Е СЕГА СИТЕ ЌЕ БИДЕМЕ МАЛКУ ПОГЛУПАВИ… Јерговиќ, Дежуловиќ и колегите се простија од една легенда на хрватското новинарство
Опасен циник, лајач, не мразеше озборувања, па беше и маестрален во ова. Љубител на операта, а и самиот по малку оперски лик, вели писателот Миленко Јерговиќ за својот колега.
Не можете да замислите колку беше смешен, сега сите ќе бидеме малку поглупави, такви како него не произведуваат веќе, ерудит кој може да игра за секоја редакција во светот…
Со вакви коментари колегите го испратија на оној свет Инослав Башкар, познатиот хрватски новинар и долгогодишен дописник на Јутарни Лист и Слободна Далмација од Рим, „човек-опера“, професор и автор на повеќе книги. Бешкер почина во својата 73 година по кратко и тешко боледување.
Колегата на Ино, Ивица Иванишевиќ, си дозволи да напише дека „неговото име и презиме е хрватски превод на пребарувачот Гугл“.
„Ако зборуваме за Бешкер и новинарство, тогаш зборуваме за Ина и Иним. Затоа што тој не се вклопува во ниту една позната категорија, туку е „куќа“ сама по себе. Ѓаволската куќа повеќе личи на облакодер, крстосувач, мамут или што и да е вообичаено да се крстат високи згради. И како што бетонските колоси се впечатливи знаменитости во вселената, така и Бешкер е висок фенер на нашето време, див што нè осветлува и го открива патот“, ќе напише Иванишевиќ за својот колега.
Сите ќе бидеме барем малку поглупави…
Таа машина за увид престана да отчукува. Веќе нема да имаме кој да прашува зошто по ѓаволите се користи изразот „на кучешка количка“. Нема да го има повеќе менторот, бројот еден, кој беше еден век постар од сите нас и секогаш нѐ чуваше за да не бидеме глупи. Така ќе бидеме поглупи, неминовно, барем уште малку повеќе. Не само ние во весникот за којшто тој пишуваше. Туку сите ние“, подвлекува Јурика Павичиќ за својот драг колега.
Парадоксално, апсурдно, неподносливо, драго и генијално
„Како прво, никогаш не би зборувал за Бешкер во минато време. Затоа што тој е човек надвор од времето. Специјален, стилист, кој ги пишувал најмалите форми на весници како да пишува лексикографски записи. Опасен циник, лајач, не мразеше озборувања, па беше и маестрален во ова. Љубител на операта, а и самиот по малку оперски лик“, вели писателот Миленко Јерговиќ за својот колега.
„Монструозно разновиден и разновиден човек. последен гениј на хрватското новинарство, мајстор на пцовките. Портрет на светите и проклетите, жив секогаш и во сè“.
Веќе не произведуваат такви како Ино
Борис Дежуловиќ раскажува како не се согласувале секогаш со Ино:
„Имаше само петнаесетина повоени години меѓу нас, но ние бевме од два различни века: јас, дете на рокенрол со стрип во рацете, тој дете на операта со држач за весници од Белви, по грешка роден дури во 1950 година – разговори и расправии, две спротивности. Луѓе како Ино веќе не се произведуваат, бидејќи нивното знаење сега се смета за неисплатливо, излишно и бескорисно“.
Не можете да замислите колку беше смешен!
Новинарот Августин Палокај за својот колега вели дека Ино е доказ дека новинарите никогаш не се пензионираат, но и доказ дека и новинарите се луѓе.
„Ќе биде тажно без Бешкер. Ќе ни недостига како колега, како пријател и како соговорник со кој разменуваме анегдоти. Ино беше многу смешен, како што тоа го знаат читателите на неговите текстови. Но, оние кои не го запознаа лично не можам ни да замислам колку беше смешен“, пишува Палокај за својот колега.