ЗА ФЕНОМЕНОТ НА ИЗМИСЛЕНАТА ПУБЛИКА Ефектот на „рефлекторите“ кај адолесцентите, но и кај возрасните
Пред неколку години никој не мислеше дека „лајкот“ на социјалните мрежи ќе има толкаво влијание врз менталното здравје на младите, дека бројот на следбеници ќе биде толку важен за чувството на социјална припадност и дека присуството на социјалните мрежите ќе биде единственото мерило за социјалниот статус.
Периодот на адолесценција може да се дефинира како преоден период помеѓу детството и зрелоста. Имајќи предвид дека ова е период на бројни физички и психолошки промени, логично е човекот да е повеќе фокусиран на себе отколку на другите, па затоа терминот адолесцентен егоцентризам е познат и во стручните дела.
Сепак, не станува збор за класичен егоцентризам, туку за тоа дека адолесцентите едноставно го немаат искуството што го имаат возрасните и затоа не се свесни дека не се во центарот на вниманието во секоја ситуација во која се наоѓаат затоа што другите се справуваат со сопствените проблеми. Така настана феноменот на имагинарната публика – верувањето дека другите луѓе постојано не гледаат и оценуваат и гледаат сѐ што правиме и кажуваме.
Потребата од публика – реална или замислена
Феноменот на измислена публика не е нешто што започнува и завршува во адолесценцијата. Станува збор за појава која се јавува порано, но во комбинација со развојните задачи е нешто поизразена во адолесценцијата. Меѓутоа, тесно е поврзан со поимот од социјалната психологија – ефектот на рефлекторите, т.е. склоноста кон преценување на степенот до кој нашите постапки и изглед се воочливи за другите.
И тоа не е нешто што ги засега само тинејџерите. Да речеме дека за нив е оправдано оптоварувањето дека другите константно ги набљудуваат со оглед на фактот дека тие истовремено доживуваат емоционални, социјални, хормонални, физички и бројни други промени.
Повеќе за ова на порталот „Мајка и дете“.