ПО ДЕЦЕНИИ РАБОТА, СОЗДАДЕН НОВ МАТЕРИЈАЛ Научниците велат дека е појак од челик и полесен од пластика!

Истражувачите од Технолошкиот институт во Масачусетс, попознат како МИТ, развија нов материјал за кој се вели дека е цврст како челик и лесен како пластика. Според нив тој може лесно да се произведува во големи количини и се користи за различни работи: од облоги за автомобили и телефони до градежни блокови за масивни структури како што се мостовите, рече Мајкл Страно, професор по хемиски инженеринг на МИТ и виш автор на нова студија.

– Обично не мислиме на пластиката како нешто што можеме да го искористиме за поддршка на зграда, но многу нови работи ќе бидат возможни со овој материјал. Има многу необични својства и ние сме многу возбудени поради тоа – изјави Страно.

Овој материјал е неколку пати појак од стаклото отпорно на куршуми, а количината на сила потребна за кршење е двојно поголема од силата потребна за кршење на челикот, и покрај тоа што неговата густина е шест пати помала од густината на челикот, објавија од МИТ, а пренесува „USA Today“.

Истражувачите од MИT сакаа да видат дали можат да создадат дводимензионална верзија на полимерот што може да остане рамен, со што ќе биде полесен. Тие се обидуваат да создадат таков материјал со децении, а новиот процес што го развија беше објавен во рецензираното списание „Nature“ во текот на минатата недела.

Полимерите во суштина се синџири на поединечни молекули, наречени мономери, поврзани заедно со хемиски врски. Обично, кога се формираат полимери, тие се прошируваат во тридимензионални предмети, како на пример како се пече колачот додека се пече во рерна. Предизвикот е што дури и ако еден мономер почне да ротира, полимерот станува тродимензионален.

На пример, замислете дека сакате да ги наредите децата и да спакувате еден куп од нив во аудиториумот со врзување на нивните раце. Меѓутоа, ако дури и едно од децата реши да биде непослушно и да се промени, би било невозможно да се одржи редот.

Клучот дојде од изградбата на процес кој може да им овозможи на мономерите да се врзат и да прераснат во полимерен синџир без да предизвика некој од мономерите да залута.