ЖИВОТОТ НА ЕДЕН ДЕДО МРАЗ ОД СРБИЈА Пекол ми е две години!

Човек во Србија професионално работи како Дедо Мраз на повик, а често ги обиколува улиците по српските градови. Порталот Курир му направил мини-интервју во кое си ги кажува пеколните маки, а неговиот идентитет не смее да биде познат, бидејќи децата мораат да веруваат дека тој е вистинскиот Дедо Мраз.

Еве ја неговата приказна:

Бев пророк, принц, кловн, ловец на вештерки, па дури и жена во низа со Ана Николиќ и „Ромале, ромали“, но никогаш не сакав да бидам Дедо Мраз за време на новогодишните претстави. Можеби затоа што како дете не верував во неговото постоење и затоа што знаев дека (тоа е) еден добродушен човек со челични нерви кој облекол познат црвен костим и ставил бела брада преку лицето за да се слика со деца во скутот додека држи пакет …

Притоа, половина од децата плачат, го губат гласот од врескање, а сето тоа затоа што црвеното одело на Дедо Мраз им предизвикува голем страв. Сакав да го избегнам тоа, за да не морам да се расправам со деца кои се плашат од мојот изглед. Но, Симона ме покани, ме ангажираше за нејзиниот патувачки новогодишен театар, а јас не можам да ја одбијам – ние сме најдобри пријатели цел живот“, вели човекот.

„Имам многу слоеви облека. Џемпер, перница врзана со ремен, зимска јакна и на крај црвен капут со бело крзно. Имам вештачка брада на лицето, вештачка коса и капа на косата. Што би рекла Наташа Беквалац: „Јас сум 300 степени, горам, не сум јас“. Дишам низ порите околу очите затоа што тоа е единственото нешто што не го покриваат мојата коса и брада. Да разјасниме – вештачката брада некако се вклопи во изгледот бидејќи категорично одбив да се избричам поради улогата, а не сакав ни да ја пуштам премногу, па ја обоив бела бидејќи стилот Буба-Јала не ми одговара. карактер.

Направивме многу претстави (со Симона), раздававме пакетчиња и секој пат се молев на Бога претставата да не трае долго, да дојдат што помалку деца, бидејќи во неколку наврати беше речиси „вонредна состојба“. Воздух немам! Во малата кафеана го исклучуваат парното за да им биде пријатно на луѓето, а кому му е гајле дека Дедо Мраз ќе пропадне како свеќа оти кислородот во неговиот мозокот бил тенок и на резерва.

Но, ни тоа не е најголемата мака! Треба да го слушнете целиот концерт на децата кои се корнат од плачење, а притоа нивните упорни родители ги туркаат во скутот на мажот кој им влева голем страв. Ма, сè за добра фотографија за на Инстаграм. А јас, одам накај нервен слом.

Еднаш, во Центарот за култура во Панчево една компанија организираше дистрибуција на подароци за децата на своите вработени. Мојот ред беше да бидам брадест маж со црвена капа. Не е важно, си велам. Ќе биде полна салата, голема сцена на Центарот за култура, да, никој нема да ме препознае, но јас ќе бидам ѕвезда. Информациите што ги добив е дека после претставата требало да се фотографирам со децата. И сè ќе беше во ред да не го доживеав „просветлувањето“ пред почетокот на програмата дека ќе има повеќе од 200 деца!

Другпат, направивме претстава во сиропиталиште, па на еден приватен роденден. Да ти се скрши срцето за сите оние деца кои некој ги оставил зад себе, а кои само сакале некој да се присети на нив (за Нова Година). Па потоа, моментот на воодушевување, солзи радосници во очите кога го видоа Дедо Мраз со неговите помошници, џуџињата и Елса која им „носеше“ слатки и грицки, тоа е бесценет момент.

Меѓутоа подоцна, на луксузната роденденска забава ме пречека ладен туш кога славеникот дојде да побара од Дедо Мраз скапи автомобили и пет милиони евра. Иако мојот крвен притисок беше „200 на 100“ во милисекунда, морав да се воздржам и да бидам многу фин со широка насмевка на лицето.

Но, секоја работа има и добри и лоши страни, па затоа насмевка на лицето, костим преку вештачкиот стомак и ајде, патот под нозе накај Панчево и Белград.

И да, празниците сè уште се во полн ек – држете ми палци!