БАРНИЕ ИЗЛЕЗЕ ОД ПЕНЗИЈА, НО ВЛЕЗЕ ВО РАЦЕТЕ НА ЛЕ ПЕН Макрон изврши политичко самоубиство и никој не сака да го спаси

Чекањето 2 месеца за нов премиер можеби е стандардна процедура за Белгијците, Холанѓаните, Германците или за Италијанците, кои се опфатени со продолжените коалициски преговори, но на Французите 50 дена им изгледаа како неиздржлива вечност. Петтата република не требаше да се најде во оваа состојба, особено не со устав изготвен во 1958 година чијашто цел е да обезбеди стабилно парламентарно мнозинство за моќниот тогашен претседател Шарл де Гол, анализира Гардијан.

Неговиот далечен наследник во Елисејската палата, Емануел Макрон, цело лето го мина барајќи излез од нередот што самиот го создаде кога го распушти националното собрание и свика предвремени избори во јуни. Опцијата што тој конечно ја избра во четвртокот, доведувајќи го конзервативниот поранешен европски комесар, министер за надворешни работи и преговарач за Брегзит, Мишел Барние, назад од пензија на 73-годишна возраст, за да раководи со владата, се чини дека нема да понуди стабилно решение.

Барние, чијашто партија Републиканците (Les Républicains) заврши на далечното четврто место на изборите, има репутација како создавач на консензус и безбеден играч, но без имагинација. Но, неговиот опстанок во владата целосно ќе зависи од добрата волја на екстремно десничарскиот Национален собир (РН) на Марин Ле Пен. Оваа ситуација ѝ дозволува на Ле Пен да го повлече Барние, а можеби и Макрон, секогаш кога ѝ одговара да поддржи гласање за недоверба.

Кога го распушти парламентот во јуни, Макрон рече дека сака „појаснување“ на електоратот откако РН се искачи на првото место на изборите за Европскиот парламент. Наместо тоа, гласачите изгласаа „обесен парламент“ (ситуација во која ниедна партија, ни коалиција, нема апсолутно мнозинство во парламентот) со слаба победа на левичарскиот Нов народен фронт (НФП) – сојуз на социјалисти, зелени, комунисти и на радикални левичари – како најголем блок, но со многу помалку пратеници од потребното мнозинство. Левицата прогласи победа и бараше Макрон да назначи кандидат по нејзин избор за премиер.

Претседателот на почетокот инсистираше дека никој не победил. Само по неколку недели негирање, тој призна дека неговата сопствена центристичка група, која заврши на второто место, загубила. Оттогаш тој се обидува да ги избегне политичките последици од тој пораз, одбивајќи да го назначи изборот на НФП, малку познатата државна службеничка Луси Кастес. Наместо тоа, тој се обиде да изгради неверојатна коалиција која ќе се протега од мејнстрим конзервативците до умерената левица, исклучувајќи ги она што тој ги нарекува крајности – РН и тешко левичарската Франција непокорена (LFI) на Жан-Лук Меланшон – за да ја продолжи својата про-бизнис политика.

Основниот проблем е што ниедна друга партија немаше интерес да му помогне на непопуларниот претседател достоинствено да го заврши својот втор мандат. Зошто некој би си го ризикувал политичкиот капитал  за да го спаси макронизмот од давење? Подобро да се држите до максималистичките барања и да не си ги валкате рацете. Особено бидејќи следната влада ќе мора да ги намали трошоците и да ги зголеми даноците за да го намали буџетскиот дефицит што ја доведе Франција во проблеми со ЕУ.

Освен тоа, повеќето политичари веќе се фиксирани на следните избори, општините во 2026 година и пред сѐ на претседателската трка во 2027 година или можеби порано. Тоа што Макрон долго го одложуваше именувањето премиер ги поттикна шпекулациите, демантирани од неговиот персонал, дека можеби ќе треба да поднесе оставка пред крајот на неговиот мандат. Неговиот поранешен премиер, Едуар Филип ја објави својата кандидатура за претседател кога ќе се случат изборите.

