Ниту сидата тогаш, ниту ковидот сега, не се ѕверот – ѕверот сме ние
Ужасно е да си различен овдека. Средината брза да ти залепи етиката, да те сврсти во некоја рамка, само за да се огради од тебе, од несреќата што те снашла. Тоа е проблем со кој тогаш бев опседната, а богами и денес, во време на пандемијата со ковид-19, во која е срамно да кажеш дека си болен. Зошто мислите дека е толкава смртноста кај нас? Зошто доцна се јавуваат луѓето на доктор? Пробуваат да скријат. Овдека се кријат нештата, се кријат болестите, се кријат самоубиствата, се кријат загубите, вели нашата соговорничка Загорка Поп-Антоска Андовска, авторка на документарецот за Стојан Конев, ХИВ позитивен веќе 3 децении
Загорка Поп-Антоска Андовска е писателка, драматург во МНТ, а до 2017.година и професорка на ЕСРА Универзитетот за аудиовизуелни уметности. Работи во сите сфери на театарската и филмската драматургија, како и на полето на документарниот филм. Токму еден од нив, документарецот „Сенки на душата – Приказна за Стојан Конев и градот“ (2005), во режија на Русомир Богдановски, беше повод за нашиот разговор со неа. Секако, повод беше и 1. декември, Светскиот ден за борба против ХИВ/СИДА, денот кога сите се сеќаваме и на прилепчанецот Стојан Конев кој стана парадигма на сидата во Македонија и на страдањата што ги предизвикува оваа болест. Тој уште пред три децении го донесе вирусот од странство и ги зарази сопругата Трајанка и двете деца, синот Велјан и ќеркичката Даниела, кои починале во 1991, 1995 и 1996.година, а Стојан живееше отфрлен од средината постојано мачејќи се и проколнувајќи се себеси поради невнимателноста што му го уништи животот.
Целиот текст прочитајте го на порталот „Мајка и дете“.