­во (от­та­му и ма­лу ис­кол­че­на­та фор­ма на на­ше­то ко­му­ни­ци­ра­ње: ми­нис­те­рот ме­не ми се об­ра­ќа­ше на Вие, а јас не­му на ти!).

Пој­дов, зна­чи, и му ре­ков што сум чул за афе­ра­та: де­ка на­вод­но мла­ди­те по­ли­цајци ги сус­пен­ди­рал под си­лен по­ли­тич­ки при­ти­сок и де­ка за то­а дла­бо­ко жа­ли. Ре­ак­ци­ја­та на ми­нис­те­рот бе­ше енер­гич­на: „Од­лу­ка­та е, ве­ли, мо­ја, и во­оп­што не жа­ла­м што ја до­не­сов, а ко­га ќе Ви ги ка­жа­м при­чи­ни­те и Ви­е ќе се сог­ла­си­те!”. Еве во што би­ла ра­бо­та­та: по­ли­ци­ја­та, спо­ред не­го, не мо­же­ла да фун­кци­о­ни­ра со двајца газ­ди – од ед­на стра­на, ми­нис­те­рот, од дру­га стра­на, пар­ти­ја­та!

Се раз­би­ра де­ка бев сог­ла­сен со овој ре­зон и то­а не го кри­ев, ни­ту пак има­ше пот­ре­ба од тоа. „Ако е та­ка, ре­ков, а ве­ру­ва­м де­ка е, ти со­ве­ту­ва­м уш­те де­нес да до­не­сеш две ре­ше­ни­ја: ед­но­то, со ко­е ќе ги пов­ле­чеш сус­пен­зи­и­те, и дру­го­то, со ко­е ќе ги рас­пуш­тиш че­ти­ри­на­е­сет­те ос­нов­ни ор­га­ни­за­ци­и на СКМ во по­ли­ци­ја­та”. Ми­нис­те­рот се насмеа, троп­на ве­се­ло по ма­сич­ка­та пред нас и ре­че де­ка сум бил мош­не ра­ди­ка­лен и де­ка тој то­а ед­нос­тав­но не мо­же да го сто­ри. По­тоа, сврту­вајј­ќи го ше­го­ви­то раз­го­во­рот на дру­га те­ма, ме пра­ша да­ли ќе му го ос­та­ва­м ми­нис­тер­ско­то мес­то до­кол­ку на из­бо­ри­те по­бе­ди (што­ту­ку ос­но­ва­на­та) Ли­га за де­мок­ра­ти­ја.

„Во принцип да, од­го­во­рив, но са­мо до­кол­ку се­га ста­неш член на Ли­га­та!”.

Целата колумна прочитајте ја на следниот ЛИНК.

***

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок!
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга, како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, не се продаваат на „традиционален“ начин. туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од стратешките определби на Фондацијата.

Инструкции за нарачување За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај на следниот ЛИНК и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, а книгите заедно со автограм од авторот ќе Ви бидат доставени на Вашата домашна адреса. Забелешка: Можете да донирате износ по Ваш избор, но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, контактирајте ја Фондацијата претходно.