Растргнат помеѓу назначувањето левоцентристички премиер кој би можел да ја смени неговата водечка пензиска реформа и премиер од десниот центар, кој можеби нема да преживее предлог за цензура, Макрон избра да се стави во рацете на десницата и на Националниот собир (РН) на Марин Ле Пен. Тој се надева дека ова ќе го зачува неговото наследство од економските политики кои привлекоа рекордни странски инвестиции и ја намалија невработеноста, но ги налутија синдикатите и многу обични Французи.

Конзервативната ЛР – или она што остана од некогаш моќната Голистичка партија по нејзиниот лидер Ерик Сиоти и мала група сојузници што се здружија со РН во јуни – се обиде да ја потврди својата независност. Кандидатот за претседател на ЛР, Лоран Ваукез, првично ја отфрли можноста да влезе во коалиција или да служи во владата под Макрон. Дали Републиканците (Les Républicains) ќе ѝ се приклучат на администрацијата на Барние, како што се залагаше поранешниот претседател Никола Саркози, останува да се види.

Социјалистите, Зелените и комунистите досега се држат до својот сојуз со ЛФИ, не поради љубов кон бурниот Меланшон, туку затоа што се преплашени да не ги загубат своите бази на моќ во градското собрание доколку се распаднат сега. Сите тие најверојатно ќе гласаат против Барние и ќе останат цврсто во опозиција.

Социјалистичката партија сè уште се опоравува од речиси смртното искуство откако поранешниот претседател Франсоа Оланд ја прифати економијата која е на страната на понудата и ги прифати реформите на пазарот на труд, а гласачите ги напуштија. Нивните последни двајца претседателски кандидати, Беноа Хамон и Ен Идалго, освоија 6,4% и 1,8% соодветно. Малкумина сакаат да се вратат по тој пат.

За разлика од Италија, Франција нема традиција на „техничка“ влада на непартиски високи државни службеници, централни банкари или на постари државници, како што се Марио Монти или Марио Драги, кои ја вршат валканата работа на донесување неопходни, но непопуларни реформи пред да им попуштат на избраните политичари. Некои го гледаат Барние како таква личност, иако тој е политичар кој остана верен на голистичкото движење дури и кога тоа стана поевроскептично.

Преговарачот за Брегзит, кој успеа да изгради и да задржи консензус на 27-те земји на ЕУ во текот на тензичните преговори со Обединетото Кралство, има поширока почит кај политичката класа и кај електоратот. Но, Макрон го добра само како последно средство откако истражи уште 2 алтернативи од висок профил.

Од левиот центар, Бернар Казнев, цврстиот поранешен социјалистички министер за внатрешни работи и премиер под претседателството на Оланд, познат по тоа што беше ладен под притисок и по неговата адвокатска учтивост. Но, се чини дека тој беше екстремен во неговите барања за промена на одредени мерки. Тој ја критикуваше жестоко оспоруваната пензиска реформа на Макрон, која ја зголеми старосната граница за пензионирање на 64 години од 62 години, како и законот за имиграција, оттогаш усвоен од уставниот совет, кој се обидуваше да ги дискриминира странците во правото на социјална помош.

Од десниот центар, Ксавиер Бертран, претседател на северниот регион О де Франс, кој беше министер за здравство и социјална политика под Саркози. Но, се чини дека тој доби вето од РН која го гледа како непријателски ривал.

Макрон можеби ја спаси својата пензиска реформа со назначувањето на Барние, но тој го стави својот политички опстанок во рацете на Ле Пен која може да покаже државнички способности со апстинирање во дозволата да помине тешкиот буџет, а потоа да ја повлече владата кога условите се најповолни за нејзината претседателска кандидатура.

Барние изгледа како последната карта на Макрон за зачувување на неговото наследство, со надеж дека нешто ќе се појави од сега до 2027 година за да се спаси политичкиот центар.