А сега малку за клучевите!

РЕПРИНТ (Објавено во „Дневник“ на 27.05.1998 година)

Иа­ко e-mail-от е не­сом­не­но поб­р­за, попрак­тич­на и прак­тич­но бес­плат­на пош­та на 21 век, јас, ка­ко непоп­рав­ли­во ста­рин­ски чо­век, сè уш­те по­ве­ќе им се ра­ду­ва­м на писма­та. Осо­бе­но ко­га ќе ме из­не­на­дат, ка­ко она од пред не­кој ден што ми го ис­пра­ти од Гер­ма­ни­ја г. Јо­сип Но­вак (де­нес –  фра Ал­бин, ка­то­лич­ки ка­лу­ѓер од ре­дот на Св. Фра­њо), стар вој­нич­ки дру­гар од не­за­бо­рав­ни­те де­бар­ски де­но­ви. Ме ви­дел чо­ве­кот „кад­ро­сан” во бел­град­ско ВРЕ­МЕ, па не го мр­зе­ло да нап­ра­ви фо­то­ко­пи­ја од на­пи­сот и да ми ја ис­пра­ти, прид­ру­же­на со ед­но ср­деч­но дру­гар­ско пот­се­ту­ва­ње на ста­ри­те вој­нич­ки де­но­ви. А на фо­то­ко­пи­ја­та: мо­јот го­ле­м по­ли­тич­ки „при­ја­тел” – г. Ар­бен Џа­фе­ри ка­ко из­ја­ву­ва: „Нè не­ма во сим­фо­нис­ки­от ор­кес­тар! “, а карши не­го –  јас (со две­те уши), насме­ан по оби­чај, му од­го­ва­рам: „Не е точ­но! Има еден што сви­ри на ви­о­ла… “.

Ја чи­та­м и преп­ро­чи­ту­ва­м фо­то­ко­пи­ра­на­та ста­ти­ја и раз­мис­лу­ва­м за две­те про­тив­поста­ве­ни по­ли­тич­ки фи­ло­со­фи­и што стоја­т зад ови­е две про­тив­поста­ве­ни из­ја­ви: што и да збо­ру­ва г. Џа­фе­ри, тој мис­ли са­мо ед­но – да ја де­ли Ма­ке­до­ни­ја на на­ша (спо­ред не­го, без сра­м и пер­де, „сла­во­ма­ке­дон­ска”) и нив­на (име­то, ка­ко што е поз­на­то, не сме­е да им се из­го­во­ри од при­чи­ни на по­ли­тич­ки­от бон­тон нас­ле­ден од Уста­вот од 1974).

За не­го очиг­лед­но и сим­фо­нис­ки­от ор­кес­тар (ве­ро­јат­но на­мер­но не са­ка да ка­же „Ма­ке­дон­ска­та фил­хармо­ни­ја”) е инс­ти­ту­ци­ја ка­ко и се­ко­ја дру­га, во ко­ја не­го­ви­от на­род мо­ра да би­де зас­та­пен про­цен­ту­ал­но, спо­ред бро­јот во вкуп­но­то на­се­ле­ни­е на зем­ја­та. За ме­не, фил­хармо­ни­ја­та е ко­лек­тив од врв­ни умет­ни­ци што во не­го не вле­гу­ва­ат ни ка­ко Ма­ке­донци, ни ка­ко Ру­си (а има и рус­ки Евреи), ни ка­ко Ср­би (ги има и нив!), ту­ку са­мо и единстве­но ка­ко умет­ни­ци. Во­оп­што не се сом­не­ва­м де­ка со­на­род­ни­кот на г. Џа­фе­ри, сим­па­тич­ни­от сви­рач на ви­о­ла во Ма­ке­дон­ска­та фил­хармо­ни­ја, теш­ко би се нав­ре­дил ко­га не­кој би му ре­кол оти во ор­кес­та­рот не е по­ра­ди сво­и­те му­зич­ки ква­ли­те­ти, ту­ку са­мо и единстве­но за да ја прет­ста­ву­ва пар­ти­ја­та на г. Џа­фе­ри, на г. Али­ти или на не­кој друг џентл­мен од ис­то­то пле­ме.

Не, г. Џа­фе­ри, то­а мла­до мом­че доб­ро зна­е де­ка не влег­ло во ор­кес­та­рот по на­ци­о­нал­на, а уш­те по­ма­лу по пар­тис­ка ли­ни­ја. Влег­ло заш­то уба­во сви­ри на ви­о­ла. И не са­мо што сви­ри, ту­ку, гле­да­м де­ка и ужи­ва во сво­е­то сви­ре­ње и по ма­лу му заб­ла­зу­вам. (Ем ра­бо­ти, ем ужи­ва. Ве­ро­јат­но би ужи­вал уш­те по­ве­ќе да го пла­ќа­ат ма­лу по­ве­ќе! Но, то­а из­ле­гу­ва од те­ма­та што си ја за­да­дов ту­ка!) И доб­ро е што е та­ка. Тој млад гос­по­дин не сви­ри во ор­кес­та­рот ка­ко прет­став­ни­к на сво­јот на­род, ту­ку ка­ко умет­ни­к и ка­ко та­ков го слу­ша­ме и му ап­ла­у­ди­ра­ме. Та­ка е и та­ка мо­ра да би­де!

Или, да зе­ме­ме еден друг при­мер, во об­рат­на на­со­ка: бо­ра­чи­те мо­же (и се­ка­ко тре­ба) да би­да­т по­чес­то од ва­ши­от (без ог­лед на број­на­та зас­та­пе­нос­т во по­пу­ла­ци­ја­та), а не од мо­јот на­род од прос­та­та при­чи­на што се по­до­бри пе­ли­ва­ни од нас. Ко­га Тр­сте­на го ос­во­и сво­јот не­за­бо­ра­вен олим­пис­ки ме­дал, не ве­ру­ва­м де­ка има­ше ма­кар и са­мо еден чо­век од мо­јот на­род што не се ра­ду­ва­ше на не­го­ви­от ус­пех. Та­ка е и та­ка мо­ра да би­де!

Целата колумна прочитајте ја на следниот ЛИНК.

***

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок!
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга, како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, не се продаваат на „традиционален“ начин. туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од стратешките определби на Фондацијата.

Инструкции за нарачување За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај на следниот ЛИНК и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ, а книгите заедно со автограм од авторот ќе Ви бидат доставени на Вашата домашна адреса. Забелешка: Можете да донирате износ по Ваш избор, но не помал од 1000 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, контактирајте ја Фондацијата претходно.