ДА, ДА, МИЗАР УШТЕ ПОСТОИ… Градот е нем, ама сè уште ја има ѕвездата на надежта

Кога му спомнав на еден пријател кој се отсели во Америка многу одамна (пред цели 40 години), дека ќе одам на концерт на Мизар, ме праша: Мизар уште постои?!

Да, да и не само што постои, туку експлодираше на она исто место кадешто го направи тоа и првиот пат, со таа разлика што тогаш просторот имаше друго име – Дом на млади 25 Мај, сега познат како МКЦ, што веројатно му доаѓа исто.

Иако, ние не сме исти. Некои од нас повеќе и ги нема. На пример, Кате (Аницин).

Веќе и не се сеќавам зошто ние двете сме се сликале покрај постерот за првиот концерт на Мизар залепен на плакарот во мојата соба. Веројатно ни било мерак затоа што нашите другари ќе имаат концерт, којзнае.

Имавме по околу 14-15 години кога се запознавме и се здруживме со Горазд (Чаповски), Ваља (Забијакин), Панта (Џамбазовски), Илија (Стојановски) и, се разбира уште некои други кои не беа дел од бендот, ама беа дел од таа иста банда со која ги поминувавме деновите и вечерите и бројните излегувања во чаршија и на домашните журки.

Синоќа (15.12.2024) на влезот во МКЦ, пред почетокот на концертот на Мизар во неговиот нов состав, го сретнав Панта. Ми кажа дека од пред месец ипол е во пензија.

Горазд и Икаљ наполнија по 60, Ваља е некаде во Канада, но тој секако се повлече од бендот уште многу одамна, пред да се слушне за Мизар ширум Југославија.

Другите кои синоќа беа на сцената како дел од бендот се некои нови помлади луѓе кои лично не ги познавам, но се вклопија во бендот како отсекогаш да биле таму.

Како и да е, Мизар звучеа поинаку, подобро, помоќно и секако, технички многу подобро отколку порано, а мене сепак носталгијата ме повлече назад, во минатото, на самите почетоци и тоа оние од 1981-вата, кога почнуваа во својот прв состав, но и потоа, кога на местото од Ваља дојде Икаљ, кога прв вокалист беше Ристо (Вртев), но и потоа, кога се придружи Горан (Таневски).

Уште ги памтам долгите проби во подрумчето кај Горазд од кадешто честопати не ни можевме да излеземе затоа што откако ќе почнеа со свирката, вратата се заклучуваше и повеќе немаше одење ни надвор ни внатре.
Признавам, имаше денови кога само сакавме да излеземе оттаму.

Ги памтам и касетите што ги снимавме на обичен касетофон, а потоа дома му ги пуштав на брат ми Стефан (Русевски), кој тогаш беше уште клинец од 12 години, но веднаш се навлече на нив и еве, дури и сега, 40 години потоа, сè уште се први на неговата топ-листа.

Памтам и дека Сергеј (Дамовски) беше дизајнер на она препознатливо лого на Мизар, го памтам и долгото муабетење со Горан и неговата мачка која ми ја носеше на гости, ги памтам и журките кои често нè разденуваа таму кадешто ќе се затекневме.

Памтам и многу други работи кои можеби другите и не би ги разбрале, па можеби е подобро да не ги спомнувам и да ги задржам во спомените.

Тука беа и Фриц, Сашо Дамовски, Виле (сестра му на Горазд), Диме и Тони Жутиот, Пепи, Мици и Вале (таа и Панта се вљубија уште на прва и сè уште се заедно), како и некои други кои доаѓаа и си одеа, но беа дел од приказната.

Патем, токму синот на Вале и Панта, Марко Џамбазоски е заслужен што ќе остане зачуван можеби најнепознатиот период на Мизар, од 1981 година до снимањето на првиот албум во 1988 година. Имено, Марко во 2014 година го сними краткометражниот документарен филм „Мизар – ѕвезда на надежта“.

Филмот е заснован на сеќавањата на членовите на Мизар од тој период: Горазд Чаповски, Панта Џамбазоски, Горан Таневски, Илија Стојановски и Слободан Стојков.

Памтам и дека кога во 1993 година, се роди син ми, можеби цела недела го викавме – бебето, затоа што требаше добро да се размисли за името.

Сергеј предложи да се вика Горазд, а мене веднаш ми олесни затоа што за ова име имавме консензус. И мене и на Кате и на Лихнида (Дамовска) ни се допаѓаше името на Горазд. Секако, немаше против ниту маж ми, иако некои очекуваа да го крстиме Димитар затоа што се роди точно на Митровден.

Ако е за право, нам овој празник не ни значеше баш многу.

Последен пат се собравме, барем дел од нас, на мојот 50-ти роденден.

Ништо потоа не е веќе исто, освен што Мизар продолжува да живее во полн сјај иако Горазд остана единствениот постојан член на „Мизар“ од основањето на бендот во 1981 година.

Но, да се вратиме на синоќешниот концерт и на новата постава.

Покрај Горазд Чаповски на гитара и Илија Стојановски на бас и процесор, на сцената беа Пеце Китановски (бас-гитара), Принц (клавијатури, придружни вокали), Драган Теодосиев (тапани), Нико Ѓоргиевски (вокал и перкусии) и вокалите од „Хармосини“ Сава Булатовиќ и Христијан Моневски (виола, кларинет, флаута, лира).
Иако, ми недостасуваа Горан (Таневски), Зоки (Тортевски), но и женските вокали од песната Галеб, синоќа навистина уживав во концертот, заедно со сите духови од минатото во и околу мене.

Групата моментално работи на својот нов албум и веќе е објавен синглот „Псалм 135“, со кој и почна синоќешниот концертот.

Ги слушнавме и добро познатите песни како Девојка од бронза, Магла, Истекувам, Градот е нем, Галеб, Почесна стрелба, Златно сонце и се разбира, бис и уште три песни бонус и пресреќна публика – од „старците“ со побелени коси, до некои нови деца кои ги знаеја дури и песните кои ние ги пеевме пред тие да застанат на нозе или воопшто, пред да дојдат на светот.
Незнам за другите, ама јас имав едно чудо измешани емоции и навистина сакав уште!