ПРЕСТАНЕТЕ ДА ПРАШУВАТЕ „КОГА ЌЕ ОДИШ ВО ПЕНЗИЈА“, ПРАШАЈТЕ „ШТО Е СЛЕДНО“? Да ги пензионираме предрасудите – не луѓето!

Кога 83-годишниот Харисон Форд неодамна беше прашан дали планира да се пензионира, тој одговори без да трепне: „Не. Тоа е една од работите што ја направи глумата толку привлечна за мене. Тоа што се потребни и стари актери за да играат улоги на стари луѓе“.

Оваа една реченица кажува повеќе за инклузијата на старите лица отколку повеќето корпоративни прирачници.

Во свет каде што конечно почнуваме да го славиме целокупниот спектар на човечки искуства и идентитети, време е да ја прошириме таа прослава и на годините. Сепак, премногу често, сè уште го слушам истото досадно прашање, кое се шепоти по салите за состаноци во управните одбори или патем, изговорено со кафе: „Кога планираш да се пензионираш?“

Не ги прашуваме младите професионалци кога планираат да дадат отказ од работа. Па зошто ги прашуваме постарите луѓе?

Ова прашање не е само застарено. Полно е со претпоставки. Имплицира дека староста значи пад, дека искуството значи небитност и дека можностите имаат рок на траење. Тоа е прикриен ејџизам и во многу работни средини, сè уште една од последните општествено прифатливи предрасуди.

Во организацијата „The Female Quotient“, веруваат дека инклузијата не е еднодимензионална. Таа е интерсекциска, еволуирачка и се живее во текот на целиот животен век. Вклучувањето на постарите работници не е врзано за задржување на минатото, туку за дизајнирање работно место кое функционира во секоја животна фаза.

Целиот текст на Шели Зелис за Форбс, ќе го најдете на порталот „Мајка и дете“, преведен на македонски јазик.