ОД ШОК, БЕС И АПАТИЈА, ДО ПРИФАЌАЊЕ НА РЕАЛНОСТА Секој ден е ист, монотон, фрагментиран и уреден според потребите на Мане
Мане има 28 години, но ментално е на ниво на 9 месечно бебе. Не може да се грижи за себе и e постојано зависен од другите. Мане не зборува, не оди, не може да седи, не може самиот да се храни, не може да одржува хигиена, не кажува кога има потреба за тоалет, секојдневно прима лекови, често има епилептични напади, постојано слуша иста музика. Неговиот живот, а покрај него и животот на неговото семејство е сосема поинаков отколку животот на другите луѓе. Тоа е живот во кутија, во две соби, на третиот кат во една зграда без лифт во Тетово.
Драги Неделчевски, правник, од неодамна во пензија, фотограф, сопруг и татко на двајца синови, 28-годишниот Мане и 24-годишниот Никола.
Причина за нашиот разговор е Мане, момче со LGS (Ленокс-Гастов синдром, вид на епилепсија) и со една од најтешките форми на церебрална парализа.
„Мане се роди во 1994 година на Гинеколошката клиника во Скопје како осуммесечно бебе, по тешка бременост. Набрзо по раѓањето, Мане имаше големи проблеми. Асфиксија (недостаток на кислород), крвавење во мозокот, проследено со оштетувања на витални делови и центри. Лекарите дијагностицираа Lennox-Gastaut Syndrome и церебрална парализа (ЦП). Можеби Мане немаше да има една од најтешките форми на ЦП, да не беше фаталната вакцина ДиТеПер (особено таа против пертусис) која ја прими на шестмесечна возраст, а за тоа ниту еден лекар не не предупреди дека на дете родено со ризик и со таква дијагноза не смее да му се даде таа вакцина. За оваа дијагноза нема лек. Има само терапија која треба да се зема редовно заради секојдневните епилептични напади“, ја започна господин Драги приказната за Мане и за нивното семејство.
Целиот текст прочитајте го на порталот „Мајка и дете“.